our whole family (prolog)

 10 PAŹDZIERNIKA

               Strumienie wody zmywały z Jaekyung zmęczenie dzisiejszego dnia, lecz nie strach. To uczucie nie opuszczało jej już od kilku tygodni. Wiedziała, że jest obserwowana, niestety nie miała na to żadnych dowodów. Nigdy nikogo nie przyłapała. Nie dostawała anonimów. Nie odbierała głuchych telefonów. A mimo to była przekonana, że ktoś depcze jej po piętach. Wstydziła się komukolwiek o tym powiedzieć. Nie chciała być uznana za wariatkę. Powtarzała sobie, że może to jakaś zazdrosna fanka jej chłopaka. Tylko... czy wtedy informacja o ich związku nie podbijałaby już internetu? Nic. Nieważnie, ktokolwiek to był, Jaekyung miała nadzieję, że znudzi się szybko. 

                Wyszła z kabiny prysznicowej, wytarła się i ubrała w szlafrok, miękki, z satyny. Jutro od rana zaczynała zajęcia na uczelni, a tu powoli dochodziła północ. Mimo to Jaekyung nie położyła się spać. Wiedziała, że strach i tak nie pozwoliłby jej zasnąć. Tylko przewracałaby się z boku na bok i nasłuchiwała odgłosów. O nie, spędzi noc przy świetle i przy telewizorze. Jak i kilka poprzednich. To działało. Zazwyczaj zapadała w sen nie wiadomo kiedy. 

                Położyła się wygodnie. Skakała po kanałach. Musiała wybrać coś, przy czym istotnie da się zasnąć. Nic zbyt ciekawego, czy zbyt pełnego akcji. I na pewno nie horror. Zdecydowała się ostatecznie na telezakupy. Głos z telewizora, zachwalający automatyczny odkurzacz wydawał się przyjemnie monotonny. Jaekyung koncentrowała myśli na wszystkim, tylko nie na swoim strachu. Dobrym sposobem okazało się powtarzanie zwrotów na jutrzejsze zajęcia z angielskiego. To znużyło dziewczynę i sprawiało, że stopniowo odpływała w sen. Ale nie spała jeszcze, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. W jednej chwili poczuła, że wszystkie nerwy w jej ciele się napinają. Siedziała, jak skamieniała. Wpatrywała się tępo w telewizor, a dzwonek nie przestawał dzwonić. I wreszcie postanowiła, że opowie komuś o swoich obawach. Nieważne, czy wyjdzie na wariatkę, czy nie. Dłonie trzęsły jej się niemiłosiernie, kiedy sięgała z nocnego stolika telefon i wybierała numer. Po chwili wsłuchiwała się w kolejne sygnały. Odbierz! Odbierz, błagam, powtarzała. A potem odezwała się automatyczna sekretarka. Jaekyung odłożyła telefon, przeklinając. Na moment dzwonek do drzwi ucichł, po czym zabrzmiał ponownie. Było pół godziny po północy. Jaekyung postanowiła, że wyjrzy przez wizjer i po prostu zadzwoni po policję. Wstała. Nie założyła kapci, by nie szurały przy chodzeniu. Zakradła się do drzwi, powoli, na palcach, bezgłośnie. W dłoni ściskała telefon, gotowa do wezwania pomocy, jeżeli tylko zobaczy obcą twarz. Ale nie zobaczyła.

- Ach, to ty! - zawołała z uczuciem ulgi, lekko zaskoczona, i otworzyła drzwi.