blue lagoon (rozdział 21)

                Hara siedzi przy komputerze i  pustym wzrokiem wpatruje się w te kompromitujące zdjęcia, gdy słyszy dźwięk przekręcanego w zamku klucza.

Jiyong?, zastanawia się, nie dam po sobie poznać, jak się cieszę, że go widzę!

Pociera oczy, by wydawały się czerwone od płaczu. Rozczochruje sobie włosy. Jednak w korytarzu nie zjawia się Jiyong, a Leo z dwoma pojemnikami z jedzeniem na wynos. Hara wstydzi się, że przedstawia sobą obraz skrajnej rozpaczy. Przeczesuje palcami włosy i usiłuje je jakoś ułożyć. Szybko zamyka klapę laptopa, by Leo nie odkrył, że wpatrywała się w ich wspólne zdjęcia z poprzedniego wieczoru.

- Hej – wita się chłopak.

- O, hej – odpowiada Hara, nadal trochę zmieszana – co ty tutaj robisz?

- Oddaję ci klucze.

- To znaczy… że byłam tutaj zamknięta?

 - No tak, ale tylko na górny zamek. Otworzyłabyś drzwi od środka.

- A gdybym chciała wyjść? Czym zakluczyłabym je od zewnątrz?

- Ale nie chciałaś. Podejrzewałem, że po wczorajszym nie wstaniesz do południa, dlatego nie przyjechałem wcześniej. I się nie pomyliłem. Ty nawet się nie zorientowałaś, że byłaś tutaj zamknięta.

Hara wyszarpuje mu z ręki klucze z breloczkiem w kształcie delfina, który kupiła sobie kiedyś na wakacjach z Jiyongiem na wyspie Jeju. Piękne wspomnienie. Piękne, bo wspólne.

- Mógłbyś dla mnie być trochę milszy – Hara zwraca się do Leo.

- Ach, tak.

- Co?

- Zrobiłaś ze mnie obiekt plotek.

- I z siebie też.

- Skandal przy wydaniu debiutanckiej płyty to nie taki kiepski pomysł.

- To o mnie myślisz? – oburza się Hara – że zdobywam sławę skandalami?

- Nie… nic o tobie nie myślę, nie znam cię – odpowiada Leo – ale wiem… że wyglądasz pięknie, kiedy śpisz… noona.

- Słucham?

Leo podnosi ręce w geście poddania.

- I’m sorry.

- Ja… coś z tobą… gdy byłam pijana? – Hara wbija wzrok w podłogę.

Dlaczego Leo tak na nią działa? Zawsze miała swobodne podejście do seksu. Nie wstydziła się o nim rozmawiać i go uprawiać, ze stałymi lub z przypadkowymi partnerami. Jest starsza od Leo! On powinien czuć się zawstydzony! Chłopak zbliża się do Hary. Klęka przy dziewczynie i ona już nie wie jak uciec od niego wzrokiem.

- Nie – zapewnia Leo – byłaś wręcz w przeciwnym nastroju.

- To dobrze. Nie chcę złamać ci serca… Wystarczy, że moje jest złamane - Hara uśmiecha się krzywo.

- Chcesz  o tym pogadać?

- Nie.

- To chociaż zjedz obiad. Kupiłem go specjalnie dla ciebie.

Leo podaje jej pojemniki.

- Nie zjem wszystkiego. Mam pięćdziesiąt dwa centymetry w talii!

- Jeden obiad dla ciebie, jeden dla mnie – informuje chłopak – myślałaś, że będę tylko siedział i gapił się jak jesz?

Hara nie odpowiada. Ale gestem ręki zaprasza Leo do stołu. Przynosi dwa komplety pałeczek i zajmuje miejsce naprzeciwko chłopaka. Jedzą w milczeniu. Dla Hary każdy kęs jest męczarnią. Dziewczyna wciąż nie czuje się dobrze i nie ma ochoty na nic, zwłaszcza na wołowinę po seczuańsku, którą tak często zamawiała z Jiyongiem. A teraz zamówił ją dla niej Leo. On zjada pierwszy. Cierpliwie czeka, aż Hara skończy. I oznajmia:

- To ja już idę.

Hara nagle chwyta go za rękę i ciągnie z powrotem na krzesło.

- Nie! Zostań… proszę.

- Ale… nie chcesz ze mną o tym gadać.

- Chcę z tobą o tym milczeć.

Siedzą naprzeciwko siebie przy stole i się nie odzywają. To nie jest niezręczna cisza, a taka, co zbliża.

***

                Hayi czuje, że Jiyong mocniej ściska jej dłoń w swojej.

- Zdenerwowany?

- Jak jeszcze nigdy.

- Będę tam z tobą – Hayi się uśmiecha – tak mi powiedziałeś, kiedy denerwowałam się przed sesją zdjęciową w studiu Hakyeona. I wiesz co? Twoja obecność była bardzo pocieszająca.

- Ty zapamiętałaś wszystko. To mnie trochę przeraża…

- Oppa…

Hayi się zatrzymuje. Odwraca chłopaka twarzą do siebie. Opiera dłonie na jego torsie.

- Zapamiętałam wszystko, co dobre. A to, co złe… ja wiem, że żałujesz, więc nie zadręczaj się, bo ja już też się tym nie zadręczam. Nieważna jest przeszłość, tylko przyszłość. Nasza. Wspólna.

Jiyong obejmuje Hayi. Idą chwilę, zanim znów się zatrzymują.

- To jest właśnie mój dom! - wykrzykuje ona z entuzjazmem – i twój, dopóki nie wylecimy do Ameryki. Przyzwyczajaj się!

- Wow!

Jiyong patrzy na biały, parterowy dom z niewielkim ogrodem i pyta:

- A które to twoje okno?

- To… - przyznaje Hayi, rozbawiona zawieszonym na szybie witrażem w kształcie Supermena – mój brat go dla mnie namalował…

- Nie tłumacz się – śmieje się Jiyong – przyzwyczaję się i do tego.

Hayi sprawdza godzinę w telefonie.

- Szósta! Wchodzimy! To znaczy: Ja wchodzę. Ty czekasz. Moi rodzice są przekonani, że nie żyjesz i nie chcę, żeby dostali na twój widok zawału.

- Ok.

- Nie uciekniesz?

- No co ty?! Nie! Obiecuję.

Hayi zostawia go za drzwiami. Wchodzi do domu i woła:

- Hej, hej! Nie śpicie?

- Noona! Noona wróciła! – krzyczy Sawoo i biegnie uściskać siostrę.

Następnie zjawiają się rodzice.

- Przez ciebie do rana nie zmrużyliśmy oka! Kiedy ostatnio tak sobie nie wróciłaś na noc, okazało się, że uprawiałaś seks z Seunghyunem, a co tym razem robiłaś? – denerwuje się pani Lee, nawet nie zwraca uwagi, że wszystko słyszy ośmioletni Sawoo.

- Wtedy… nie uprawiałam seksu z Seunghyunem… tylko z Jiyongiem. A teraz właśnie z nim do rana spacerowałam po mieście. Tak, on żyje. I chce się z wami przywitać.

Hayi go przyprowadza. Trzymają się za ręce i stoją przed państwem Lee, którzy są w zbyt wielkim szoku, żeby się odezwać.

- Dzień dobry – wita się Jiyong, drżącym ze zdenerwowania głosem.

Czuje, że powinien dodać coś jeszcze, ale nie bardzo wie, co.

- No tak… nie umarłem… to było kłamstwo wymyślone przez… kogoś.

- Hyung, masz kilka żyć? Jesteś superbohaterem! – żartuje Sawoo.

- Nie, mam jedno życie… i chcę je dzielić z Hayi.

Państwo Lee nadal się nie odzywają, a córka dodaje:

- Ja i Jiyong… my się kochamy. Chcemy zamieszkać tu tydzień, dwa albo trzy, a potem polecieć do Ameryki szukać jego matki.

 - Co takiego? – powtarza pani Lee – kochacie się? A gdzie on był, kiedy go opłakiwałaś?

- Na odwyku – odpowiada szczerze Jiyong – brałem narkotyki. Ale od ośmiu miesięcy jestem czysty.

- Spotykasz się z narkomanem?! – krzyczy ojciec.

- Jiyong od ośmiu miesięcy nie bierze. Jest pod opieką terapeutki.

- Może jeszcze obiecał, że więcej nie weźmie? – zastanawia się matka.

- Nie – odpowiada na jej pytanie Jiyong – nie mogę tego obiecać. Ale nigdy więcej nie chcę brać i wierzę, że przy Hayi dam radę.

- Hyung, a grasz w piłkę? - wtrąca Sawoo.

Pan Lee wyprasza synka do jego pokoju, po czym patrzy lekceważąco na Jiyonga i zwraca się do córki:

- To nie chłopak dla ciebie. Nie będziesz się z nim spotykać, nie polecisz z nim do Ameryki, nigdzie.

Hayi zakłada ręce na piersiach i oznajmia:

- A właśnie, że tak.

- Dziecko! – pani Lee próbuje „przemówić jej do rozsądku” – on cię jeszcze zarazi HIVem, albo jakimś innym świństwem!

- Niczym jej nie zarażę, jestem zdrowy – oburza się Jiyong.

- A ty się nie odzywaj! – krzyczy na niego pan Lee – wyjdź, albo ci w tym pomogę!

Hayi przytula się do chłopaka, gdy jej ojciec rusza w jego stronę.

- On nigdzie nie wyjdzie! Nie ma gdzie mieszkać i zostanie z nami!

- Nie będę go utrzymywać! Nie chcę w domu ćpuna!

- Jak Jiyong z nami nie zamieszka, to ja się wyprowadzę!

Pan Lee próbuje wypchnąć chłopaka za drzwi.

- Wynocha!

- Nie wyjdę bez Hayi – informuje Jiyong, spokojnie, ale stanowczo.

- A ona nie wyjdzie z tobą! – protestuje jej ojciec.

Hayi ciągnie Jiyonga do swojego pokoju. Podaje mu walizkę i prosi, by pomógł jej pakować rzeczy, które ona bez większego zastanowienia wyjmuje z szafy.

- Wyprowadzam się! Znienawidźcie mnie za to! Ja też… mam do was wielki żal, bo oceniacie Ji po pozorach, bo nie chcecie nawet dać nam szansy. To tak wygląda: utrzymanek, narkoman, ale on mnie kocha! I ja też go kocham! Czy miłość nie jest czymś dobrym?

- Co ty z nią zrobiłeś?! – pani Lee pyta Jiyonga pełnym pretensji głosem – od kiedy cię poznała… tak bardzo się zmieniła…

- A może po prostu dorosła? – stwierdza on.

- Dorosła?! – powtarza ojciec dziewczyny – dorosły człowiek podejmuje rozsądne decyzje! Nie wiąże się z ćpunem, bez domu, bez pieniędzy!

- Pan mnie obraża…

- Bo na to zasłużyłeś! Hayi będzie mieszkała z rodzicami, dopóki nie dorośnie na tyle, by podejmować rozsądne decyzje!

Pan Lee chce wysypać z walizki rzeczy córki, ale Jiyong mu na to nie pozwala. Sawoo, zwabiony krzykami, przybiega ze swojego pokoju i przygląda się całej scenie.

- Nie jestem dzieckiem! – zaprzecza Hayi – tylko to wy mnie tak traktujecie!

- Nie wyjdziesz z tym ćpunem! – postanawia ojciec i przytrzymuje córkę.

A ona mobilizuje wszystkie siły i go odpycha.

- Nienawidzę was! 

Wybiega z domu, a za nią Jiyong z walizką. Za drzwiami słyszą jeszcze głosy rodziców Hayi.

- Gdzie będziecie mieszkać?! Z czego będziecie żyć?! – martwi się matka.

- Z miłości – odpowiada ojciec i złośliwie się śmieje.