raz to za mało (rozdział 7)

          Promienie pierwszego wiosennego słońca wpadają przez okna do sali wykładowej. Yunho mruży oczy i zagląda do zeszytu Jaejoonga. Przepisuje jego notatki. Profesor kontynuuje opowieść o twórczości Kim Dong-Ina. Z wielkim entuzjazmem wymienia tytuły najsłynniejszych dzieł pisarza i  daty ich powstania.

- W którym roku zostało wydane „Moksum”? - pyta Yunho Jaejoonga.

Jest wyraźnie rozkojarzony i to nie z powodu pierwszego wiosennego słońca.

- W tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym.

Yunho zapisuje datę, ale po drugiej cyferce, kolejne ulatują mu z pamięci.

- W którym?

- W tysiąc dziewięćset dwudziestym czwartym – powtarza Jaejoong.

Podkreśla datę. Yunho znów zerka mu w zeszyt i przepisuje.

- Co z tobą?  - nie wytrzymuje wreszcie Jaejoong.

- Od wczoraj ma dziewczynę – przypomina siedzący obok Youngjun.

Jaejoong prosi Yunho, by powiedział, jak to dokładnie się stało.

- SooJi wyznała mi szczerze co do mnie czuje i zgodziłem się, żebyśmy byli razem.

- Gratulacje – mówi Youngjun.

- Powodzenia na wspólnej drodze życia – dodaje żartobliwie Jaejoong, stwierdzając w myślach, że słowa Yunho brzmią jak zawieranie umowy. Z pewnością brzmią tak, ponieważ tamten jest przyzwyczajony do otrzymywania wszystkiego z łatwością. To przywilej bogatych ludzi, a także cecha, która dla innych może być inspirująca. Tylko dlaczego YoonWoo powiedziała, że SooJi podoba się Jaejoong, a nie Yunho?

          - Możemy pogadać? – po skończonych zajęciach Jaejoong słyszy za sobą głos i poznaje, że należy on do SooJi.

Odwraca się w jej stronę.

- Jasne.

- Pójdziemy do bufetu?

- Czy to będzie długa rozmowa?

Jaejoong nie ma nic przeciwko długiej rozmowie z SooJi, ale uważa, że pójście do bufetu z dziewczyną kolegi nie jest dobrym pomysłem. SooJi zaprzecza, kiwając głową. Z uśmiechem na ustach wyjaśnia:

- To nie będzie długa rozmowa, ale milej rozmawiać w bufecie, niż na środku korytarza.

Jaejoong przyznaje jej rację.

Siadają przy stoliku i zamawiają kawę.

- O czym chciałaś pogadać? – pyta Jaejoong.

- Pewnie już wiesz, że jestem z Yunho – rzuca SooJi.

- Dziwne, gdybym nie wiedział. Yunho wszystkim się tym chwali.

- Tym, że to ja wyszłam z inicjatywą, wyznając mu swoje uczucia też?

- Tak.

- Właśnie od tego chciałabym zacząć – mówi SooJi – Yunho mi się podoba i, jak wyznałam mu wczoraj, jestem w nim zakochana. Jednak zanim się w nim zakochałam, byłam zakochana w tobie.

SooJi dostrzega chwilowy wyraz zaskoczenia na twarzy Jaejoonga.

- Wiem – odpowiada on.

- Skąd wiesz?

- Po prostu wiem, chociaż wcześniej mi tego nie powiedziałaś.

- To dlaczego byłeś zaskoczony?

- Co innego po prostu wiedzieć, a usłyszeć wprost.

- Nie powiedziałam ci wcześniej, bo zacząłeś się spotykać z YoonWoo i odrzuciłbyś mnie. Teraz moje uczucia do ciebie są już nieaktualne, więc wreszcie zdobyłam się na odwagę, by być z tobą szczera. Mam nadzieję, że nie weźmiesz mi tego za złe.

Jaejoong zapewnia ją, że nie.

- Trzymam kciuki za ciebie i Yunho – dodaje.

- Skoro wyjaśniliśmy sobie sytuację, zgodzisz się, żebyśmy umówili się na podwójną randkę? Ty z YoonWoo i ja z Yunho, mogłoby być bardzo zabawnie! – proponuje podekscytowana SooJi, której wyraźnie ulżyło po rozmowie z Jaejoongiem. Tymczasem on zastanawia się nad właściwą odpowiedzią, wiedząc, że tak jak pomiędzy nim, a SooJi sytuacja jest jasna, pomiędzy YoonWoo a Yunho wręcz odwrotnie. Na szczęście problem rozwiązuje się sam, kiedy do SooJi dzwoni telefon. Długo szuka go w torebce, a potem oznajmia:

- To Yunho.

Odbiera, dopijając kawę.

- Oppa, jestem w bufecie.

Niemal w tym samym momencie Yunho zjawia się przy ich stoliku. Chwyta SooJi za ramię i sprawia wrażenie bardzo niezadowolonego.

- Szukałem cię.

Dopiero wtedy zauważa siedzącego naprzeciwko SooJi Jaejoonga.

- Ja już pójdę – stwierdza tamten.

- Tak, lepiej już sobie idź – odpowiada Yunho.

Jaejoong chce dodać, że nie umówili się z SooJi na kawę, ale przyszli tutaj zamienić tylko parę słów. Jednak dochodzi do wniosku, że to ona zaprosiła go do bufetu, więc niech sama się tłumaczy i idzie bez słowa.

Przed uczelnią spotyka YoonWoo.

- Ile można na ciebie czekać?! – krzyczy ona.

- SooJi chciała ze mną pogadać. Powiedziałbym jej, że nie mam czasu, gdybym wiedział, że czekasz, przepraszam.

W odpowiedzi YoonWoo uderza go w twarz. Obrażony, odwraca się i rusza w stronę stacji metra. Tego YoonWoo się nie spodziewała.

- Jaejoong! – woła, próbując go dogonić – Jaejoong!!!

Wreszcie on się odwraca.

- Nie zasłużyłem na ten policzek. Kiedy ostatnio zostałem załatwić sprawę w dziekanacie, pojechałaś do domu. Nie wiedziałem, że akurat dzisiaj poczekasz. Chciałaś mi zrobić niespodziankę, a ja nawaliłem. Rozumiem, że byłaś na mnie zła, więc przeprosiłem, ale teraz ja jestem na ciebie zły i ty powinnaś przeprosić.

- Przepraszam – odpowiada zmieszana YoonWoo.

W milczeniu dochodzą na stację i wsiadają w metro. Zajmują miejsca obok siebie. Jaejoong od okna, YoonWoo od strony korytarza, ponieważ wysiada pierwsza.

- Miałaś rację, że SooJi była we mnie zakochana – odzywa się on.

- Dlaczego mi o tym mówisz?

- Jesteś zazdrosna?

- Dlaczego mam być zazdrosna?

- SooJi zaproponowała, żebyśmy poszli na podwójną randkę, ty ze mną i ona z Yunho.

- Dlaczego mamy iść na randkę, skoro nawet nie jesteśmy razem?

Jaejoong znowu milknie. Czuje, że jeśli jeszcze raz się odezwie, znowu dostanie w twarz. Nie przy paru studentach kręcących się przed uczelnią, ale przy całej społeczności zatłoczonego metra. Jednak gdy YoonWoo wstaje do wyjścia, Jaejoong chwyta ją za rękę i ciągnie z powrotem na siedzenia. Ona nie protestuje. On nie wysiada na swojej stacji. Jadą do końca. I nadal nie ruszają się z miejsca.

- Wysiadka! – woła kierowca.

Dopiero wtedy wstają.

Wysiadają i oboje orientują się, że są tu pierwszy raz w życiu. Metro wywiozło ich na obrzeża miasta, gdzie nie ma nic prócz kilku domów i otaczających je nierównych pagórków. Na jeden z nich wspina się Jaejoong. Jest zdenerwowany jak wcześniej Yunho w bufecie. YoonWoo podąża za nim, nie rozumiejąc jego nagłej determinacji. Stają na górze, skąd rozciąga się widok na tonący w słońcu Seul.

- Dlaczego mnie tutaj wywiozłeś? – pyta YoonWoo.

- Tutaj, właśnie tutaj cię pocałuję – odpowiada Jaejoong.

- Nie zrobisz tego.

Ledwo kończy zdanie, usta Jaejoonga dotykają jej ust. Są zdecydowane i zachłanne. YoonWoo ma wrażenie, że wszystko w niej wiruje, serce bije mocniej, oddech przyspiesza. To przyjemne uczucie. YoonWoo poddaje się temu uczuciu.

          Następnego dnia na zajęciach Jaejoong razem z YoonWoo zajmuje miejsce w pierwszym rzędzie.