the song of true (rozdział 6)

            Minori przyjemnie spędzała czas na wsi. Z prawdziwym podekscytowaniem pomagała Dahee w codziennych obowiązkach, a przy tym rozmawiały o wszystkim, żartowały i bez przerwy wybuchały serdecznym śmiechem. Jungshin często organizował wycieczki do miasta. Szanghaj zrobił na Minori ogromne wrażenia, za dnia imponował licznymi zabytkami, architekturą i atmosferą, w nocy zachwycał światłami zapalającymi się wszędzie i tworzącymi niepowtarzalny urok. Minori starała się uwiecznić ten widok na zdjęciu zrobionym zaraz po zmroku z wagonika wielkiego diabelskiego młyna w jednym z parków rozrywki. A potem spacerowała wzdłuż rzeki Huangpu i obserwowała odbijający się w wodzie księżyc. Na targach kupowała prezenty dla swoich bliskich, kolorowe tkaniny, przyprawy, ozdoby. Nie zapomniała o Taehyunie, kupiła mu herbatę. Dahee przez cały czas służyła jej radą. Jungshin za to umiał się targować. W tradycyjnych knajpach zajadali chińskie przysmaki. Minori polubiła się też z bliźniakami. Kiedy bracia wracali ze szkoły, tłumaczyła im zadania domowe, grała z nimi w piłkę, czy w chowanego. Niekiedy czuła się, jakby byli jej rodzeństwem. A wieczorem, po zwykle przeciągającej się kolacji, siadywała przy okienku w swoim pokoju na poddaszu, zapalała świeczkę i opisywała w notesie kolejne dni oraz poznanych ludzi. Dom stał otworem, więc wielu znajomych wpadało w odwiedziny, zapowiedzianych lub nie. Na przykład Nayoon, sąsiadka. Podczas wojny, rodzina Jungshina dała schronienie jej rodzinie, a ona była wtedy jeszcze bardzo mała. Natomiast ostatnio, poinformowała ich o swoim ślubie i przekazała zaproszenie. Kiedy przychodziła, opowiadała dużo o przygotowaniach, o swoim wybranku - Chińczyku i ich planach. Nayoon wpadła też zaraz po tym, gdy odebrała sukienkę. Krawcowa uszyła jej istne cudo ze skrawków białych koronek i satyny.

- Koniecznie musisz ją przymierzyć - namawiała zaaferowana Dahee.

I Nayoon posłusznie przebrała się w sukienkę. Kiedy uradowana, z rumianymi policzkami, obracała się dokoła, dygała i kłaniała się pośrodku zagraconej i zabałaganionej kuchni, wyglądała przezabawnie. Każdy jej ruch jednakże emanował szczęściem. Przez cały czas śmiała się sama do siebie.

- Och, wyglądasz przepięknie! - zawołała szczerze Minori.

Dahee przytakiwała i nie odrywała wzroku od sąsiadki. A zza szyby dochodziły podniesione głosy chłopców. Domi wykrzykiwał wyzwiska na brata. Komi groził, że naskarży na niego rodzicom. Niespodziewanie rozległo się szczekanie psa.

- Co oni tam wyprawiają? - zastanawiała się Dahee i wyjrzała przez okno.

Domi i Komi szarpali się, po ogrodzie skakał uwolniony z łańcucha, umorusany pies.

- Maaamo, Komi spuścił Mochi, a ona wskoczyła do obornika! - wołał obruszony brat.

Nayoon mimowolnie zachichotała. Minori zawtórowała jej zaraz. Dahee jęknęła tylko.

- Mamo, to nieprawda, Domi ją spuścił i zrzuca na mnie! - rozległ się z dworu głos drugiego z braci.

Minori poszła po aparat fotograficzny, żeby sfotografować przyszłą pannę młodą.

- Nie obchodzi mnie, kto to zrobił, wspólnie umyjecie Mochi! - odpowiedziała zdenerwowana Dahee i zamknęła okno, by nie słyszeć dalszych pretensji dzieci.

- Jak mam zapozować? - pytała Nayoon, to podpierając się pod bok, to krzyżując ramiona na piersi.

Minori zrobiła jej zdjęcie. W tym momencie drzwi się otworzyły i do domu wpadli rozkrzyczani chłopcy, a za nimi Mochi. I zanim ktokolwiek zareagował, pies skoczył prosto na sukienkę Nayoon, wczepił się pazurami i rozdarł materiał. W kuchni rozległ się rozpaczliwy pisk przyszłej panny młodej. A potem zapadła cisza. Domi i Komi popatrzyli na siebie z przerażeniem, po czym uciekli w porę.

- Do cholery, kto wam pozwolił ją tu wpuszczać?! - zawołała za nimi Dahee, po czym przypomniała sobie, że sama przecież wydała im polecenie, by umyli psa. Minori odłożyła aparat. Nie było już nic do fotografowania... Nayoon w brudnej i postrzępionej sukience usiadła, zalana łzami. O czym myślała? O tym, że krawcowa nie zdąży naprawić szkody? O tym, co innego założy na ślub?

- Nie przejmuj się - powiedziała jej Minori - ja to naprawię, chodziłam na kurs krawiectwa.

Czemu obie kobiety popatrzyły na nią z niedowierzaniem?

- Jak zamierzasz to zrobić? - wreszcie wydusiła z siebie zapłakana Nayoon.

- Na targu kupiłam trochę białych koronek, by uszyć firanki, wystarczy maszyna do szycia, a coś uda mi się wykombinować - zapewniała.

- Nayoon-ah, zaufaj jej, to bardzo... zdeterminowana osoba - powiedziała Dahee, po czym posłała Minori porozumiewawczy uśmiech.

I tak też się stało. Nayoon jej zaufała. Minori przez kilka kolejnych wieczorów nie odchodziła od maszyny do szycia, pracowała z prawdziwym zaangażowaniem. Nic w tym więc dziwnego, że efekt był dobry. A uradowana Nayoon zaprosiła ją na wesele i nie chciała słyszeć o odmowie.

***

            Minori zadzwoniła wieczorem do Taehyuna i zastała go w szpitalu.

- Nie uwierzysz, co się stało! - zawołała z wielkim przejęciem i wszyscy domownicy spojrzeli na nią w tym momencie.

- Yhm, dowiedziałaś się czegoś o mamie? - zapytał, przypominając jej o prawdziwym celu wyjazdu i wprawiając ją nieświadomie w lekkie poczucie winy, że bawiła się tu zbyt dobrze, a prawda pozostawała nieujawniona.

Minori odpowiedziała po chwili trochę spokojniej:

- Nie, idę na wesele.

- Do kogo?

- Do sąsiadki Dahee.

- No to super! - przyznał wreszcie tak, jakby przez pewien czas zastanawiał się, co powiedzieć i nie wpadł na nic lepszego.

Minori za to odzyskała poprzedni zapał. Nie dopuszczając chłopaka do głosu, opowiedziała historię Nayoon i jej sukienki. A przy tym czuła się jak prawdziwa bohaterka. Na koniec obiecała Taehyunowi zrobić zdjęcie efektowi swojej pracy, by pokazać mu po powrocie.

- I mam dla ciebie prezent!

- Nie musiałaś, naprawdę...

- Nie musiałam, chciałam.

- No dobrze, a co to jest?

- Niespodzianka!

- Ale chyba tak szybko nie dowiem się, jaka, skoro chcesz przedłużyć wyjazd.

- Już się niecierpliwisz.

- Ach, nie... po prostu... tak mi się powiedziało.

Taehyun sprawiał wrażenie smutnego i przygnębionego. Minori nie od razu to odkryła, lecz w pewnym momencie, zatroskana, zapytała:

- Coś się dzieje?

- Ciężki dyżur. Ale jak tylko zadzwoniłaś, zaraz mi lepiej - zapewniał.

W jej sercu rozlało się ciepło.

- Cieszę się - powiedziała - po weselu postaram się znowu zadzwonić, trzymaj się.

- I ty też, baw się dobrze, Minori.

A potem jeszcze przez pewien czas stała i uśmiechała się do telefonu.

- Czy to twój ukochany? - zapytała Dahee, przypatrując jej się od dawna i rozpoznając ten stan.

- Yhyyy - wybąkała Minori - tak, to mój... ukochany.

***

            Nayoon prezentowała się zjawiskowo podczas ceremonii zaślubin. Kiedy przyglądała się przyszłemu mężowi, z jej twarzy nie znikał uśmiech, cała promieniała. A jej serce przepełniała miłość. Decheng, pan młody, ze stoickim spokojem wypowiadał przysięgę, sprawiał wrażenie nieco sztywnego, lecz było w nim coś pociągającego, co spowodowało, że Minori nie odrywała od niego wzroku. Niespodziewanie pomyślała, że nigdy nie widziała przystojniejszego mężczyzny. I sama przestraszyła się tych myśli. W tym momencie Decheng złapał jej spojrzenie, a ona tłumaczyła sobie, że pewnie zastanawiał się, kim była i, co tu robiła, mimo wszystko poczuła się przez to trochę nieswojo. W dodatku obawiała się, czy nie ubrała się zbyt posępnie, założyła zupełnie zwyczajną, czarną sukienkę i buty na niewielkich obcasach. Włosy, krótkie ledwie do ramion, pozostawiła rozpuszczone, podpięte jedynie wsuwkami.

Minori poddała się wreszcie i spuściła wzrok. A kiedy znowu go podniosła, Decheng z powrotem patrzył na żonę. Nayoon była tak wzruszona, że w oczach miała łzy. Goście bili brawa, potem stłoczyli się przy drzwiach i ruszyli w kierunku domu panny młodej na przyjęcie weselne. Niemalże cała wioska została zaproszona. Z tego powodu stoły poustawiano na podwórzu, w szeregu, a tuż obok ulokowano orkiestrę grającą skoczne melodie. Ojciec Nayoon zabrał się za rozlewanie alkoholu w kieliszki. Uczta się zaczęła. Muzykę zagłuszały rozmowy, wesołe okrzyki, brzęk szkła i pałeczek. A potem wszyscy ruszyli do tańca, w parach lub w wielkim kole. Dzieci ganiały się po podwórzu. Minori dołączyła do grupki samotnych dziewczyn, które opowiadały sobie zabawne historie, chichotały i wdzięczyły się, wpasowała się w ich towarzystwo. Przez cały czas zerkała w kierunku młodych małżonków. Nayoon stała otoczona swoimi koleżankami, kuzynkami, ciotkami i sąsiadkami, wysłuchiwała od nich porad i czerwieniła się raz po raz. Decheng obtańcowywał kolejno wszystkie kobiety. Minori wiedziała, że i na nią przyjdzie pora, lecz nie myślała o tym zbyt wiele, po prostu rzuciła się w wir zabawy. Do utraty tchu podskakiwała, wyrzucała wysoko ramiona i obracała się w koło, a kiedy czuła zmęczenie, siadała, by coś zjeść i zasycić pragnienie. Nie przesadzała z piciem alkoholu, oszukiwała, wychylała po połowie lub napełniała kieliszek wodą. Nie zamierzała przynieść wstydu innym i sobie. Ale ku wieczorowi wiele gości sprawiało wrażenie pijanych. A zwłaszcza Decheng, każdy chciał z nim wypić, a on nikomu nie odmawiał. Nayoon udawała, że tego nie widzi, by nie psuć tak cudownego dnia i nie prowokować sprzeczek. Minori kilka razy została poproszona do tańca przez obcych jej mężczyzn, lecz nie czuła się niezręcznie, przeciwnie, czuła pewien rodzaj satysfakcji, gdy podawała im rękę, a inne dziewczyny odprowadzały ją zazdrosnym wzrokiem. Aż w pewnym momencie, sporo po zmroku, usłyszała obok siebie głos Dechenga. Z  podekscytowaniem popatrzyła na niego i wreszcie odpowiedziała:

- Dobrze, zatańczmy.

Ledwie ich dłonie się zetknęły, przeszedł ją dreszcz. Oby tylko Decheng niczego nie zauważył... lecz nie pozostawał ślepy na sygnały jej ciała. A to sprawiało, że znowu poczuła się skrępowana i unikała wzroku mężczyzny. O nic nie pytał. Czy wie kim ja jestem?, zastanawiała się. A wtedy, jakby w odpowiedzi, rzekł:

- Ty naprawiłaś sukienkę mojej żony.

- Tak.

- Naprawdę się spisałaś.

- Dziękuję.

Decheng przyciągnął ją do siebie trochę zbyt blisko, z powodu spożytego alkoholu powoli tracił wyczucie. Minori zakasłała znacząco, odsuwając się lekko od niego i uspokajając oszalałe z emocji serce.

- Minori? Tak masz na imię. Prawda?

- Yhm.

- Nie widziałaś pewnie przystani.

- Nie, widziałam, byłam tam raz na spacerze.

- A w nocy?

- Co?

- Nie widziałaś jej w nocy?

- Nie.

- To musisz zobaczyć - ciągnął Decheng - w nocy jest tam jeszcze piękniej.

- Nie wiem, czy mi się uda, jutro wyruszam w dalszą drogę.

- Rozumiem. A więc chodźmy. To ostatnia okazja.

- Teraz?

- Teraz.

Minori rozejrzała się dokoła. Nikt zdawał się nie zwracać na nich uwagi. Nayoon jadła tort. Dahee z mężem kołysali się w rytm spokojniejszego utworu zagranego przez orkiestrę. Decheng powtarzał z uporem, że to niedaleko, że zmyją się niespostrzeżenie i zaraz przyjdą z powrotem. Minori sama nie wiedziała, czemu się zgodziła. I czy w ogóle się zgodziła. A może po prostu ruszyła za Dechengiem w ciemność. Po obu stronach ścieżki szumiał las. Minori ogarniał niepokój. Przecież nie znała tego mężczyzny, nie wiedziała czy może mu ufać, nie powinna była ulec namowom... A mimo wszystko nadal szła za nim, szła za nim w nieznane, szła za nim, choć nie czuła się bezpiecznie. Niby nie bała się Dechenga, lecz cały czas myślała o tym, że nikt nie wie, gdzie są, natomiast pijanym czasami po prostu odbija. Gdyby zamierzał ją skrzywdzić, nie miałaby żadnych szans. A mimo wszystko szła za nim... Aż wreszcie dotarli do przystani z niewielkim pomostem, z zapalonymi lampionami i kilkoma przycumowanymi łódkami.

- Och, jak tu pięknie! – zawołała z pełnym zachwytu westchnieniem.

- A nie mówiłem?

Minori mimowolnie się uśmiechnęła. I wtedy poczuła oplatające ją od tyłu silne ramiona Dechenga. W tym momencie znieruchomiała i zrozumiała z przerażeniem, że to siebie bała się przez cały czas i swoich nieodpowiednich reakcji. Niespodziewana bliskość tego mężczyzny sprawiała, że cała drżała z pożądania... Zbyt długo nikt jej nie dotykał. Zbyt długo z nikim się nie kochała. I przez to każda cząstka jej ciała wołała o miłość.

- Decheng... nie możemy... - wyszeptała.

A potem poczuła jego dłoń na swoim udzie, przesuwającą się coraz wyżej i wyżej. O niczym nie marzyła poza tym, by ją wypełnił, by wbił się szybko w jej wnętrze i, by pozbyła się tego nieznośnego pulsowania w dole brzucha. Lecz przecież im nie wolno!

- Ciii, nikt się nie dowie... a potem o wszystkim zapomnimy... cały czas tak na mnie patrzyłaś...

Decheng włożył rękę w jej majtki. Nie zaprotestowała. Nie myślała o niczym. A potem poczuła, że wbił się palcami w jej wilgotne wnętrze, jęknęła i w tym samym oprzytomniała.

- Decheng, my nie możemy! - zawołała niezwykle stanowczo i wyrwała mu się.

Natomiast w twarzy mężczyzny zobaczyła rozczarowanie. Na co liczył? I co sobie, do cholery, wyobrażał?! Na kogo w zasadzie była zła? Na niego? Na siebie?

- Nie wiem co we mnie wstąpiło - wyznał Decheng, a ona zrozumiała, że to nie rozczarowanie, tylko przerażenie malowało mu się na twarzy...

- Proszę - zaczęła - żebyś był dobrym mężem dla Nayoon.

Decheng pospiesznie ruszył z powrotem przez las. Minori upadła na kolana i zalała się łzami, a po uczuciu pożądania pozostał tylko wstyd. Czy to samo przeżywała jej biologiczna matka, gdy wdała się w romans z Jonghyunem? Czy zapominała wtedy o wszystkim i o wszystkich? Czy nienawidziła siebie za to, że poddawała się tym pierwotnym instynktom? Minori nie wiedziała ile czasu płakała przy przystani. W pewnym momencie ogłuszył ją huk fajerwerków, podniosła wzrok i ujrzała na niebie kolorowe rozbłyski. Natychmiast wstała i rzuciła się pędem przez ciemny las. Na podwórzu nieprzerwanie trwała zabawa. Minori sięgnęła ze stołu pierwszy lepszy kieliszek, nalała sobie wódki i wychyliła do dna, a potem wmieszała się w tłum zgromadzony dokoła pana młodego, który puszczał fajerwerki. To wtedy zaczepiła ją Nayoon.

- Ojej, kochana, nie pij już więcej - powiedziała i zatroskana przyłożyła dłonie do jej czerwonych, spuchniętych z powodu wylanych łez policzków.

***

            Następnego dnia Minori zadzwoniła do domu. Po kilku sygnałach odebrała uradowana Mei. Na początku spytała:

- I jak wesele, bawiłaś się dobrze?

- Nayoon pięknie wyglądała. I wszyscy podziwiali jej sukienkę. A ja bawiłam się do rana.

Nie skłamała, odpowiedziała tylko trochę zbyt wesołym tonem w porównaniu do jej samopoczucia.

- No to się cieszę, a poza tym, wszystko w porządku, dobrze jesz i sypiasz?

- Tak, mamo. Nie martw się. Za dwie godziny lecę do Harbinu.

- Życzę ci bezpiecznego lotu i odezwij się jak już dojedziesz do hotelu, nie zapomnij.

- Oczywiście.

- I powiedz Dahee, że serdecznie ją pozdrawiamy.

- Sama możesz jej to powiedzieć.

- Minori, zaczekaj, podam ci jeszcze tatę.

Mei jak zwykle zrobiła unik. A po chwili rozległ się głos Jonghyuna:

- Minori, po co ty tak w ogóle lecisz do Harbinu?

- Ach, miło, że pytasz co u mnie...

- Na pewno mama cię pytała.

- A do Harbinu lecę z polecenia Dahee, to podobno piękne miasto, poza tym związane z naszą historią.

Jonghyun chyba podejrzewał, że zamierzała zwiedzić obozy, a czy podejrzewał, że zamierzała też dowiedzieć się czegoś o śmierci swojej matki? Jeżeli tak, zachował resztę pytań dla siebie. Na koniec poprosił tylko:

- Minori, odezwij się jak już dojedziesz do hotelu.

- No naprawdę, gadasz jak mama!

- Dopiero co miałaś pretensje, że nie pytam co u ciebie, chociaż mama już o to zapytała.

- Nieważne.

- Trzymaj się, córka.

- Tato!

- Tak?

- Jeżeli możesz... powiedz Taehyunowi, że nie wiem, kiedy będę mogła do niego zadzwonić, rozmowy są drogie.

- A co, skończyły ci się pieniądze?

- Nie, po prostu wolę oszczędzać. To papa. Na pewno odezwę się z hotelu.

Minori szybko przerwała połączenie. Po wczorajszym wieczorze nadal czuła się zawstydzona i winna. Nie chciała, by ktokolwiek odkrył, że coś się wtedy wydarzyło. Ale wszyscy uważali, że jest smutna z powodu wyjazdu. Minori nie wyprowadzała ich z błędu, zwłaszcza, że było w tym sporo prawdy, z ciężkim sercem żegnała się z Dahee i z bliźniakami. Jungshin odwoził ją na lotnisko wojskowe, skąd miała lecieć z jego przyjacielem. Zaniepokojona patrzyła przez cały czas w niebo. Horyzont przykrywały ciemne chmury. Nie była to pogoda sprzyjająca lataniu. Minori nie czuła się pewnie, gdy wreszcie wsiadła do niewielkiego wojskowego samolotu i zajęła miejsce obok pilota, mężczyzny w średnim wieku o, jak uznała, miłym usposobieniu. Gdy startowali zaciskała kurczowo pięści. Uszy jej się zatykały i miała wrażenie, że wzbija się w sam kosmos. A potem chmury się rozstąpiły. Minori nie odrywała wzroku od rozciągających się w dole, rozległych stepów, a pilot opowiadał jej o tych terenach, chociaż wolała, by pozostał skupiony na sterowaniu maszyną. Harbin przywitał ich lekkim chłodem wieczoru, jednakże Minori nie przejmowała się, że marzła, myślała tylko o tym, że doleciała bezpiecznie. I chociaż lot jej się podobał, czuła ulgę, kiedy wysiadła z samolotu. Nie dowierzała, że ledwie co tam była, wysoko w chmurach, i nie upadła z hukiem na ziemię, jak pełen pychy Ikar. Serdecznie podziękowała pilotowi za lot i za wezwanie taksówki. Po kilkunastu minutach była w motelu oddalonym nieco od centrum miasta. Z wysiłkiem wniosła bagaże na piętro, lecz kiedy otworzyła drzwi przydzielonego jej pokoju, uśmiechnęła się szeroko. Podłoga lekko skrzypiała, kiedy Minori podchodziła do okna, a na jej twarz padały promienie zachodzącego słońca i otulały swoim ciepłem. Przez moment stała tak i wpatrywała się w okalający budynek sad pełen dojrzałych, czerwonych wiśni. Już wiedziała, że polubi tę okolicę. Jak obiecała, zadzwoniła do rodziców i opowiedziała im o swoich ostatnich wrażeniach, potem poszła coś zjeść i pospacerować. A kiedy wreszcie leżała w miękkim łóżku, planowała kolejne dni. Nazajutrz pojechała do centrum, kupiła kilka mapy i egzemplarzy tutejszej prasy. Nie żałowała pieniędzy i porozsyłała ogłoszenie do niemalże wszystkich z nich, gdzie opisała pokrótce historię swojej biologicznej matki, podała numer telefonu motelu i poprosiła o pomoc w poszukiwaniach prawdy. A potem pozostało jej tylko czekanie. Ale nic się nie wydarzyło. Minori powoli traciła nadzieję, kiedy codziennie pytała recepcjonistkę, czy nikt nie zostawił jej żadnych informacji i słyszała w odpowiedzi „nie”. Entuzjazm powoli opadał i z coraz większym zrezygnowaniem snuła się po ulicach Harbinu, zwiedzała, fotografowała zabytki. Nie czuła tu tego klimatu, co w pełnym życia, sprzeczności i skrajności Szanghaju. Nie, w tym mieście wszystko zdawało się być idealnie zorganizowane. A jedynie w jej sercu panował chaos.

***

            Kaito wykorzystał wolny czas na porządki. Ojciec bardzo nie lubił bałaganu, chociaż od niedawna zaniedbywał tę kwestię jak i wiele, wiele innych. Czyżby zapadał na demencję? Kaito słyszał o ludziach znikających z domu, zapominających jak się nazywają i błąkających się bez celu po okolicy. To go przerażało, starość, zniedołężnienie, ciała i umysłu, zwłaszcza umysłu... Co wówczas pozostaje? Bezowocna wegetacja. Kaito wytarł półki, pozamiatał podłogi i zabrał się za ich pastowanie. To wtedy dostrzegł gazetę we wnęce pomiędzy szafkami w pokoju ojca. Początkowo odłożył ją na biurko bez zastanowienia. Ale coś nie dawało mu spokoju. Niemożliwe, by gazeta sama tam wpadła. Ojciec ją ukrył. Czemu? Kaito szybko przewertował strony i nic nie znalazł. Rozkojarzony dokończył pastowanie podłogi. A potem siadł z gazetą w fotelu ojca i trafił na ogłoszenie tej młodej dziewczyny. Minori... szukała swojej matki, Aiki Takahashi.

- Kati, już jestem! - od progu rozległ się głos ojca.

- Czemu mi nie powiedziałeś, tato?

- Czego?

Kaito pokazał ojcu ogłoszenie. W tym momencie Hideki pobladł. A co jeżeli nic o tym nie wie? A co jeżeli gazeta istotnie sama wpadła we wnękę, jeżeli nie została ukryta? Ale odpowiedź była jednoznaczna:

- Ona jej szuka.

Ojciec wie więc o wszystkim, pomyślał Kaito.

- Tak.

Cisza. Obaj patrzyli na siebie z zupełnym zrozumieniem. Aż wreszcie Hideki zdobył się na wypowiedzenie na głos tego, co im ciążyło.

- Ona jej szuka. A kiedy o wszystkim się dowie... To po nas.

- Czemu niby miałaby się dowiedzieć?

- Ludzie dużo gadają.

- Nie o nas - uspokajał go syn - o nas nikt nie wie.

- Ona jej szuka.

- Nie martw się, tato, powstrzymam ją, obiecuję.

- W jaki sposób?

Ojciec nie wyglądał na przekonanego. Kaito za to jak gdyby nigdy nic poszedł po papierosy i zapytał:

- Nie zapalisz?

- Nie, rzucam palenie.

***

            Minori siedziała na murku obok fontanny, w której pluskały się miejscowe dzieci. Ten widok przypominał jej o swoim własnym dzieciństwie, beztroskim i pełnym zabawy pomimo wojny. Nie przejmowała się, że odpoczywa już od godziny. Nie miała niczego lepszego do roboty. A potem sięgnęła z torebki aparat fotograficzny i poprosiła pilnującą dzieci kobietę, by zrobiła jej zdjęcie.  Minori uśmiechała się szeroko, może trochę zbyt ostentacyjnie, przez co może i trochę zbyt sztucznie, lecz przecież to pamiątka z wakacji do pokazania znajomym i rodzinie. Wreszcie podniosła się i spacerem ruszyła z powrotem. Nie chciała korzystać z transportu miejskiego, kiedy znała drogę, a ponadto pogoda dopisywała. Minori dotarła do motelu w porze kolacji. Ledwie się zjawiła, recepcjonistka zawołała w jej kierunku:

- Ktoś do pani dzwonił!

- Kto? – zapytała z przejęciem.

Mama? Tata? Taehyun…? Oby to tylko nie był Taehyun… Minori nadał czuła się w stosunku do niego okropnie winna.

- Nie wiem. Jakiś pan. Nie podał nazwiska… zostawił za to numer telefonu i prosił, żeby pani do niego oddzwoniła.

- Nie wspomniał, o co chodzi?

- Podobno o coś w związku z ogłoszeniem.

Minori miała wrażenie, że serce bije jej stanowczo za szybko. Przez moment stała nieruchomo niczym sparaliżowana. A kiedy nieco się uspokoiła, natychmiast wystukała zostawiony numer telefonu. Z przerażeniem pomyślała: co jeżeli to żart i niepotrzebnie zrobiła sobie nadzieję…? Niecierpliwie liczyła sygnały. Aż usłyszała głos… mężczyzny, młodego mężczyzny, mimo to brzmiący bardzo pewnie.

- Tak, słucham?

- Takahashi Minori, rzekomo dzwonił pan do mnie.

- To prawda, dzwoniłem.

I tylko tyle?

- W związku z ogłoszeniem w gazecie?

- Tak.

- Ojej, wie pan coś, co dotyczy mojej matki?

- O tym wolałbym porozmawiać, kiedy się spotkamy, jeżeli nie ma pani nic przeciwko.

- Nie… w porządku… więc… co pan proponuje?

- Zapraszam panią do kawiarni, jutro po południu.

Minori się zgodziła, a potem ustalili czas i konkretne miejsce spotkania.

- Jak pana rozpoznam?

- Ach, z tego wszystkiego nie przedstawiłem się, Kudo Kaito. I proszę się nie martwić. Ja rozpoznam panią.