raz to za mało (rozdział 16) END

          Przez następny tydzień, albo dłużej, Jaejoong żyje w roztargnieniu. Daremnie próbuje skontaktować się z YoonBoo. Ona nie odpowiada na jego wiadomości, ani nie odbiera telefonów. Jaejoong dowiaduje się, że została wypisana ze szkoły i jedzie odwiedzić ją osobiście. Nikt nie otwiera mu drzwi. Cały dzień spędza w samochodzie przed domem YoonBoo. Czeka, aż ktokolwiek

z domowników będzie wchodzić lub wychodzić. Nikt tego nie robi. Nazajutrz sytuacja się powtarza. Jaejoong wraca do siebie, wypija kilka drinków, idzie spać. Budzi się rano, bierze prysznic, zjada śniadanie i jedzie po pracy. Każdą z tych czynności wykonuje automatycznie i bez zastanowienia. Któregoś wieczoru, gdy upija się bardziej, niż zazwyczaj, słyszy natarczywe dzwonienie do drzwi. Otwiera i zastaje Yunho, który z całej siły uderza go w twarz. Pijany Jaejoong ląduje na podłodze. W ustach czuje smak krwi.  

- Odebrałeś mi YoonWoo! – krzyczy Yunho.

Jaejoong nie rozumie sensu tych oskarżeń. Nie szuka go zresztą. Być może jest tak pijany, że wszystko co się dzieje, to jedynie wytwór jego wyobraźni.

- Zakochałem się w YoonWoo już w gimnazjum! – wyznaje Yunho – powiedziałem jej o tym, a ona nawet słowem się do mnie nie odezwała! Kiedy zaczęła spotykać się z tobą, zastanawiałem się, w czym jesteś lepszy ode mnie.

Yunho podnosi Jaejoonga za koszulkę i rzuca nim o ścianę.

- I zrozumiałem, że każdy jest w czymś lepszy od kogoś innego! Ty miałeś dobre serce, ja pieniądze. Rodzice YoonWoo zginęli przez długi, zostawili córki w skrajnej nędzy. YoonWoo nie chciała takiego życia dla siebie i swojej siostry, czy jak się okazało, córki! Zaproponowałem jej prawdziwe luksusy, jeśli zostanie moją żoną.

Yunho przyciska Jaejoonga nogą do podłogi i wymierza mu kolejne ciosy.

- Myślałem, że wybrała mnie, ale wybrała tylko moje pieniądze! Przez dwanaście lat małżeństwa ze mną, kochała ciebie!

Dlaczego mówi o YoonWoo w czasie przeszłym?, Jaejoong, pyta samego siebie, ale bezlitosne kopniaki Yunho nie pozwalają mu skupić się nad tym głębiej.

- Nienawidziłem cię za to! – ciągnie tamten – chciałem cię zniszczyć, dlatego posłałem YoonBoo do szkoły, w której pracujesz! Chciałem, żebyś za każdym razem, gdy na nią spojrzysz, przypomniał sobie o tym jak YoonWoo cię porzuciła!

Przy każdym ciosie Yunho, wszystko staje się dla Jaejoonga coraz bardziej obojętne.

- Ale nie przypuszczałem, że posuniesz się do tego, by wykorzystać to dziecko! A nawet jeśli się posuniesz, nie przypuszczałem, że ci się uda! Twoje serce już nie jest dobre jak dawniej, ale ty nadal potrafisz zdobyć nim miłość dziewczyny!

Yunho przestaje katować Jaejoonga.

- YoonWoo odeszła ode mnie. Razem z YoonBoo i babcią wyprowadziła się z mojego domu i powiedziała, że nigdy nie wróci.

Jaejoong mylił się, jeśli uwierzył, że najgorsze minęło. Dopiero teraz Yunho ogarnia prawdziwa furia. Furia, która gromadziła się w nim przez lata. Obwiniając Jaejoonga o odejście YoonWoo oraz skrzywdzenie jej córki, podnosi go i zaczyna uderzać jego głową o szafkę.

- Zabiję cię! Zabiję! Zabiję!

Yunho wydziera się rozpaczliwie, ale Jaejoong nic już nie słyszy, bo przed oczami robi mu się ciemno.

          Budzi się i dociera do niego, że jest sam. Boli go całe ciało. Zamyka oczy i znowu zapada w ciemność. Jawa. Sen. Jawa. Sen. Co za różnica?

Jest późna noc, kiedy Jaejoong znajduje obok siebie swój telefon komórkowy. Skąd się tu znalazł? Yunho mu go przyniósł?

Długo się zastanawia, zanim wybiera numer Junsu. Przyjaciel odbiera po siedmiu sygnałach.

- Hyung?

Zamiast odpowiedzieć, Jaejoong wydaje z siebie jedynie żałosny jęk.

- Hyung!

- Możesz do mnie przyjechać?

- Teraz?

- Jeśli nie możesz, to nie szkodzi.

- Ale co się stało?

Jaejoong przez minutę płacze w słuchawkę.

- Po prostu przyjedź do mnie…

          Leży na twardej podłodze i czeka na Junsu całkowicie przytomny. Przyjaciel zjawia się szybciej, niż Jaejoong się spodziewa. Parę razy dzwoni dzwonkiem, aż odkrywa, że drzwi są otwarte. Wpada do środka, zapala światło i wydaje z siebie okrzyk przerażenia.

- Hyung!

Podbiega do niego. Bierze go na ręce i zanosi do łóżka.

- Kto ci to zrobił?

W odpowiedzi  Junsu znów słyszy wyłącznie płacz.

- Wszystko będzie dobrze, hyung – zapewnia.

Jaejoong nie chce puścić jego ręki.

- Zaraz do ciebie wrócę.

Junsu przynosi do sypialni miskę z zimną wodą oraz apteczkę. Delikatnie przemywa i opatruje rany Jaejoonga.

- Powinienem zabrać cię do szpitala – mówi.

Tamten zaprzecza, kiwając głową.

- Przepraszam – wyznaje potem – przepraszam, że ostatnio w ogóle nie miałem dla ciebie czasu i cię okłamywałem.

- Ciii…

Junsu trzyma Jaejoonga za rękę, dopóki ten nie zapada w sen.

- Jak się czujesz? – pyta go rano.

- Jak gówno – odpowiada Jaejoong.

- Przygotuję ci śniadanie – proponuje Junsu.

Przynosi mu kanapki, ale on zjada tylko trochę i znowu wybucha płaczem. Opowiada Junsu o wszystkim. O tym, że uwiódł YoonBoo. O tym, że potem ona sama przyszła do niego upokorzona i poniżona. O tym, że spotykali się w sekrecie. I wreszcie mówi jak tragiczny był finał jego okrutnego planu.

- Muszę odnaleźć YoonBoo – upiera się Jaejoong – opowiedzieć jej o wszystkim tak szczerze jak tobie i prosić o wybaczenie.

- Hyung… - Junsu zwraca się do niego z powagą – czy ty ją kochasz?

- Nie wiem, chyba tak.

- Jeśli ją kochasz, nie szukaj jej. Już wystarczająco dużo wycierpiała. Pozwól YoonBoo o tym zapomnieć i ułożyć sobie życie bez ciebie.

Rady Junsu sprawiają mu ból, większy niż ten fizyczny, który wciąż nie opuszcza go po pobiciu. Jaejoong jednak wie, że przyjaciel ma rację.

- A ja? – pyta.

- Ty też zapomnij.

- Mam udawać, że nic się nie stało?

- Hyung, wiem, że ci ciężko, ale życie toczy się dalej.

- Dzięki za pocieszenie.

- Poradziłeś sobie po rozstaniu z YoonWoo, więc teraz też sobie poradzisz.

Jaejoong bardzo chce w to wierzyć.

          Dzwoni do pracy i bierze ponad tydzień bezpłatnego urlopu. Przez kilka dni dochodzi do siebie. Sporo czasu spędza z Junsu i SeHee. Na święta Bożego Narodzenia wyjeżdża do swojego rodzinnego domu. Objada się smakołykami przygotowanymi przez matkę oraz siostry, prowadzi długie rozmowy z ojcem. Nikomu nie wspomina o wcześniejszych przeżyciach, jakby zgodnie z radą przyjaciela, wyparł je z pamięci. Po powrocie do Seulu zjawia się w pracy i prosi o jeszcze pół roku bezpłatnego urlopu.

- Jeżeli to niemożliwe, będę zmuszony się zwolnić – uprzedza.

Jest dobrym nauczycielem, więc dyrektor przyznaje mu urlop, nie przypuszczając – jak zresztą wszyscy, którzy dowiadują się o tej decyzji - że jego wycofywanie się ma jakikolwiek związek z wypisaniem YoonBoo ze szkoły.

          Jaejoong pobiera z konta swoje liczne oszczędności i przez pół roku podróżuje po świecie. Zwiedza europejskie stolice oraz wygrzewa się na ciepłych plażach Hawajów. Kupuje mnóstwo tandetnych pamiątek, poznaje kobiety, z którymi uprawia przygodny seks. Choć jego życie w dalszym ciągu nie przedstawia większych wartości, Jaejoong powoli odzyskuje równowagę. Dopiero jak kończą mu się pieniądze, przylatuje do Korei. Odwiedza Junsu z SeHee i pokazuje im zdjęcia z podróży. W sierpniu wraca do pracy w szkole.

- Nazywam się Kim Jaejoong, będę was uczył języka koreańskiego – powtarza pierwszoklasistom.

Czasami ogarnia go ponury nastrój.

Kiedy słyszy w radio piosenkę ZE:A – „Ghost of the wind”. Kiedy odwiedza bar, w którym spotykał się z YoonBoo. Kiedy za dużo wypije.

Czasami budzi się w nocy i nie może złapać tchu. Wtulając twarz w poduszkę, płacze jak dziecko.

Wybiega na dwór i powtarza tamto imię.

A może to tylko jego serce krzyczy: Lee YoonBoo, gdzie teraz jesteś?

KONIEC

***
ZAPOWIEDŹ: