the song of true (rozdział 13)

                W przejmującej nocnej ciszy głos Kaito brzmiał nienaturalnie donośnie i roznosił się echem po stepie. Minori wiedziała, że nie ma szans uciec, schować się i umrzeć w spokoju. Zapewne była jedynym punktem poruszającym się w tym momencie po wielkiej równinie i w przypływie paniki zwracała się rozpaczliwym krzykiem do swojej matki. Kaito bardzo szybko zjawił się obok. Czego się spodziewała? Uderzenia? Ciosu ostrym narzędziem? Czego?

 - Minori! O Boże! Minori, nic ci nie jest?

Czy tylko jej się zdawało, że słyszała w głosie chłopaka przerażenie?

 - Nie zabijaj mnie - wyszeptała - błagam...

Kaito zastygł w bezruchu. Czy zmieszała go jej naiwność? Minori była gotowa, by umrzeć. Chociaż wcale a wcale tego nie chciała. Po chwili wyczekiwania odważyła się i spojrzała na niego. W oczach Kaito nie zobaczyła rządzy mordu, a jedynie strach, taki jaki musiał czaić się w jej własnych. To wtedy wszystko zrozumiała i wstrząsnął nią rozpaczliwy szloch. Minori klęczała w mroku na zimnym stepie i zalewała się łzami. Tak bardzo się myliła! On nie chciał jej zabić. On chciał ją uratować!

- Och, co oni ci zrobili? Ty jesteś ranna! Czemu tam poszłaś? Minori, tyle razy prosiłem, żebyś tego nie robiła. Nie płacz. Nie płacz, wszystko będzie dobrze - zapewniał.

Bez wahania oddarł część swojej koszuli i obwiązał Minori w talii, sprawiając jej przy tym wielki ból, lecz jednocześnie tamując trochę krwawienie. Z nagłym spokojem tłumaczył, że ma w pobliżu zaparkowany samochód, że zawiezie ją do szpitala, że wszystko, naprawdę wszystko będzie dobrze. Czy zdołała w to uwierzyć? Minori wiedziała, że jej stan jest poważny, straciła bardzo dużo krwi, czuła się słaba, nękana gorączką i drgawkami. A mimo tego odzyskała nadzieję.

- Proszę, uratuj mnie... muszę przeprosić tatę, że złamałam obietnicę... muszę…

Kaito wziął ją na plecy, kazał jej objąć się za szyję i powoli ruszył w kierunku zaparkowanego samochodu, nie za szybko, by nie sprawiać jej bólu, nie za wolno, by nie tracić cennego czasu. Z każdym krokiem Minori traciła siły, odpływała myślami i poddawała się przyjemnemu niebytowi. Powoli zaczynała mu ciążyć, lecz nie zwracał uwagi na ogarniające go zmęczenie. Przez cały czas opowiadał coś, by nie pozwolić jej zasnąć. Przez cały czas opowiadał coś, mimo że nigdy nie był zbyt rozmowny. Przez cały czas opowiadał coś, a kiedy nie reagowała, dostawał napadu paniki, potrząsał nią i wybudzał.

- Nie wolno ci spać - powtarzał.

- Ale ja jestem śpiąca...

Potem zaczęła bredzić. Już nie była świadoma tego, co się dzieje. Już nie bolało tak bardzo. Cisza - tylko tyle pozostało. Powoli jej ręce zwalniały uścisk.

- Nie rób tego. Nie możesz. Jeżeli wytrzymasz, zniknę, nigdy więcej mnie nie zobaczysz i nigdy więcej nie będziesz przeze mnie cierpiała, nigdy nie dowiesz się jak bardzo cię pokochałem - powtarzał bez ustanku i wydawało mu się, że wieki minęły, aż wreszcie dotarli do samochodu.

Minori oddychała, choć nie była przytomna. Kaito ułożył ją ostrożnie na tylnym siedzeniu i sam wskoczył za kierownicę. Nie obudziła się w drodze do szpitala. Kaito miał tylko nadzieję, że nadal oddychała. I wreszcie zrozumiał, że to wszystko od początku było złe. Jak mogłeś?, zapłakał, co ty, tato, zrobiłeś...

***

                Taehyun był pewien, że przesadza, że ta nadmierna troska spowodowana jest nadal niewyleczonym uczuciem i nie ma odbicia w rzeczywistości. Minori obiecała, że odezwie się, jak tylko odwiedzi dom opieki Jesienny Wiatr. Nie zrobiła tego. Nie był to pierwszy raz, kiedy po prostu o nim zapomniała. Zapewne niepotrzebnie się martwił. Może szczęśliwie spędzała czas ze swoją prawdziwą matką. Może niczego się nie dowiedziała i musiała pogodzić się z porażką. Coś mimo wszystko nie dawało Taehyunowi spokoju. A potem niespodziewanie przyszła do niego ciocia Yuri.

- Jonghyun i Mei martwią się, że Minori od tygodnia nie dała znaku życia - wspomniała jakby mimochodem.

Więc nie tylko do niego nie zadzwoniła. A przecież podobno obiecała odzywać się do rodziców regularnie i nie martwić ich więcej swoim milczeniem. Coś na się wydarzyło. Coś naprawdę złego. Taehyun był pewien. Do rana bił się z myślami. Czy byłaby bardzo zagniewana gdyby dla jej dobra wyznał wszystkie powierzone mu przez nią sekrety? Ta sprawa stawała się niebezpieczna. Minori podejmowała zbyt wielkie ryzyko. Taehyun bał się, że jest jedynym, którego nie okłamała co do powodu wyjazdu. To zaufanie, jakim go obdarzyła, stało się niespodziewanie poważnym problemem. Zbyt przytłaczającą zrzuciła na niego odpowiedzialność i bardzo chciał z kimś się tym podzielić. Następnego dnia po pracy poprosił Jonghyuna o rozmowę - w zapadającym zmierzchu spacerowali po przyszpitalnym skwerze, wyziębieni wilgotnym, jesiennym powietrzem.

- Nie wiem, czy dobrze robię, że pana o tym informuję, chodzi o Minori.

- Może odzywała się do ciebie? - w głosie Jonghyuna rozbrzmiewała nadzieja.

- Nie. I to mnie martwi. Minori pojechała szukać swojej matki, taka jest prawda. Nie powiedziała wam o tym, bo wiedziała jak zareagujecie.

- Co?

- Kiedy ostatni raz do zadzwoniła, wyznała mi, że chyba ją znalazła.

- To niemożliwe.

- Minori też tak powiedziała. Ale wolała to sprawdzić, miała udać się do domu opieki, gdzie rzekomo przebywała jej matka i zadzwonić do mnie, jak tylko czegokolwiek się dowie. Nie zadzwoniła.

- Kiedy to było?

- Ponad tydzień temu.

- Boże…

Jonghyun pobladł, musiał przystanąć i wziąć kilka głębokich wdechów. Jak to możliwe, że dopiero dziś wszystko do niego dotarło? Minori usłyszała w radiu wywiad z Kim Dahee, poczuła potrzebę poinformowania jej o śmierci swojej matki, a potem... Harbin. Obóz. Miejsce ostatnich chwil życia Aiki. Jak to możliwe, że wcześniej nie złożył tego wszystkiego w logiczną całość? I był jeszcze ten chłopak... Kaito. A jeżeli... on skrzywdził Minori?

-  Źle się pan czuje? - pytał zatroskany Taehyun.

-  Nie, wszystko w porządku.

Jonghyun wydawał się urażony tym, że usłyszał o wszystkim tak późno. Oby nie za późno... Taehyun nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby przez niego coś jej się stało.

- Tak, wiem, że niepotrzebnie zwlekałem. Ale Minori poprosiła mnie o dyskrecję. I nie wydawało mi się to wtedy tak niebezpieczne - tłumaczył - jest pan na mnie zły?

Jonghyun chwycił się za czoło, po czym przyznał z pełnym zrezygnowania westchnieniem.

- Nie, Tae, jestem zły na siebie.

***

                Jonghyun krążył nerwowo po pokoju i usiłował poukładać sobie wszystko w głowie. Mei, zbladła, kiedy dowiedziała się o prawdziwych powodach wyjazdu córki, siedziała na kanapie i wpatrywała się w pustkę. Jednakże otępienie szybko minęło i zmieniło się w potrzebę działania. Bezczynne czekanie nikomu jeszcze nie pomogło. Mei wiedziała, że musi coś zrobić, tylko co? Nie może skontaktować się z Minori telefonicznie. Nie może wysłać jej telegrafu, bo jak miałaby go zaadresować? Niespodziewanie wstała i pewnym krokiem udała się do sypialni. Jonghyun pomyślał, że chciała pobyć sama i oswoić się z najnowszymi informacjami. Nie zamierzał jej przeszkadzać, lecz gdy usłyszał hałas, poszedł sprawdzić, co z żoną. Mei pakowała do walizki ich rzeczy, a na jej twarzy malowała się czysta determinacja.

- Co ty robisz? - zapytał.

Chyba dopiero w tym momencie go zauważyła.

- Nie widzisz? Ja mogę nas spakować, a ty postaraj się zdobyć bilety na najbliższy prom.

- Mei? Co ty wyprawiasz? Jaki znowu prom?

- No... do Harbinu - powiedziała, zaskoczona, że nadal niczego nie pojmował, że nie dzielił jej zapału.

- Nie spiesz się tak. Nie wiemy jeszcze, czy coś się stało i czy jest to coś, czym powinniśmy się martwić. Minori wyjechała w poszukiwaniu historii swojej biologicznej matki, ktoś dał jej nadzieję, wskazując dom spokojnej starości i pewnie rozczarowała się, kiedy odkryła, że był to fałszywy ślad.

- A jeżeli nie?

- Co?

- A jeżeli Aika jakimś cudem...

- Nie dajmy się zwieść. Nie dajmy się zwieść, bo potem sami będziemy rozczarowani.

- Oh, mimo wszystko musimy tam popłynąć!

Mei z powrotem zabrała się za pakowanie. Jonghyun przyglądał jej się z pewnym powątpiewaniem, lecz i z podziwem. Nie bała się, po prostu działała, zazwyczaj niezdecydowana i ugodowa, w chwilach, gdy walczyła o bliskich zmieniała się w lwicę. Niesamowite, że po tylu latach wciąż go zaskakiwała. I chociaż zrozumiał, że jest na przegranej pozycji, nadal starał się negocjować.

- Ja tam popłynę, popytam w tym domu starości, poszukam tego Kaito, a ostatecznie zawiadomię policję... – zaproponował.

- Nie. Nie. Nie - powtarzała gorączkowo Mei.

- Czemu?

- Ja też muszę tam być, muszę poszukać mojej córeczki, muszę jej poszukać - wtedy się rozpłakała i wtuliła twarz w kupkę pakowanych ubrań.

Jonghyun usiadł obok i otoczył żonę ramieniem.

- Dobrze.

***

                Minori śniła spokojne sny, już nic jej nie bolało, już niczym się nie przejmowała. Przez cały czas miała wrażenie, że obok są rodzice, zapewniają, że ją kochają i, że wszystko się ułoży. Nie chciała się budzić, bo wiedziała, że gdy tylko otworzy oczy ten obraz zniknie, więc spała, spała, spała.

***

                Mei i Jonghyun mocno chwycili się za ręce. Nie mogli uwierzyć, że zaraz ją spotkają. To sen. To ułuda. To sen - jeden z niewielu, o których nigdy się nie zapomni. Nie chcieli się budzić. Jeżeli otworzą drzwi do tego pokoju, ten obraz zniknie. W tym pokoju czekała prawda. Mei nie traciła poprzedniej determinacji, lecz jej dłoń drżała lekko podczas naciskania klamki. I wreszcie weszli do środka... a ona tam była. Aika, ich Aika, ich utracona Aika. W obojętnej pozie siedziała na łóżku i patrzyła przed siebie. "Proszę nie nastawiać się na zbyt wiele, nie zdołała rozpoznać choćby swojej córki" tak więc nie nastawiali się na zbyt wiele, w zasadzie na nic się nie nastawiali. Lecz to nie była pomyłka. Aika żyła, nieważne ile w tym życiu pozostawało życia, jej serce jeszcze nie przestawało bić. Mei i Jonghym chcieli się jakoś przywitać, lecz nie mogli wydobyć głosu, a ręce im się spociły. Co należałoby powiedzieć? Aiko, tęskniliśmy... kochamy cię, kochamy cię ponad wszystko, chociaż ty pewnie nas nie rozpoznajesz. I w tym momencie ona popatrzyła na nich zupełnie przytomnie, z czymś na kształt nieśmiałego uśmiechu.

- Jonghyun - powiedziała.

Tyle wystarczyło.

Ten obraz nie znikał, mimo że się obudzili.

Twoja kolej, Minori.

***

                Ledwie podniosła powieki, znowu poczuła ból, pulsował w skroniach i rozsadzał jej głowę. Lecz ten obraz nie znikał. Oni naprawdę tu byli - jej rodzice. Mei. Jonghyun.

- Minori! - powtarzali - trochę się na ciebie naczekaliśmy.

Ile?, chciała zapytać, lecz wtedy posypały się pytania, jak się czuje, czy bardzo ją boli, czy wszystko pamięta. Tak, wszystko pamiętała.

- Aika... - zaczęła, a jej głos zabrzmiał ochryple i obco, jak gdyby należał do kogoś innego.

Pomimo wielkiego wysiłku, musiała im powiedzieć, czego się dowiedziała, zanim została zaatakowana. W snach tyle razy to robiła, a oni nie chcieli jej uwierzyć. Czy tak też rzeczywiście będzie? Minori postanowiła, że po prostu pozwoli słowom popłynąć. I wtedy Mei pokazała jej gestem, by nic nie mówiła.

- O wszystkim wiemy - przyznał ze wzruszeniem Jonghyun - rozmawialiśmy z nią i ona... ona mnie rozpoznała.

- Ciebie też pewnego dnia rozpozna. Kiedy ją zabrali byłaś bardzo malutka, a potem stałaś się tak podobna do Aiki i pewnie wydawało jej się, że zobaczyła samą siebie - dodała pospiesznie Mei.

Minori odpowiedziała bladym uśmiechem. Przez moment milczała i zbierała siły. Następnie na jej czole zjawił się grymas i spytała z zainteresowaniem:

- Skąd... wy... o tym wszystkim wiecie?

- Podczas gdy spałaś, stałaś się dość sławna, córeczko - rzekł Jonghyun zagadkowo.

- Hm?

- Piszą o tobie we wszystkich gazetach - dodała Mei.

- Jak to???

- Kiedy odnalazłaś Aikę i ranna trafiłaś do szpitala, ta sprawa stała się głośna - kontynuowała opowieść matka.

- Ja... przepraszam.

- I masz za co! - zawołał żartobliwym tonem ojciec.

- Nie dotrzymałam obietnicy... miałam się od ciebie nie oddalać, oddaliłam się... i skończyłam jak skończyłam.

- Najważniejsze, że wracasz do zdrowia.

- Ile czasu spałam?

- Jutro byłoby dwa tygodnie.

- Kaito... tak się myliłam co do niego...

- Ostatecznie uratował ci życie - wtrąciła się Mei.

- O tym też wiecie?

- Tak się złożyło, że go poznaliśmy - tłumaczył jej Jonghyun.

- Kaito?

- Tak, Kaito. Po tym jak zabrał cię do szpitala, szukał do nas kontaktu, co okazało się trudne, bo byliśmy już tu.

- Skąd wiedzieliście, że was potrzebuję?

- Taehyun się wygadał. Tylko nie złość się na niego, zrobił to dla ciebie - wstawił się za nim Jonghyun.

- Nie zamierzam, powinnam mu za to podziękować.

- Minori, zachowałaś się okropnie nieodpowiedzialnie - powtarzała matka.

- Tak, wiem.

- To, co zrobiłaś, było naprawdę niebezpieczne.

- Tak, wiem.

- Czemu o niczym nam nie powiedziałaś?

- Och, mamo, wiedziałam jak zareagujecie.

- Bo my chcemy cię chronić.

- Nie męcz jej już, Mei, ona na pewno też jest przerażona.

- Myślałam, że zginę - powiedziała płaczliwym głosem.

Tak, pamiętała, jak leżała na stepie, przerażona, obolała i samotna, zupełnie samotna. Ze wszystkich sił walczyła wtedy o życie. I wygrała je.

- Nie rozumiem tylko jednego - powiedziała - czemu Kaito nasłał na mnie tych zbirów, a potem przybył mi na pomoc?

- Nie on ich nasłał - rzekł zaskoczony Jonghyun.

- Nie?

- Nie, to był jego ojciec. Kiedy zadzwonili do niego z domu opieki, specjalnie pozwolił ci wejść, żeby zyskać czas na nasłanie ich na ciebie. Kaito podobno usiłował go powstrzymać.

Kaito nie pozwolił mi tam iść, pomyślała Minori, był zdolny mnie uderzyć, by tylko mnie zatrzymać. A co jeżeli naprawdę mnie kochał?

- Kudo Hideki… to okropny człowiek, skrzywdził tylu ludzi, a potem postawił w tak trudnej sytuacji swojego jedynego syna i o mało co mnie nie zabił - powiedziała Minori, a rodzice odpowiedzieli westchnieniem - policja go złapała?

- Nie.

- Czekają aż będę zeznawać?

- Nie.

- ?

- Minori... - zaczęła niepewnie Mei.

- On nie żyje. Kudo Hideki. Rzekomo strzelił sobie w łeb - poinformował ją ojciec z zagadkowym uśmiechem triumfu.

***

                Dni mijały jej spokojnie, kiedy leżała w szpitalu, miała wiele czasu na przemyślenia, lecz problem tkwił w tym, że nie chciała tego wszystkiego na nowo analizować, chciała po prostu nie pamiętać o ostatnich tygodniach. Nie żałowała Hidekiego, zasłużył sobie na marny koniec po tym, czego się dopuścił, żałowała jedynie swojej matki i jej zniszczonego życia, żałowała siebie. Kaito zupełnie wyparła ze swoich wspomnień, bo ocenienie go było po prostu za trudne. A poza tym, czy miała prawo, by go ocenić? Tak naprawdę oboje stali się ofiarami. Pewnego dnia niespodziewanie zjawił się w szpitalu. Minori stanowczo odmówiła rozmowy z nim.

- Nie chcę go widzieć, proszę mu przekazać, żeby tu nie przychodził - powiedziała zdezorientowanej pielęgniarce.

Nie miała siły się z tym zmierzyć. Nadal czuła się osłabiona, fizycznie i psychicznie. Często zapadła w drzemki, przesypiała leniwe popołudnia, w nocy natomiast obojętnie wpatrywała się w sufit i dotykała blizny na brzuchu-niechcianej pamiątki po poniesieniu porażki i spojrzeniu w twarz śmierci. Tak, mogłam umrzeć, powtarzała sobie i czuła przerażenie. W czasach, gdy jej matka dorastała, było to powszechne uczucie. Nie dziwne, że zamknęła się we własnym świecie. Ale ja tego nie zrobię, ja się nie poddam, ja opowiem wszystkim o tym, co słyszałam i widziałam, postanowiła sobie Minori. Kaito przekazał jej przez pielęgniarkę torbę ze skradzionymi z hotelowego pokoju dowodami. Jeżeli rodziców akurat nie było w pobliżu, pisała artykuły. Czas mijał jej wtedy zaskakująco szybko, jakby ogarniał ją jakiś trans i wtedy dookoła nic już nie istniało. W tych chwilach nie czuła żalu, smutku i przerażenia, miała wrażenie, że wreszcie robi to, co słuszne. Tak, przelewanie swoich przeżyć na papier, przynosiło Minori ukojenie. A kiedy przychodzili rodzice, chowała notatki i znowu zmieniała się w ich chorą córeczkę. Nie protestowała, gdy użalali się nad nią i wyręczali w prostych czynnościach. Tak, bycie rozpieszczaną podobało jej się i sprawiało, że nie czekała niecierpliwie na opuszczenie szpitala. Mei i Jonghyun zabrali Aikę z domu opieki. Lekarze nie dawali jej zbyt wielkich szans na wyzdrowienie, mimo to oni mieli nadzieję, że w otoczeniu najbliższych dojedzie do siebie. Oczywiście nie tak szybko, lecz z upływem czasu nastąpi poprawa, pewnego dnia, kiedyś… I chociaż nie powiedzieli tego wprost, byli bardzo wdzięczni Minori, że dotarła do prawdy, której nikt nigdy nie dawał wiary.

***

                Minori drzemała z notesem w ręce, kiedy wyczuła obok siebie niespodziewany ruch. Instynkt obrońcy sprawił, że natychmiast otworzyła oczy i schowała notatki pod poduszkę. Dopiero potem podniosła wzrok i sprawdziła, kto wprawił ją w taki popłoch.

- Dahee! - zawołała ze szczerym wzruszeniem.

- Och, Minori, przeczytałam w gazecie, co się stało, tak bardzo mi przykro! - odpowiedziała Kim Dahee, nachyliła się i uściskała dziewczynę, a po jej policzkach potoczyły się łzy.

Minori otarła je swoimi kciukami, zaskoczona reakcją kobiety.

Nie przypuszczała, że przez krótki czas, który spędziły wspólnie, aż tak się zżyły.

- Już dobrze, nic się przecież nie stało, mam się świetnie - zapewniała.

- Gdyby nic się nie stało, nie leżałabyś w szpitalu. Jak się czujesz? Co powiedzieli lekarze?

- Nie martw się, czuję się już zupełnie dobrze i pewnie niedługo wypiszą mnie do domu.

- Wiele ryzykowałaś.

- Ja… odnalazłam mamę.

- Wiem, dokonałaś czegoś naprawdę niesamowitego. Jestem z ciebie niezmiernie dumna, choć napędziłaś mi sporo strachu. Jak się czuje Aika?

- Nie rozpoznała mnie. Ale rozpoznała tatę. Ona naprawdę musiała go kochać.

- Ja też chciałabym się z nią zobaczyć, o ile to możliwe…

- Czemu miałoby nie być możliwe? – zdziwiła się Minori.

- Nie wiem, co na to twoi rodzice.

- Może przyszedł czas, byście wreszcie o wszystkim porozmawiali.

- Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo bym tego chciała.

- Nic prostszego, pewnie zaraz tu przyjadą.

- Chyba nie powinnam spotykać się z nimi bez uprzedzenia… - Dahee wydawała się lekko zakłopotana.

- A ja, przeciwnie, uważam, że to doskonały pomysł.

Minori jak zwykle postawiła na swoim. Celowo sprowadziła rozmowę na inne tory i zatrzymała Dahee w sali. Czas szybko upływał. Kiedy wspólnie śmiały się z czegoś, zaskrzypiały drzwi. Mei i Jonghyun weszli ze słowami powitania, które zamarły im na ustach, gdy tylko zobaczyli, że Minori nie jest sama. Przez moment wszyscy milczeli i z napięciem przyglądali się sobie wzajemnie. Aż wreszcie Dahee wstała i skłoniła się nisko.

- Cześć – powiedziała – po tylu latach znowu się spotykamy…

the song of true (rozdział 12)

Pingfang, Harbin, Chiny, rok 1944

            Hideki ułożył w pościeli pijaną żonę. Rina mamrotała coś sennie, pojękiwała i pociła się obficie. Kiedyś była naprawdę wytworna. Kiedyś, w innym życiu. Co wpędziło tę, kiedyś wytworną, elegancką i zasadniczą, kobietę w tak żałosny stan? Hideki tego nie rozumiał. W bladym świetle lampy wydawała się martwa. A jej strute od ilości spożywanego codziennie alkoholu ciało istotnie powoli obumierało.

- Hideki... czy wiesz czemu się upiłam? - spytała w pewnym momencie.

- Nie. Nie wiem. I nie interesuje mnie to - odpowiedział stanowczo, nie mając ochoty na rozmowę, na jej wymówki i nic niewarte usprawiedliwianie się.

Z westchnieniem przygotował się do spania, położył się obok żony, a wtedy ona obruszyła się niespodziewanie:

- Wynoś się. Wynoś się z mojej sypialni. Natychmiast!

- Ależ to też moja sypialnia.

- Nie. Nie jest już twoja. O wszystkim wiem, pieprzysz tę więźniarkę.

Czas zatrzymał się w miejscu. Cisza zawisła pomiędzy ścianami sypialni. Hideki zamarł z przerażenia, ile wyrzutu usłyszał w głosie swojej żony, lecz szybko się opanował.

- Rino, jesteś pijana.

- Czy tylko tyle masz mi do powiedzenia?! - wybuchła, siadając na poduszkach, a po jej bladych policzkach potoczyły się łzy - jestem zdradzona, samotna i nieszczęśliwa. Czy ty tego nie widzisz? Czy tak bardzo mnie nienawidzisz?!

- O Boże, nie, nie nienawidzę cię...

- Więc czemu mi to robisz?! - krzyczała, doprowadzona do skraju rozpaczy.

- Jak się dowiedziałaś?

- Czy to istotne? Och, przecież wszyscy o tym gadają. Nie wstyd ci? Nie tylko eksperymentujesz na tych biednych ludziach, a jeszcze... Nie! Nie przejdzie mi to przez usta. Nie upijałabym się, gdybyś nie był po prostu podłym człowiekiem. Nie wytrzymam tego wszystkiego. Hideki, to... to nie do zniesienia!

Rina płakała, okładając ciosami poduszki i starając się tym sposobem ulżyć sobie w cierpieniu. Nie widziała, że i on cierpi? Niespodziewanie poczuł potrzebę zwierzenia się jej. W końcu jest pijana, do jutra pewnie i tak o wszystkim zapomni, tłumaczył sobie. A mimo to czuł się jak zwykły hipokryta. Nie chciał jej słuchać, podczas gdy sam wymawiał się i usprawiedliwiał.

- Nie rozumiesz, że ja ją kocham? - zapytał - wiem, to podłe wobec ciebie, lecz wobec Aiki... Nie chcę jej skrzywdzić. Nie mogę jej stamtąd wydostać, mimo wszystko mogę pomagać jej przeżyć.

- Och, nie wiesz, jak bardzo jesteś naiwny, jeżeli w to wierzysz. Hideki, nikt, nikt przy zdrowych zmysłach nie zakochałby się w swoim ciemiężycielu! Ona po prostu cię wykorzystuje, a tak naprawdę pogardza wami wszystkimi, pozostającymi przy władzy.

- Nieprawda, wmawiasz mi to, bo chcesz mnie ukarać, lecz co ty możesz wiedzieć, skoro jesteś tylko zapijaczoną ignorantką?

- Wynoś się, powiedziałam!

- Wyniosę się, bardzo chętnie i pamiętaj, że wszystko, co było między nami, to ty popsułaś.

- Niech cię piekło pochłonie! - wołała Rina zza drzwi sypialni, kiedy on już wyszedł - nie jestem żadną ignorantką, piję, bo to jedyne, co mi pozostało, bo nie mogę już tego wszystkiego znieść i nie zniosę, po prostu nie zniosę!

Przy drzwiach stał Kaito i wpatrywał się w ojca wystraszonym wzrokiem.

- Co się stało mamusi? - pytał.

- Nic, śpijmy już - odpowiedział Hideki i położył się z synkiem.

***

            Wieczorem teren obozu pochłaniała cisza, przejmująca i niepokojąca, jakby odkrywała ogrom zła, którym spowite było to miejsce. W zapadającym zmroku sylwetki poruszały się powoli, niczym cienie umarłych. Hideki nucił piosenkę, lecz to zamiast poprawić atmosferę dodatkowo ją sposępniało. Z przygnębieniem przechadzał się po obozowym placu, a potem wszedł do baraku, gdzie mieściły się pojedyncze cele, w tym i ta należąca do Aiki. Natychmiast rozpoznał jej płacz, niosący się echem przez korytarz. Nie był to pełen rozpaczy, histeryczny szloch, podobny zdawał się do zrezygnowanego łkania. Lecz kiedy kroki Hidekiego stały się głośniejsze, płacz ustał. Czemu płakała? Nie. Nie to go dziwiło. Czemu nie chciała pokazać mu swoich łez, skoro sam dzielił z nią wszystkie smutki? Niepewnie wszedł do jej celi.

- Czemu płakałaś? - zapytał.

Ciemno. Zimno. Brudno. Czy to nie wystarczający powód?

- Bo miałam zły sen - przyznała, nie wstając z niewygodnego posłania i nie odwracając twarzy od ściany.

- A co ci się śniło?

-  Że tu umarłam. Że... - zawahała się przez moment - oboje tu umarliśmy.

- Och, to był tylko sen.

Aika podniosła się niespodziewanie i wbiła w podłogę smutne spojrzenie.

- Czy kiedykolwiek opuszczę to miejsce? Czy umrę tu? Bo jeżeli mam umrzeć, wolałabym tego nie odkładać.

- Nie umrzesz.

- Nie?

- Coś wymyślę, zobaczysz.

- Co?

- Coś, żeby nas stąd wyciągnąć.

Nie ominęło to jej uwagi, "nas"... tak, powiedział "nas", jak gdyby też tkwił w potrzasku. Czasami myślała, że go rozumie. Czasami myślała, że go rozumie i zła była na siebie. On nie zasługiwał przecież na zrozumienie, nie zasługiwał na nic prócz pogardy. Czasami jednakże przestawała nim pogardzać. Na przykład w tym momencie, kiedy ujął ją za ręce i przyrzekł ich stąd wyciągnąć.

- Naprawdę wiele razy to sobie wyobrażałam. Ale stąd nie ma ucieczki. Ani dla mnie. Ani dla ciebie.

- Nie wierzysz mi?

- Wierzę! Wierzę, tylko...

- Ciii, proszę, popatrz mi w oczy i powiedz, że mnie kochasz.

Aika zrobiła, jak sobie życzył.

- Hideki, kocham cię całym swoim sercem, jesteś wszystkim, co mam.

Czy możliwe, by patrzyła mu prosto w oczy i kłamała? Nie. Nie kłamała, to prawda: był wszystkim, co miała.

***

            Hideki niechętnie wracał tego dnia do domu, a atmosfera tam panująca była równie przytłaczająca, co w obozie. Wspomnienie kłótni z poprzedniego wieczoru też nie ułatwiało powrotu. Hideki wolałby zostać tu, w ciemnej, zimnej celi. Z Aiką. Z jej smutkiem i obawami. Nie chciał jednakże prowokować plotek. I tak zbyt wiele opowiadano o nich w obozie. Hideki stracił resztki szacunku  w oczach pozostałych pracowników. Nie dbał o to. Lecz, skoro chciał pomagać Aice nie powinien ryzykować ograniczeniem swojej władzy, czy usunięciem z pełnionej funkcji. O tym myślał podczas drogi do domu. W progu przywitał go zapłakany Kaito. Hideki poczuł w sobie narastającą złość. To pewnie wina Riny. Nie pierwszy raz wolała się upić niż opiekować ich synkiem. Zbyt często ignorował jej ekscesy. Dość tego. Dziś odpowiednio sobie z nią porozmawia. Z tym postanowieniem przytulił Kaito i spytał, co się stało.

- Czy mama znowu... - nie chciało mu przejść przez usta "znowu jest pijana".

- Mama.... mama... mama sobie poszła! - wykrzyczał wreszcie Kaito i po raz kolejny zalał się łzami.

- Jak to? Jak sobie poszła? O czym ty mówisz? Gdzie sobie poszła?

- Nie wiem! - powtarzał zrozpaczony chłopiec - krzyczała, że nie może tego znieść, że idzie sobie i nigdy nie wróci.

- I zostawiła cię tu?

- Nie, mnie też chciała zabrać, a ja zapytałem, co z tatą i powiedziałem, że nie mogę bez ciebie iść.

- Och, Kati...

- No i wtedy mnie zostawiła i krzyczała, że jesteśmy siebie warci i, że jej nie kochamy... a przecież kochamy, prawda?

- Tak...

- Czy mama naprawdę nigdy nie wróci?

Hideki nie potrafił odpowiedzieć, nie potrafił też uspokoić synka, kiedy sam słuchał tego wszystkiego z przerażeniem. Rina ich zostawiła, zabrała wszystkie rzeczy i znikła. Co to dla nich oznaczało? Kiedy Kaito po wielu godzinach rozpaczliwego płaczu dał się wreszcie utulić do snu, była już noc. Hideki wyszedł z domu, przysiadł na ganku, ukrywając twarz w dłoniach i dopiero wtedy też pozwolił sobie na łzy. Stopniowo pojmował, jak ogromna odpowiedzialność na nim ciążyła. Rina była mimo wszystko podporą. Kiedy znikła, został sam, zupełnie sam ze swoim małym synkiem. Musi go pocieszyć. Musi mu gotować, prać ubrania i robić tyle innych rzeczy. Musi poszukać dla niego opiekunki. O tym pomyśli jutro, jak już wyleje wszystkie łzy.

***

            Dni mijały. Hideki coraz częściej to słyszał: ona cię nie kocha, szuka jedynie sposobu na przeżycie. Może z początku tak było. Nie wierzył sam w miłość od pierwszego wejrzenia. Ale potem przecież go pokochała. Nie wątpił. Czy na pewno? Czasami Aika stawała się jakby zupełnie nieobecna, popadała w dziwne otępienie i nikt i nic nie mogło jej z niego wyrwać. Czasami godzinami wpatrywała się jakiś punkt i nie reagowała na to, co dzieje się dokoła. W oczach miała mrok. Gdzie krążyły wtedy jej myśli? Hideki wiele by dał, by się tego dowiedzieć. Po odejściu Riny było mu ciężko. Nie radził sobie z opiekowaniem się Kaito, chociaż zatrudnił opiekunkę, obowiązki domowe też go przerastały. Aika i wiara w jej miłość to wszystko, czego się trzymał. Lecz i ta wiara została zachwiania wiecznymi obawami. Gdyby tak istniał sposób na dowiedzenie się prawdy... Ależ istniał! Hideki długo odrzucał od siebie tę myśl, brzydził się swoim pomysłem i  perspektywą wykorzystania metody, jaką szczerze gardził. Stopniowo to przerodziło się w obsesję. Hideki nie skupiał się na niczym innym i wreszcie zrozumiał, że był na przegranej pozycji. W sekrecie zlecił, by do posiłków Aiki regularnie dodawano narkotyk. Z lękiem oczekiwał skutków. Czasami skarżyła się na pogorszenie samopoczucia. Oczywiście, zauważała, że dzieje się z nią coś niepokojącego. Nie tak szybko mimo wszystko zrozumiała, że za tym może kryć się Hideki. A kiedy to sobie uzmysłowiła, z uporem odmawiała przyjmowania pokarmów. Wtedy po raz pierwszy podał jej zastrzyk i zapytał, czy go kocha. Aika leżała na kozetce, wijąc się niczym w śmiertelnych konwulsjach i powtarzając bez ustanku: Jonghyun, Lee Jonghyun...

- On przecież nie żyje! - zawołał z przerażeniem.

- On żyje... On żyje, żyje w moim sercu...

To mu wystarczyło. W przypływie impulsu postanowił, że przestanie chronić Aikę, że jest gotowy skazać ją na najgorszy los. A potem się opamiętał. Kiedy oprzytomniała i powoli uświadomiła sobie, co się wydarzyło, wyglądała jakby już zapadł na nią wyrok. Nadal ją kochał. To było błogosławieństwem, czy przekleństwem? Nie chciał jej skrzywdzić. Nie zrobi tego, jeżeli ona też obdarzy go uczuciem. To wtedy postanowił, że poruszy niebo i ziemię, by ona go pokochała.

***

Keijo, opukowana Korea, rok 1945

            Za oknem padał deszcz, wielkie krople rozbijały się o szyby i stukały o parapety. Yuri starała się zainteresować dzieci zabawą, lecz co miała poradzić na to, że wszystkie były smutne z powodu kolejnego spędzonego w domu dnia lata. Z utęsknieniem wpatrywali się w niebo, czekając aż wiatr przegoni chmury i wreszcie wyjdzie słońce. Yuri daremnie tłumaczyła im, że spragniona przyroda potrzebuje deszczu.

- Nudy! Nudy! Nudy! - powtarzała obrażona na cały świat Minori i buntowała pozostałe dzieci.

- Może porobimy samoloty z papieru? - zaproponował Taehyun, mimo że kilka lat starszy, to wierny towarzysz jej zabaw.

- A po co?

- Hm, możemy na przykład napisać i wysłać list do słońca, żeby wreszcie wyszło.

- Taaak! - zawołała Minori i zaraz zabrali się do pracy, a swoim optymizmem zarazili i inne dzieci.

W spokoju robili papierowe samoloty, kiedy niespodziewanie rozległ się zza okna dobrze znany głos. Jonghyun biegł przez podwórze, przemoczony, zdyszany i dziwnie przejęty. Ręce uniósł wysoko i wymachiwał nimi, jakby chciał, by wszyscy go widzieli. Czy on oszalał?, pomyślała Yuri, oszalał albo jest pijany...

- Mamo! Mamo, siostro! Wiecie już co się stało? - powtarzał.

Yuri i pani Lee natychmiast wypadły na podwórze.

- Cicho! Ktoś jeszcze usłyszy! Nie możesz... - upominała go matka.

Co on wyprawiał?! Nie powinien zjawiać się tu w jawny sposób i robić dokoła siebie tyle hałasu. Nie był już poszukiwany, lecz mimo to, oszalał chyba, by tak się narażać!

- Och, więc nie wiecie! - zawołał - wojna się skończyła! Japonia skapitulowała!

Łzy płynęły mu po twarzy, upadł na kolana w błoto i płakał, płakał, płakał w uwielbieniu.

- Co...? - ledwie wydusiła z siebie pani Lee.

- Naprawdę? - zapytała Yuri, zszokowana przykładając rękę do ust.

To zbyt piękne, by nie było jedynie snem...

- Naprawdę! Tak! Te pieprzone gnojki skapitulowały! - powtarzał z prawdziwą satysfakcją.

Obie kobiety rzuciły się sobie w ramiona, a potem też padły na kolana i ze łzami w oczach ściskały Jonghyuna.

Z domu wybiegły dzieci, nic nie pojmując z tego zamieszania, lecz po chwili i do nich dotarły nowiny. Koniec wojny! Jesteśmy wolni, wyzwoleni! Minori stanęła w progu ze swoimi papierowymi samolotami.

- Co się stało, tatusiu? - zapytała.

Wtedy przytulił ją mocno, za mocno, podniósł i okręcił się dookoła.

- Nie musimy się już ukrywać! - wołał.

I choć Minori nie bardzo to rozumiała, choć nigdy nie przeszkadzała jej konieczność ukrywania się, płakała i śmiała się z nim. Tego dnia wszyscy byli szczęśliwi. Ludzie wychodzili na ulice, wiwatowali i jednoczyli się w swoim zwycięstwie. Wszędzie zrywano imperialistyczne flagi i przejmowano placówki. Z przepełnionych ulgą serc wyrywały się słowa patriotycznych pieśni. I choć nadal padał deszcz, wszyscy wiedzieli, że po latach cierpień, wreszcie znowu wychodzi słońce.

***

Seul, Korea, rok 1946

            Na dworze zapadł już zmierzch, kiedy Mei wychodziła z filharmonii po próbie do zbliżającego się występu. Nie towarzyszył jej dobry humor, była zrezygnowana i zasmucona. W pierwszych miesiącach po wyzwoleniu ludzie, pochłonięci praktycznymi sprawami związanymi z odbudową kraju, nie mieli czasu interesować się sztuką. Na widowni pełno pozostawało pustych miejsc. W dodatku zagorzali patrioci wytykali Mei jej narodowość. To wszystko pozbawiało ją motywacji. Czasami rozważała porzucenie sceny na rzecz udzielania lekcji śpiewu. A propozycji nie brakowało.

- Mei - zawołał ją niespodziewanie dyrektor filharmonii - pozwól, że odwiozę cię do domu. Nie chciałbym, by znowu wydarzyło się to, co wczoraj... Niebezpiecznie tu dla ciebie ostatnio.

- Nie, dziękuję, proszę nie robić sobie kłopotu.

Gdy pan Daishi powtarzał z uporem, że to nie kłopot, powiedziała, że poradzi sobie. Nie wiedziała, kiedy stała się taka odważna. A może... wszystko jej zobojętniało i czuła, że nie ma nic do stracenia? I chociaż bezpodstawne obelgi bolały ją, nie wywoływały strachu. Mei wbiła wzrok w ziemię i ruszyła powolnym krokiem w kierunku domu.

- Hej, głowa do góry! - usłyszała w pewnym momencie.

Z niedowierzaniem obejrzała się za siebie.

- Jonghyun?

- Co taka zdziwiona?

- Nie spodziewałam się ciebie tu zastać.

- Możesz odmawiać, ile chcesz, panu Daishi, ja natomiast nie przyjmuję twojej odmowy i zamierzam odprowadzić cię do domu.

- Jonghyun. Nie potrzebuję ochroniarza. Naprawdę.

- Nie?

- No dobrze, wczoraj spotkało mnie coś przykrego. Ktoś podszedł i wykrzyczał mi prosto w twarz: wracaj do Japonii ty brudna, imperialistyczna... wiesz.

- Jak tylko go dorwę, spuszczę mu taki łomot, że popamięta.

- Nie rozumiem, czemu ludzie nienawidzą mnie tylko z tego powodu, że jestem Japonką, a mój ojciec zajmował ważną pozycję w wojsku.

- Ja ciebie nie nienawidzę.

- Och, nie tak sobie to wszystko wyobrażałam - przyznała Mei z westchnieniem - nie zrozum mnie źle, cieszę się, że wojna się skończyła, że wreszcie jesteśmy wolni, tylko... po prostu myślałam, że to zburzy wszelkie podziały pomiędzy ludźmi, że szybko się po tym wszystkim podniesiemy i, że Aika... nieważne, wiem, powinnam porzucić nadzieję.

- A ja wiem, jak bardzo ją kochasz.

- I ty też - odpowiedziała mu Mei - ty też ją kochasz.

Oczami pełnymi łez popatrzyła na Jonghyuna. Tego dnia było jej wyjątkowo ciężko na sercu. Gdyby ktoś umiał ją pocieszyć, utulić w ramionach i uspokoić. Tak bardzo chciała się wypłakać, podczas kiedy przy innych musiała grać opanowaną i silną. A potem wyznała, zatrzymując się i kucając na drodze:

- Nie dam rady.

- Ależ dasz, Mei, dasz.

- Nie...

Jonghyun złapał ją ostrożnie za łokcie i postawił z powrotem, a kiedy już miała zalać się łzami, zdobył się na dotknięcie jej ust swoimi. I sam zdawał się być wystraszony tym gestem. Przez moment oboje wpatrywali się w siebie, czekając na wzajemne reakcje, lecz nic się nie wydarzyło, a wtedy ponownie połączyli się w pocałunku, pełnym pasji i desperacji. Mei obejmowała go za szyję, on natomiast zatapiał dłonie w jej włosach. To było szaleństwem. Tak, czystym szaleństwem. Gdy wreszcie odsunęli się od ciebie, ledwie oddychali, a ich policzki pokrywały rumieńce.

- Aika mnie kochała, lecz nigdy, przenigdy nie zrobiłaby nic przeciwko tobie, gdybym nie porzucił cię wtedy - wydyszał prosto w jej usta.

- Nie rozumiem, chcesz powiedzieć, że ty i Aika, że dopiero po tym, jak postanowiłeś mnie porzucić...?

- Oczywiście, przedtem nic pomiędzy nami nie było. A potem... nie chcę nas usprawiedliwiać, po prostu oboje czuliśmy się bardzo samotni, oczerniłem Aikę swoimi kłamstwami i sam nie wierzyłem, że kiedyś powróci pokój i będę mógł to wszystko odwołać. W pewnym sensie, staliśmy się dla siebie jedynym pocieszeniem. I... nie powiem, że była mi obojętna, lecz, zrozum, to ciebie i tylko ciebie pokochałem ponad życie.

Jonghyun mówił szybko, słowa płynęły mu z ust wartkim strumieniem, słowa tak pocieszające i tak szokujące zarazem.

- Jakimi kłamstwami? Nie... Niemożliwe.... wmawiałeś mi, że jesteś z Aiką, chociaż wtedy jeszcze pozostawałeś mi wierny? Jak? Czemu?

- Nie wiesz? Nie wiedziałaś przez te wszystkie lata? Naprawdę?

- Nie.

- Mei, żeby cię chronić. To był jedyny sposób... Ja nie mogłem pozwolić ci trwać przy mnie i się narażać. Gdyby nie te kłamstwa, nigdy byś mnie nie zostawiła, prawda?

- O Boże...

Mei poczuła, że jest jej słabo.

- Aika o tym wiedziała.

- Jak mogłeś, Jonghyun?!

- Nie złość się, zrobiłem to dla ciebie. Kiedy byłem w więzieniu, dotarło do mnie na co cię narażam. Nie mogłem pozwolić, byś trafiła w ręce tych zwyrodnialców, tylko myśl, by cię chronić pomagała mi przeżyć.

- Ale ja... ja... tak bardzo cierpiałam! I ty o tym wiedziałeś! I nie zrobiłeś nic!

- Nieprawda, zapewniłem ci bezpieczeństwo, to mi wystarczało.

- Nienawidziłam cię! Nienawidziłam Aiki! I siebie... myślałam, że już mnie nie kochasz!

Mei wydzierała się w przypływie furii. Nie płakała, była na to zbyt wzburzona. Lecz głos jej brzmiał bardzo słabo.

- Nie uważam, bym popełnił błąd. Gdybym musiał, zrobiłbym to znowu, zrobiłbym to nieskończoną ilość razy.

- Nie wiesz, co mówisz! Nie wiesz, że ja wolałabym umrzeć w więzieniu niż żyć bez ciebie! Ty przebrzydły egoisto!

- Mei... sama nie wiesz, co mówisz.

- Nie chcę cię więcej widzieć! - zawołała i rzuciła się pędem przed siebie.

Jonghyun zrozumiał, chciała by pożałował swojej decyzji sprzed lat, lecz nie żałował, naprawdę nie żałował, kiedy widział ją taką żywą, jak podczas tego wybuchu sprzed chwili. Mei mimo wszystko potraktowała go zbyt ostro i przez pewien czas starał się jej nie naprzykrzać. To niestety wiązało się z nieodwiedzaniem Minori, która po wyzwoleniu zamieszkała u babci i czasami sama dzwoniła, by mu powiedzieć, że tęskni. Z tego powodu Jonghyun czuł się winny. A zwłaszcza, kiedy został zaproszony na ósme urodziny dziewczynki.

- Nie mogę przyjść... dam jej prezent przy okazji, jak się spotkamy - wymawiał się, na co matka Aiki odpowiedziała mu;

- Nie może cię zabraknąć, sprawisz Minori przykrość.

Następnie do telefonu odezwała się Mei:

- I mi też.

A więc przyszedł, przywitał się serdecznie ze wszystkimi i wręczył dziewczynce wspaniałą, piękne ubraną lalkę.

- Dziękuję - powiedziała Minori bez typowego sobie optymizmu i odłożyła ją na stertę innych prezentów.

Kanako i Hikari przyznały, że od kilku dni jest jakaś markotna.

- Co się dzieje, moja kochana kruszynko? - zapytał Jonghyun, zmartwiony.

Minori złożyła usta w linijkę, wyglądała, jakby miała się rozpłakać, mimo to trzymała się dzielnie. Przez moment zastanawiała się nad doborem słów. Potem łamiącym się głosikiem zaczęła tłumaczyć:

- No bo tata tak rzadko do nas przychodzi. Ja chciałabym, żeby z nami zamieszkał. I chciałabym mieć mamę.

Przy stole zapanowała niezręczna cisza. Jonghyun zakaszlał nerwowo. A potem poczuł, jak Mei dyskretnie złapała jego rękę, po czym zwróciła się do dziewczynki:

- A więc poproś go o to - zaproponowała, a potem dodała, niepewnie i jakby z lekkim skrępowaniem - i jeżeli chcesz... jeżeli chcesz, byłoby mi bardzo miło... gdybyś... nazywała mnie mamą.

the song of true (rozdział 11)

            Kaito przygotowywał obiad i nucił zachodnią, popularną piosenkę. W kuchni domu przyjaciela unosił się zapach smażonych warzyw i sosu sojowego. Minori nie wiedziała, jak z powrotem się tu znalazła, miała pustkę w głowie i nie pamiętała, o czym myślała po drodze z budki telefonicznej. A o czymś myślała na pewno podczas przebywania tych kilku kilometrów wzdłuż pól, na których piętrzyły się stogi ściętego zboża. Zdyszana wpadła do kuchni i oparła dłonie o stół. Kaito spojrzał na nią z niepokojem. Policzki miała zaczerwienione. Czoło pokrywały kropelki potu. Często podobnie wyglądała, gdy się kochali i to skojarzenie przyprawiło go o uśmiech. Minori pozostała poważna.

- Co się stało? - zapytał.

- Czy "Kudo" to popularne nazwisko?

- Gdzie?

- Nie wiem. W Japonii. Gdziekolwiek.

Korea. Japonia. Chiny. Czy nie wszędzie szukała swojej matki? A może nie szukała jej tam, gdzie powinna, pomiędzy żywymi, a nie umarłymi?

- Nie. Nie za bardzo. A czemu pytasz?

Minori zamilkła, tak naprawdę oczekiwała innej odpowiedzi. "Kudo" to niepopularne nazwisko. W tym momencie dostała ataku niespodziewanego szału. Z krzykiem dopadła do Kaito, złapała go za kołnierz koszuli i zawołała:

- Co masz wspólnego z moją matką?! Przyznaj się! Powiedz, że zbliżyłeś się do mnie, by ukryć, że zrobiłeś coś okropnego!

W jej oczach widział furię. Kaito pomyślał, że gdyby chciała, to by go zabiła. Bez skrupułów, sięgnęłaby nóż, wbiła mu w pierś i patrzyła z satysfakcją na wypływającą krew i resztki życia. A on, gdyby tylko chciał, zrobiłby jej może coś jeszcze gorszego. Niezaprzeczalnie był silniejszy, mimo to nie zrobił nic. Patelnia zaczęła się przypalać, lecz Kaito stał nieruchomo, jakby poddał się zupełnie tej oszalałej z furii istocie. Czy ona o wszystkim się dowiedziała? Skąd?! Przecież to niemożliwe...

- Ja niby mam coś wspólnego z twoją mamą? O czym ty mówisz?!

- O Kudo Tsukiko.

Kaito przez cały czas patrzył jej prosto w oczy. Nie odwrócił wzroku. Kompletnie ją zaskoczył, pytając:

- Kto to?

Wreszcie opuściła ręce.

- Możliwe, że to moja matka.

- Ona się tak nie nazywała.

- Ktoś polecił mi, bym to sprawdziła.

- Kto?

- Nie wiem.

- Ktoś zrobił ci po prostu brzydki żart. Nie mogę mieć z tym nic wspólnego, bo gdy to wszystko się stało, byłem dzieckiem. Nie zbliżyłem się do ciebie, by cokolwiek ukryć, zbliżyłem się, bo... nie opuszczało mnie wrażenie, że czujesz się bardzo samotna.

Minori chciała opowiedzieć mu o anonimowym telefonie, lecz przypomniała sobie, z jakim przerażeniem tamta Chinka domagała się dyskrecji. Coś jej zagrażało? Ktoś? Kaito? Minori poczuła nieprzyjemny dreszcz. Czy zaufała odpowiedniej osobie? Co wiedziała o tym mężczyźnie? Niespodziewanie uzmysłowiła sobie, że w zasadzie nie wie nic o Kaito. Nigdy nie zaproponował jej spotkania ze swoim ojcem lub ze znajomymi. Nikogo nie mogła zapytać o to, jaki naprawdę jest. Co więcej, od kilku tygodni mieszkała w domu rzekomego przyjaciela Kaito, a nie zapytała choćby o jego nazwisko. Przez cały czas wydawało jej się, że sama decyduje o swoim losie. W tym momencie zwątpiła. Wszystkie decyzje należały do Kaito. On kontrolował poszukiwania jej matki. On postanowił, żeby tu zamieszkali. On układał ich plan dnia tak, by czuwać nad wszelkimi działaniami Minori. I robił to z takim sprytem, że dopiero dziś przejrzała na oczy. Nie rozumiała, czemu dała mu się omotać. Nie wiedziała, jak się z tego wycofać. I czy chciała się wycofywać... Minori miała kompletny mętlik w głowie. Wszystko byłoby prostsze, gdyby nie kochała Kaito. Wtedy, z prawdziwą powagą w głosie, i jeszcze czymś, jak gdyby z ostrzeżeniem, zapytał czemu zamilkła.

- Nie przypal warzyw - odpowiedziała, siadając przy stole i przypatrując mu się, póki nie podał obiadu.

Coś się popsuło. Coś tkwiło między nimi jak zadra. Miłość została zachwiana, pozostało pożądanie. W nocy, kiedy się kochali, Kaito był bezwzględny i wręcz brutalny. Po wszystkim ułożył się tyłem do Minori i zapadł w sen. Łzy płynęły po jej policzkach. Nie spała do rana, czuła się wykorzystana, poniżona i upokorzona. Nie chodziło o fizyczny ból. Kaito zranił jej serce. Tak bardzo chciała z kimś porozmawiać, zwierzyć się, wypłakać. Tylko komu? Na pewno nie rodzicom. Minori nie miała też przyjaciółki do dzielenia się sekretami. Wtedy pomyślała o Taehyunie. I zaraz odrzuciła od siebie tę myśl. To byłoby zuchwalstwo. A jeżeli przeprosi, jeżeli powie mu, że tęskni i potrzebuje pomocy? Czy jej nie wybaczy? Wreszcie postanowiła zaryzykować. Po cichu wstała, ubrała się i zostawiła karteczkę, że udała się do budki telefonicznej. Na dworze było szarawo, wstawał leniwy, chłodny świt. Minori skuliła ramiona i ruszyła wzdłuż drogi. Z każdym krokiem czuła narastającą niecierpliwość. Ręce trzęsły jej się z przejęcia, kiedy wykręcała numer do szpitala. Po chwili usłyszała głos i zapytała o Taehyuna. Recepcjonistka poinformowała, że zaczyna on dyżur za dwie godziny. Minori pożegnała się z pełnym rozczarowania westchnieniem. Bez celu włóczyła się po polach i przy skraju lasu. A potem poszła z powrotem do budki i jeszcze raz zadzwoniła do szpitala. Recepcjonista zawołała Taehyuna. Minori była zdenerwowana. Nie wiedziała, czego się spodziewać, potępienia, czy przebaczenia? Na co zasługiwała? I co otrzymała?, zastanawiała się, gdy usłyszała ostrożne "cześć".

- Tu Minori... - przedstawiła się niepewnie.

- Tak, wiem.

Cisza. Czyli potępienie?

- Jak się masz? - zapytała.

- Dobrze. A ty?

Czy to przebaczenie?

- Ja... być może odnalazłam mamę.

To go zaskoczyło. Na pewno. Na moment odebrało mu mowę.

- Ojej! Minori! To cudownie! Jak? Musisz o wszystkim opowiedzieć.

Tak, znowu był tym samym Taehyunem, jakim go zapamiętała. Ulżyło jej. I chociaż wydała majątek, opowiedziała mu o anonimowym telefonie, o domu opieki Jesienny Wiatr i o Kudo Tsukiko. Nie wspomniała tylko, że było to też nazwisko mężczyzny, z którym zamieszkała.

- Nie wiem, co mam o tym wszystkim sądzić, boję się, że to kolejny zwykły żart.

- I nie dowiesz się, dopóki tego nie sprawdzisz.

- Yhm.

- Może chcesz, żebym... - ledwie się powstrzymał, by nie zapytać, czy chce, by jej potowarzyszył, lecz w porę zamilkł.

- Nie, chciałam cię po prostu usłyszeć.

Taehyun wyczuł, że coś ją niepokoi, lecz nie zapytał już o nic.

- Musisz iść do tego domu opieki, sprawdzić wszystko i koniecznie do mnie zadzwonić.

- Tak. Tak zrobię - odpowiedziała - jeszcze dziś.

Z tym postanowieniem pożegnała Taehyuna, a serce wypełnił jej spokój. Minori nigdy nie była dobra w przepraszaniu. Z tego też powodu darowała sobie zbędne formułki. On, mimo wszystko i tak jej wybaczył. Z przerażeniem zrozumiała, że omal nie straciła jedynego, godnego zaufania przyjaciela. W drodze powrotnej zastanawiała się, gdzie szukać domu opieki Jesienny Wiatr… tamta Chinka powiedziała tylko, że to niedaleko. Minori nie wiedziała, czemu nie wypytała o szczegóły. A może wiedziała... tylko, że nie była skłonna jej wtedy wierzyć. I nadal nie wierzy. Zwykła ciekawość nakazywała po prostu to sprawdzić.

Kaito gdzieś wyszedł. Minori nie wiedziała, gdzie i niewiele ją to obeszło. Po nieprzespanej nocy wyglądała fatalnie. Zagrzała wodę. Nalała do miski. Umyła się starannie. A potem założyła granatowy kostium i buty na obcasach. Uśmiechnięta przejrzała się w lustrze w sypialni. W tym momencie usłyszała skrzypnięcie drzwi.

- Minori! - rozległ się rozpaczliwy głos Kaito.

- Tu jestem! - zawołała.

W zawrotnym tempie pokonał schody i znalazł się na piętrze. Ledwie go zobaczyła, wiedziała, że nie był w dobrym nastroju. Twarz wykrzywiał mu gniew.

- Gdzie ty się, do cholery, podziewałaś?!

- W kuchni zostawiłam ci karteczkę, że idę zadzwonić.

- A to ciekawe - przyznał i podszedł tak blisko, że jej plecy dotykały ściany - byłem tam i cię nie zastałem.

- Widocznie się minęliśmy.

- Wtedy spotkalibyśmy się po drodze.

- Hm.

- Minori, nie było cię kilka godzin.

- I co z tego? - zapytała - śledzisz mnie? Nie masz prawa. Nie jestem ci winna tłumaczenia czegokolwiek. Nie masz względem mnie żadnych praw.

Czy to go zabolało? Minori miała nadzieję, że tak. Nie zamierzała tolerować tego przedmiotowego traktowania.

- Nie rozumiesz, że to wszystko z troski? A gdyby coś ci się stało? Nie przejmujesz się zupełnie moimi ostrzeżeniami.

- Nie mam ochoty o tym rozmawiać - odpowiedziała - muszę wyjść, możesz zrobić mi przejście?

- Gdzie idziesz?

- W odwiedziny do Kudo Tsukiko, do domu opieki Jesienny Wiatr - powiedziała bez zastanowienia.

I szybko zrozumiała, że to był błąd.

- Nie możesz.

W oczach Kaito tkwił lód. Minori po raz pierwszy poczuła się zagrożona. Lecz nie pokazała tego po sobie.

- Nie? Czemu? Powiedz mi.

- Powiedziałem: ktoś sobie zażartował, a ty dałaś się na to nabrać.

- Skąd wiesz?

- Proszę, zaufaj mi.

- Nie mogę, dziś to zrozumiałam.

- Nie pozwolę ci tam iść.

- Tak? - odważyła się podnieść wzrok i spojrzeć w tę lodowatą głębię - zatrzymasz mnie siłą?

- Jeżeli to konieczne.

Kaito przyparł ręce do ściany, zamykając dziewczynę pomiędzy nimi i uniemożliwiając jej ucieczkę. Minori zaatakowała z zaskoczenia, oszołomiła go kopnięciem w krocze, a potem dopadła do drzwi. On był szybszy. W przypływie dzikiego szału złapał ją za nadgarstek i spoliczkował. Nie żałował siły. Minori upadła, szlochając.

- Ty skurwysynu!

A wtedy lód stopniał. Kaito przez moment po prostu wpatrywał się w dziewczynę z przerażeniem. Aż wreszcie padł na kolana i zalał się łzami.

- O Boże, przepraszam! Minori, przepraszam! Wybacz mi!

- To boli - powtarzała, szlochając i trzymając się za policzek.

Kaito przyłożył jej do twarzy mokry ręcznik.

- Ja nie wiem, co we mnie wstąpiło.

- Auuu...

- Minori, nie idź, o wszystkim ci opowiem, tylko tam nie idź... ona i tak cię nie rozpozna.

- Kto?

- T... Twoja matka.

- Co? Jak to?

- Kudo Tsukiko. To ona. Twoja matka.

- Co?!

- Jak chcesz, żebym o wszystkim ci opowiedział, musisz mi przyrzec, że nie pójdziesz do tego domu opieki. Minori, obiecujesz?

- Tak. Tak. Tak, obiecuję!

Wszystko by mu obiecała, byle tylko kontynuował opowieść.

- Mój ojciec był lekarzem... w obozie w Pingfangu, tam ją spotkał. Zupełnie przez nią oszalał. Nie chciał jej krzywdy. Naprawdę. Kochał ją. Kochał ją całym sercem. Tak, jak ja ciebie. I był pewien, że ona go też.

- To ohydne.

Minori poczuła mdłości. Kaito trzymał ręcznik przy jej twarzy. I nadal oboje płakali.

- On znalazł przy twojej mamie wszystko, czego nie znalazł przy mojej, która była nałogową alkoholiczką i pewnego dnia po prostu nas zostawiła.

- Ale moja mama nigdy go nie pokochała.

- Skąd to wiesz?

- Bo kochała innego.

- A to doprowadziło ojca do szaleństwa. Nie wiem, co jej zrobił... chciał swoimi psychiatrycznymi eksperymentami pozbawić ją wspomnień o tamtym mężczyźnie, chciał sprawić, żeby kochała jego i tylko jego. A potem wojna się skończyła.

- I zniszczono jednostkę, zastrzelono wszystkich tam więzionych.

- Nie wszystkich, ojciec umożliwił ucieczkę twojej mamie.

- Nie wróciła do domu.

- Nic w tym dziwnego.

- Hę?

- Po kilku tygodniach zapukali do nas amerykańscy żołnierze, a ona z nimi była.

- Mama?

- Tak. Rzekomo błąkała się bez celu po okolicy, a kiedy o cokolwiek ją pytano, powtarzała tylko nazwisko mojego ojca, poza tym niczego nie pamiętała...

- Udało mu się - Minori wydała z siebie przerażający skowyt - pozbawił ją wspomnień.

- Ocalił ją. Ofiarował tożsamość. Zagwarantował spokojne życie w Jesiennym Wietrze.

Minori nie potrafiła w to uwierzyć.

- Przez cały czas mnie okłamywałeś.

- Prawda by nas zniszczyła, i ojca i mnie... Ludzie uznaliby go za zbrodniarza wojennego. Nie obeszłoby ich, że był po prostu ofiarą tego okropnego systemu.

- Kaito, jeżeli chcesz rozmawiać o ofiarach, to jest nią jedynie moja mama. No i może jeszcze ja.

- Nie wiedzieliśmy o twoim istnieniu. Nie wspominała o tobie. Naprawdę...

- A kiedy się dowiedzieliście, postanowiliście, że się mnie pozbędziecie.

- Ona i tak postradała zmysły.

- Jak mogłeś?! - krzyczała - kłamać, oszukiwać, udawać, że chcesz mi pomóc, skoro chodziło ci o coś zupełnie innego?!

- Naprawdę cię kocham, to było szczere.

- Nieprawda. Nie jesteś zdolny do kochania. Nikogo. Ty jesteś po prostu potworem.

Po tych słowach wstała i ruszyła w kierunku schodów.

- Gdzie idziesz?

- W odwiedziny do Kudo Tsukiko - odpowiedziała – jeżeli chcesz mnie zatrzymać, musisz mnie zabić.

- Minori! Przecież obiecałaś...

- Skłamałam, czasami mi też się to zdarza. Ach, wieczorem zgłoszę się po walizki, możesz mnie spakować. I oddać wszystko, co zleciłeś komuś ukraść z mojego hotelowego pokoju.

Minori opuściła dom. Potem ruszyła szybko, niemalże biegiem w kierunku miasta. Już idę, powtarzała, idę do ciebie, mamusiu!

***

            Minori wysiadła z taksówki, zerkając niepewnie we wsteczne lusterko i wzdychając. Nie wyglądała zbyt dobrze. Lecz mogło być gorzej, o wiele gorzej. Siniak na policzku dopiero się tworzył. Nie rzucał się w oczy tak bardzo, jak zapłakana twarz. Minori starała się uspokoić po drodze, mimo wszystko emocje przez cały czas targały jej sercem. Wreszcie dotarła do celu. Budynek domu opieki sprawiał wrażenie nowoczesnego, utrzymany w jasnych kolorach, otoczony ogrodem, po którym spacerowali podopieczni. Minori przyglądała im się przez moment. A potem zdecydowanie pokonała kamienne schody i zatrzymała się przy recepcji.

- Witam. W czym mogę pomóc - recepcjonistka posłała jej ciepłe spojrzenie.

- Ja... chciałabym zobaczyć się z Kudo Tsukiko.

Minori tak okropnie trzęsły się ręce, że musiała schować je za siebie.

- Jest pani z rodziny?

- To moja matka.

- M... Matka???

- Tak. A co? Nie widać? - zapytała Minori, przybierając nieco rozdrażniony ton.

- Niestety... jej brat zabronił wpuszczania kogokolwiek, zwłaszcza że nie ma pani nic na potwierdzenie swoich słów.

Minori wydawało się, że zaraz eksploduje. Ciekawie to sobie wymyślił... brat. Ja mu dam brata!

- Takahashi Minori, tak się nazywam - powiedziała, niemalże rzucając w recepcjonistkę swoim dowodem osobistym - a moja matka nazywa się Takahashi Aika i została tu nielegalnie zamknięta przez pierdolonego zbrodniarza wojennego, który podszył się pod jej brata!

Oczy recepcjonistki wypełnił nieoczekiwany lęk.

- Proszę zrozumieć, bez zgody jej brata naprawdę nie mogę...

- A więc niech pani do niego zadzwoni i powie mu, że przyszłam - zażądała stanowczo Minori - to chyba pani może.

Recepcjonistka poszukała czegoś w kartach, złapała za telefon i wybrała numer. Rozmowa trwała zaledwie kilka sekund. A efekt był zadowalających.

- Doktor Nakamura zaraz panią zaprowadzi.

Recepcjonistka wykonała kolejny telefon, Minori zgadywała, że dzwoniła po wspomnianą osobę. Doktor Nakamura okazała się lekarką w podeszłym wieku, siwą i pomarszczoną, mimo to zachowującą bystrość umysłu. Z czymś na kształt pogardy i wyrzutu przyjrzała się Minori.

- Córka? - spytała.

- Córka.

Minori wiedziała, co lekarka sobie pomyślała: wreszcie przypomniałaś sobie o mamusi, a gdzie byłaś przez te wszystkie lata? Nie zamierzała się tłumaczyć. Nie chciała tracić czasu. Rozemocjonowana poszła za lekarką, kiedy ta kontynuowała:

- Proszę nie nastawiać się na zbyt wiele. Pani matka żyje w swoim własnym świecie. Ach, i jeszcze jedno. Proszę nie trzaskać drzwiami, ona bardzo tego nie lubi.

Zupełnie jak tata, pomyślała Minori, kiedy w milczeniu wsiadły do windy i wybrały trzecie piętro, a potem ruszyły wzdłuż pustego korytarza. Z każdym krokiem emocje narastały. A jeśli to nie mama? Co wtedy? A jeśli...

Doktor Nakamura otworzyła drzwi do pokoju 308 i rzuciła oschłe "zapraszam", po czym po prostu znikła. Minori zebrała w sobie wszystkie siły. Nie zawahała się wejść. Ledwie opanowując drżenie dłoni, ostrożnie zamknęła drzwi i spojrzała na siedzącą na łóżku kobietę.

- Mamo...

To była jej matka, niewątpliwie. Tak, przez lata cierpień, fizycznych i psychicznych, postarzała się okropnie. Tak, miała zmarszczki i zapadnięte policzki. Tak, jej włosy posiwiały. Lecz Minori nie wątpiła. To była jej matka.

- Mamo - powtórzyła.

Aika wpatrywała się tępo w podłogę.

- Mamo. To ja. Minori.

Brak reakcji. Doktor Nakamura ostrzegała: żyje we własnym świecie. Kaito też: postradała zmysły i tak cię nie rozpozna. Minori mimo wszystko nadal miała nadzieję, że jej widok obudzi w mamie chociażby jedno, jedyne wspomnienie... Niepewnie usiadła na podłodze, tam, gdzie padał wzrok Aiki, chwytając ją za ręce i pytając z rozpaczą:

- Mamusiu, co oni ci zrobili? To ja. Twoja córka. Minori. Wiesz, ile czasu cię szukałam?

Nic.

- Jestem taka naiwna, mamo - w głos Minori wkradła się rezygnacja - zostałam oszukana, wykorzystana i skrzywdzona. Czy możesz mnie pocieszyć? Nie wiesz, jak bardzo tego potrzebuję, mamo, och, mamo!

Ale Aika milczała, słuchała i nie słyszała, patrzyła, lecz nie dostrzegała niczego. Minori poczuła wtedy, że to ponad jej siły. Nie zniesie tego. Nie wytrzyma. I w chwili, gdy wybiegała z pokoju, zalała się łzami. Nie czekała ma windę, pognała schodami w dół, przeskakując po kilka stopni i zastanawiając się, czy Taehyun będzie wiedzieć, co robić. Musi do niego zadzwonić. Tylko nieco przedtem ochłonie. Głęboko wdychała popołudniowe powietrze. Nie słyszała kroków podążającej za nią osoby. Ktoś zasłonił jej usta. Przerażona usiłowała się wyrwać. Czemu nikt nie reagował, była przecież w miejscu publicznym! Halo, tu jestem!, wolała bezgłośnie. A potem poczuła jak coś ostrego wbija jej się w brzuch i straciła świadomość.

***

            Minori otworzyła oczy i ujrzała rozgwieżdżone niebo. Przez moment trwała w błogim spokoju, nie zastanawiając się, gdzie jest, ile czasu tu jest i jak się w tym miejscu znalazła. A potem powoli wracała świadomość. Minori podniosła się do pozycji siedzącej i wtedy poczuła ból, okropny ból w całym ciele. Bezkresny step wypełnił się jej przerażającym krzykiem. Z powrotem upadła na ziemię. Wszystko stopniowo sobie przypomniała. Ostrze wbijające się w brzuch. Czyjeś ręce wpychające ją do samochodu. Niekończąca się droga pomiędzy kolejnymi utratami kontaktu. Rozmowy podniesionymi głosami. A może tylko jej wydawało się, że krzyczeli. Oni, bo było ich więcej. Przez cały czas się wykłócali. Co to za ludzie? "Jeżeli chcesz mnie zatrzymać, musisz mnie zabić". Minori zadrżała, z bólu, z zimna i ze strachu. Wreszcie to zrozumiała: nie ma dla mnie ratunku. Ci ludzie, kimkolwiek byli, wyrzucili ją z samochodu pośrodku stepu i uciekli. Nie zostało jej wiele życia, wykrwawi się, zginie w paszczy dzikiego zwierzęcia. Z rany na brzuchu nadal sączyła się krew. Nie mogę poddać się bez walki, pomyślała Minori. Z trudem podparła się na łokciach, upadła. Znowu spróbowała. Znowu upadła. Łzy zalały jej twarz i opuchnięty policzek. Pomocy. Pomocy. Pomocy!!!, wołała, a może tylko wydawało jej się, że krzyczy. To na nic. Lepiej zrobi, jak po prostu położy się i uśnie. Wszystko się skończy. A zwłaszcza ból. Tak czuła się jej matka zdradzona przez Akiharu? Minori nuciła piosenkę w oczekiwaniu na nieuniknione. Myśli biegły swoim torem. "Nie pamiętasz o obietnicy, Minori?" "Nie było żadnych obietnic, tato". Ależ były! Minori przypomniała sobie upalny letni dzień. Kiedy to było? Kiedy jeszcze trwała wojna. Gdzie wtedy poszli? Nad rzekę? Jonghyun przysypiał, a ona schowała się w zaroślach i wyobrażała sobie, że stała się niewidzialna. W przypływie paniki szukał jej i nawoływał po imieniu. Wreszcie pokazała mu się i zupełnie nie rozumiała, czemu był taki zdenerwowany. "Nie oddalaj się ode mnie. Nigdy więcej. Dobrze?" "Dobrze, tatusiu. Nie będę, obiecuję". Minori zawyła z rozpaczy, złamała obietnicę, więc leży tu wykrwawiając się i spodziewając się śmierci. To jej kara. Za bardzo się oddaliła. I nie ma już powrotu. Nie. Nie podda się! Nie może. Ostatnimi siłami zdołała się podnieść na czworaka. W tej pozycji, oszalała z bólu, ruszyła przed siebie. Nie wiedziała, czy w dobrym kierunku. Nie było dobrego kierunku. I tak nie pokona dziesiątek kilometrów, by dotrzeć gdziekolwiek i poprosić o pomoc. Lecz chociaż umrze z poczuciem, że walczyła do końca. A przedtem odnalazła mamę. Jedynie o tym myślała, przesuwając się powoli krok po kroku. I wtedy usłyszała głos. Natychmiast go rozpoznała. Kaito biegł prosto na nią.

- Minori!

To koniec, już ją zobaczył.  Nie było sensu kontynuować walki. Minori zatrzymała się i zawyła w swoim ostatnim poszukiwaniu ratunku:

- Mamo! Mamo! Mamoooo!