raz to za mało (rozdział 4)

          Następnego dnia, równo o dziesiątej, Jaejoong zjawia się przed domem YoonWoo i zauważa, że nie jest sam. Obok furtki kręci się chłopak w kurtce z kapturem. Wygląda jakby na kogoś czekał. Jaejoong przypatruje mu się jakiś czas, ale widząc, że tamten zupełnie go ignoruje, naciska dzwonek.

Drzwi otwierają się niemal natychmiast. Staje w nich YoonWoo z potarganymi włosami i wyrazem zdenerwowania na twarzy. Jaejoong chce ją spytać o tamtego chłopaka, ale ona nie dopuszcza go do słowa.

- Wejdź – prosi, po czym znika w jednym z pokoi.

Jaejoong jeszcze raz rzuca wzrokiem na kręcącego się przed domem chłopaka, potem zamyka za sobą drzwi i idzie do kuchni. Siada przy stole. Obok kładzie reklamówki z zakupami, które zrobił po drodze. Z pokoju, gdzie zniknęła YoonWoo, słyszy krzyki i płacz jej młodszej siostry.

- Nie będę jadła! – buntuje się YoonBoo.

- Masz jeść! – odpowiada YoonWoo tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Sama jedz!

- Ja już zjadłam śniadanie, teraz ty musisz zjeść.

- Nie będę jadła!

Nagle YoonWoo się uspokaja.

- Dlaczego nie chcesz jeść? – pyta z troską.

YoonBoo wybucha jeszcze większym płaczem.

- Chcę do babci!

- Jak zjesz śniadanie, pojedziemy odwiedzić babcię.

- Nie będę jadła! – powtarza YoonBoo.

YoonWoo traci cierpliwość.

- To nie jedz! – krzyczy i wychodzi z pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi. Przypomina sobie o czekającym Jaejoongu, z którym nawet się nie przywitała. Oparta o futrynę kuchennych drzwi, przyznaje z westchnieniem:

- Bez babci nie daję sobie rady.

- Co się dzieje? – pyta Jaejoong.

YoonWoo siada naprzeciwko niego przy stole.

- Moja siostra odmówiła zjedzenia śniadania, dopóki babcia jej nie nakarmi.

- Coś wymyślimy.

YoonWoo ciężko wzdycha. Proponuje, żeby napili się razem kawy. Czekając, aż zagotuje się woda w czajniku, Jaejoong rozpakowuje swoje zakupy.

- Przyniosłem trochę składników do obiadu i czekoladki na deser.

- Dziękuję – mówi YoonWoo.

- Jestem naprawdę dobry w gotowaniu – zapewnia Jaejoong.

W tym momencie do kuchni wchodzi YoonBoo. Już nie płacze, ale wciąż ma czerwone oczy i obrażoną minę. Z tą obrażoną miną wpatruje się w Jaejoonga.

- To mój kolega – wyjaśnia YoonWoo – przywitaj się z nim.

- Dzień dobry. Jestem Lee YoonBoo, mam trzy latka i pójdę do przedszkola –  młodsza siostra recytuje wyuczoną formułkę.

- Jestem Kim Jaejoong – przedstawia się on – słyszałem, że jeszcze nie jadłaś śniadania.

- Nie będę jadła – upiera się YoonBoo.

- Nawet czekoladek? – pyta Jaejoong, pokazując jej bombonierkę.

W oczach YoonBoo pojawiają się radosne iskierki.

- Jak zjesz śniadanie, dostaniesz czekoladki – oznajmia Jaejoong.

YoonBoo znowu robi obrażoną minę. Jednak bez słowa wraca do swojego pokoju po kanapki. Siada z nimi na podłodze przed telewizorem i je, oglądając bajki.

- Nie wiem jak ci się to udało – przyznaje zaskoczona YoonWoo.

- Mój urok osobisty sprawia, że kobiety nie mogą mi się oprzeć – żartuje Jaejoong.

- Nie tobie, tylko czekoladkom  - poprawia YoonWoo, otwiera bombonierkę i sama się częstuje. Tymczasem zagotowuje się woda na kawę. Piją, rozmawiając.

- Wiem, że nie mogę na nią krzyczeć – żali się YoonWoo – babcia spędza z nią więcej czasu, niż ja, więc to normalne, że YoonBoo za nią tęskni. Muszę być dla niej bardziej wyrozumiała, ale ja naprawdę nie daję sobie rady.

- To tylko dwa dni – pociesza ją Jaejoong.

To tylko dwa dni, zanim zrobią babci niezbędne badania w szpitalu, ale co potem?

YoonWoo zaczyna zwierzać się ze swoich obaw. Opowiada o ostatnim złym samopoczuciu starszej pani, jej zawrotach głowy i problemach z oddychaniem. O tym, że jeśli babcia nie będzie w stanie dłużej zajmować się YoonBoo, ona sama zostanie bez żadnych perspektyw na przyszłość. Przez cały czas ściska w dłoniach kubek z kawą. Wpatruje się w niego, zapominając o jego zawartości, która dawno wystygła.

Jaejoong uważnie słucha YoonWoo. Pierwszy raz zdarza się, by mówiła tak długo bez przerwy. Gdy kończy, sama wydaje się być tym faktem zaskoczona.

- Przepraszam, że zawracam ci głowę swoimi obawami – dodaje – jestem taka żałosna.

- Nie, to zrozumiałe, że martwisz się o przyszłość – zapewnia Jaejoong – ale póki nie masz potwierdzonych powodów do zmartwień, powinnaś być dobrej myśli.

- Powinnam być dobrej myśli – powtarza po nim YoonWoo, jakby przekonywała samą siebie.

- Fighting! – woła Jaejoong.

- Fighting! – idzie za jego przykładem YoonWoo.

W dużo lepszych nastrojach, długo rozmawiają. Później zabierają się za przygotowanie obiadu. Kroją warzywa, słuchając muzyki. Jaejoong zmienia słowa piosenek, śpiewając o czynnościach, które po kolei wykonuje.

- Z szuflady wyciągam nóż, by obrać ogórka, taka miękka jest jego skórka.

- Przestań – prosi rozbawiona YoonWoo.

- Dlaczego? Zawsze śpiewam przy gotowaniu – tłumaczy Jaejoong.

Ucisza się, kiedy YoonWoo ze śmiechu zaczyna boleć brzuch, ale po chwili kontynuuje na melodię znanej piosenki:

- Pokrojone ogórki wrzucam na patelnię i przez parę minut będę smażyć dzielnie.

YoonWoo znów wybucha śmiechem i przypadkiem zrzuca na podłogę obierki.

- Trzeba uważać, bo przy gotowaniu czasem można narobić bałaganu… - komentuje Jaejoong w kolejnej zwrotce piosenki.

- To twoja wina!  - stwierdza YoonWoo, zbierając obierki z podłogi.

Celuje nimi w Jaejoonga.

- Lee YoonWoo!

- Hm?

- Chcesz zginąć?!

Teraz Jaejoong zbiera obierki i z nimi w ręce zaczyna gonić YoonWoo po całej kuchni. Szybko ją łapie i obejmuje od tyłu. YoonWoo głośno krzyczy, gdy Jaejoong wkłada jej rękę za koszulkę i wrzuca obierki. Te krzyki zwabiają do kuchni YoonBoo.

- Cicho! Nie mogę oglądać bajki!

YoonWoo i Jaejoong odskakują od siebie. Od tej pory są już spokojni. Ona wyjmuje obierki spod koszuli, on sprząta bałagan, którego narobili w kuchni. Na koniec gotują ryż i przyprawiają warzywa. Jedzą we dwoje. YoonBoo, przekupiona kolejną porcją czekoladek, zabiera swój obiad przed telewizor.

- Zapakuję to, co zostało i zawiozę babci do szpitala – postanawia YoonWoo.

- Świetny pomysł.

- Pojedziesz z nami odwiedzić babcię?

- Chcesz, żebym pojechał?

- Muszę cię jej przedstawić i poskarżyć, że wrzuciłeś mi za koszulkę obierki od ogórka. Niech zdecyduje, czy cię wpuści, czy pogoni, kiedy przyjedziesz mnie odwiedzić następnym razem.

- Jeśli powiesz o obierkach, na pewno mnie pogoni.

 - Namawiasz mnie do kłamstwa?

- Namawiam cię, żeby te obierki zostały naszą tajemnicą.

- Czyżbyś wystraszył się mojej babci?

- A powinienem?

- Biorąc pod uwagę ilu takich jak ty już pogoniła powinieneś umierać ze strachu – przekomarza się z nim YoonWoo.

- Takich jak ja?! – oburza się Jaejoong.

- Takich, którym się podobam. No bo przecież podobam ci się.

Jaejoong powtarza, że pojedzie, jeśli YoonWoo nie będzie wspominała o obierkach i ona przystaje na tę propozycję. Słysząc, że mowa o odwiedzinach u babci, YoonBoo natychmiast wyłącza telewizor i ubiera buty. Po chwili wszyscy są gotowi do wyjścia.

Przed domem Jaejoong rozgląda się za chłopakiem w kapturze, którego widział tu rano, ale już go nie ma. Najwyraźniej rzeczywiście na kogoś czekał, a jego obecność nie miała nic wspólnego z YoonWoo.

Tak, czy inaczej, zniknął i nie warto zaprzątać sobie nim głowy. Kiedy dojeżdżają do szpitala, Jaejoong zdąża zapomnieć o chłopaku w kapturze.

          Babcia YoonWoo i YoonBoo leży podłączona do kroplówki i nie wygląda zbyt dobrze, ale od razu się uśmiecha na widok gości.

- Babcia! – woła YoonBoo i biegnie ją uściskać.

- Cześć  babciu, to mój kolega Jaejoong – przedstawia go YoonWoo.

- Dzień dobry – kłania się Jaejoong.

- YoonWoo mówiła, że jesteś przystojny, ale nie mówiła, że aż tak.

- Nie mówiłam, że jest przystojny – zaprzecza YoonWoo.

- A ja widziałam jak się przytulali! – woła podekscytowana YoonBoo.

YoonWoo i Jaejoong wymieniają porozumiewawcze spojrzenia, wspominając w myślach jak on trzymał ją w objęciach, by wrzucić jej za koszulkę obierki.

- YoonBoo! A czy ja mam naskarżyć co ty robiłaś dzisiaj rano? – grozi YoonWoo.

- Co robiła dziś rano? – interesuje się babcia.

- Ja nic! To YoonWoo na mnie krzyczała – żali się YoonBoo.

- A ty nie chciałaś zjeść śniadania – przypomina siostra.

- Skarżypyta bez kopyta!

- Wystarczy – przerywa im babcia – Jaejoong, masz rodzeństwo? – pyta go.

- Mam osiem sióstr, ja jestem najmłodszy.

- Jak dużo! I też kłócisz się z nimi jak te dwie ze sobą? – babcia pokazuje na swoje wnuczki, które mierzą się wzorkiem.

- Nie mieszkamy już razem, ale kiedy mieszkaliśmy, też się kłóciliśmy.

- Babciu, jak ty w ogóle się czujesz? – dopytuje YoonWoo.

- Lekarze mówią, że brakuje mi witamin i mam za wysokie ciśnienie.

- Ale wyzdrowiejesz? – wtrąca YoonBoo.

- Jasne, że wyzdrowieję. Musicie tylko mnie nie denerwować.

- I dobrze karmić – dodaje YoonWoo.

- Przywieźliśmy pani obiad – mówi Jaejoong.

- To miłe z waszej strony, ale ja już jestem po obiedzie.

- Nie narzekaj, tylko jedz póki ciepłe – upiera się YoonWoo – pilnujcie, żeby wszystko zjadła, ja idę porozmawiać z lekarzem.

- Ta dziewczyna mnie zamęczy – komentuje babcia, kiedy YoonWoo wychodzi z sali.

- YoonWoo bardzo się o panią martwi – przyznaje Jaejoong.

- Ja też martwię się o YoonWoo.

- Co dokładnie ma pani na myśli?

- Nie wiem jak dużo YoonWoo opowiedziała ci o naszej rodzinie…

- Opowiedziała o rodzicach.

Babcia ścisza głos, by zajęta oglądaniem kolorowych czasopism YoonBoo, nie słyszała rozmowy.

- Zamordowano ich z zimną krwią, bo nie byli w stanie spłacić długów. Sprawców skazano na dożywocie, ale to w żaden sposób nie złagodziło skutków tragedii. YoonWoo zupełnie się załamała i wpadła w złe towarzystwo. Narobiła sobie problemów, którą ciągną się za nią do teraz.

Jaejoong przypomina sobie wydarzenie, które miało miejsce na imprezie integracyjnej w klubie karaoke. Czy ci ludzie byli powiązani z przeszłością YoonWoo? A chłopak w kapturze? Jaejoonga przechodzi zimny dreszcz.

- Co to za problemy?

- Jeśli YoonWoo ci o nich nie opowiedziała, ja też nie mogę. Ona bardzo się wstydzi okresu, gdy spotykała się z tymi ludźmi. Nie miej jej tego za złe i chroń ją.

- Będę ją chronił – obiecuje Jaejoong.

- YoonWoo to dobra dziewczyna – dodaje babcia – cokolwiek mówią o niej inni.

- Wierzę.

- Babcia, kiedy wrócisz do domu? – przerywa im YoonBoo znad sterty czasopism.

- Pojutrze rano.

- Tęsknię za tobą.

- Ja też bardzo za tobą tęsknię – odpowiada babcia, obejmując jedną ręką YoonBoo, drugą Jaejoonga. Właśnie w takiej pozycji zastaje ich YoonWoo.

Rozmawiają jeszcze dłuższy czas. Potem pielęgniarka przynosi kolację. Po dopilnowaniu, by babcia zjadła chociaż trochę, YoonWoo, YoonBoo oraz Jaejoong, żegnają się z nią i wychodzą. Na dworze jest już ciemno, ale im nie chce się wracać do domu. Jadą do najbliższego parku i lepią wspólnie ogromnego bałwana. Ubierają go w swoje czapki i szaliki, robią sobie z nim zdjęcia. Po zabawie wstępują do bistro na pizzę. Dopiero późnym wieczorem, kiedy znów zaczyna sypać śnieg, wsiadają do autobusu w powrotną stronę.

- Lekarz potwierdził, że objawy, które występują u babci to tylko efekt braku witamin i podwyższonego ciśnienia. To mnie uspokoiło – po drodze opowiada Jaejoongowi YoonWoo. Oboje nawet nie zauważają, kiedy zmęczona zabawą na dworze, YoonBoo zasypia. Jaejoong bierze ją na ręce i zanosi z przystanku do domu. Gdy tak idą, on myśli, że w oczach wszystkich mijanych ludzi muszą wyglądać jak rodzina i wyobraża sobie jak to by było, jakby kiedyś naprawdę razem stworzyli własną. Niespodziewanie czuje, że YoonWoo chwyta jego wolną rękę.

- To nieprawda, że wielu takich jak ty babcia pogoniła – wyznaje – jesteś pierwszym chłopakiem, którego zaprosiłam do domu.

Dalej idą w milczeniu.