i will protect you (epilog)

                W sklepie panował ruch. Younghee powoli traciła cierpliwość, chciała wyjść i pooddychać świeżym powietrzem. Hongseok jak na złość wciągnął się za to w przygotowania wyprawki dla ich synka i wypytywał nieustannie o opinię.

- A podobają ci się te śpioszki? - zawołał i pokazał jej konkretny model.

- Yhm, tak, są OK.

- A może te lepsze, co?

Younghee przewracała oczami. Hongseok... rodzice wyparli się go, gdy powiadomił ich wreszcie o swoim ojcostwie, nie potrafili zaakceptować, że "tak zniszczył sobie życie i to jeszcze z kim". Ale nie załamał się, poszukał pracy i wprowadził się do Younghee, nie rozpaczał, po raz pierwszy wydawał się naprawdę szczęśliwy i zarażał ją tym uczuciem. Czasami spotykali się z Chaewon i Hyojongiem, spacerowali, umawiali się do kina. A kiedy zostawali sami, kłócili się, kłócili i kłócili, by po chwili paść sobie w ramiona i przepraszać.

- Nie wiem, wybierz coś sam - odpowiedziała Younghee, znudzona.

- Jak to: sam? Nie interesuje cię, co ma nosić nasz syn?

- Nie jestem tak rozkapryszona, by kupować ubranka dla niemowlaka w markowym sklepie.

- Więc o to chodzi... A może mam ci przypomnieć, że ja już nie jestem bogaty? Hm?!

- Ale nadal rozkapryszony.

Zagniewani rozeszli się, każdy w inną stronę, lecz kiedy spotkali się potem przed sklepem...

- Younghee, przepraszam, racja, przesadzam z tymi zakupami.

- Nie, to ja przepraszam, jestem okropna przez te hormony.

- Nieważne, i tak cię kocham.

- A ja ciebie.

I przytulili się mocno.

***

                Chaewon stała wpatrzona w budynek i powtarzała z przekonaniem:

- Tak, mogę to zrobić, mogę to zrobić...

- Oczywiście, że możesz! - zawołał Hyojong, po czym popatrzył jej w oczy i przyznał - będę cały czas przy tobie, będę dodawał ci wsparcia, będę cię chronił, obiecuję.

Chaewon wtuliła się w niego z westchnieniem. Jak miała mu nie wierzyć? Przecież nie istniało nic szczerszego niż obietnice Hyojonga.

- Naprawdę chcę to zrobić, tylko trochę się boję.

- Już nic złego ci się nie przydarzy.

- Ale i tak się boję...

Hyojong czuł, jak bije jej serce i, że lekko drży na całym ciele. Ale była dostatecznie silna, by to pokonać. A przede wszystkim - zdeterminowana, gotowa przypomnieć sobie o tym, o czym wolała nie pamiętać, by winni odpowiedzieli za swoje czyny i w tym momencie żałowała, że nie zrobiła tego wcześniej. O ile ułatwiłaby im życie... lecz i tak z powrotem trafili na siebie, nic innego się nie liczyło. Hyojong złapał ją za rękę.

- Idziemy? - zapytał.

- Idziemy.

I weszli pewnym krokiem do budynku komendy policji, po chwili usiedli przywitani przez młodego funkcjonariusza.

- Jak mogę pomóc? - zagaił.

Chaewon zmobilizowała w sobie wszystkie siły. Hyojong nadal trzymał ją za rękę.

- Ja... zostałam zgwałcona - powiedziała ze wzrokiem wbitym w policjanta - pamiętam twarz sprawcy, proszę was, proszę... żebyście go schwytali.