extreme dimension (rozdział 8)

***

            Pani Oh otworzyła drzwi i wpuściła gości. Eleganckie małżeństwo w średnim wieku sprawiało wrażenie przygnębionych, lecz nie tracących nadziei.

- Tak jak wspominałam przez telefon, nasz Kyumin… - zaczęła pani Shin, ale głos jej się załamał.

- Zaginął parę dni wcześniej od waszego Jaejoonga – pospieszył z pomocą pan Lee.

Pani Oh zaprosiła ich do pokoju dziennego, gdzie czekał jej mąż oraz trzy z ośmiu córek: Hyorin, Mone i Suyoung ze swoim malutkim synkiem.

- Widzieliśmy wasz reportaż w telewizji – powiedziała pani Shin – ponieważ… jesteśmy w tej samej sytuacji… chcieliśmy się z wami poznać.

- Kiedy odebrałam telefon, pomyślałam, że macie jakieś informacje o Jaejoongu ... – pani Oh westchnęła. Suyoung zaproponowała gościom coś do picia. Początkowo odmówili, ale po chwili zdecydowali wypić herbatę.

- Może czegoś mocniejszego? – zapytał pan Kim.

Goście pozostali przy herbacie, więc Hyorin poszła zagotować wodę.

- Dziewiątego sierpnia Kyumin zdał egzamin na prawo jazdy i nie wrócił do domu – opowiadał pan Lee – ostatnimi osobami, które widziały go przed zaginięciem są jego przyjaciele. Z ich zeznań wynika, że tamtego dnia wdał się w bójkę w klubie. Pokłócili się o to w drodze powrotnej. Przyjaciele zarzucali mu, że ciągle wpędza ich w kłopoty, a on w złości wykrzyczał, że ma dość swojego życia.

- Policja wmawia nam, że Kyumin mógł po prostu uciec – wtrąciła pani Shin – ale my wiemy, że nigdy by czegoś takiego nie zrobił.

- A ci, co napadli go w klubie mają niepodważalne alibi na całą noc – dodał pan Lee.

Przez chwilę panowała cisza.

- Ostatnią osobą, która widziała Jaejoonga przed zaginięciem jest jego dziewczyna. W nocy z dwunastego na trzynastego sierpnia wyszedł, żeby kupić dla niej wino i już nie wrócił. Chociaż Seunghee spotkała się z nim wtedy po raz pierwszy, teraz udaje szalenie zakochaną i nie chce opuścić jego mieszkania – wyrzuciła pani Oh.

- Mamo – Suyoung poklepała ją po ramieniu – nie oskarżaj Seunghee.

Hyorin przyniosła herbatę.

- Jesteśmy zainteresowani nagraniem takiego reportażu jak wasz – pan Lee wyjawił wreszcie prawdziwy cel wizyty.

- Znalazłam w Internecie nazwisko dziennikarki zajmującej się przypadkami zaginięć. Skontaktowałam się z nią i zgodziła się nagrać ten reportaż – wyjaśniła Suyoung.

Poproszona przez panią Shin, spisała na kartce nazwisko oraz numer telefonu dziennikarki.

- Czy to zbieg okoliczności, że w przeciągu kilku dni zaginęło dwóch młodych chłopaków? – zastanawiał się pan Lee – policja nie widzi związku między tymi dwoma zaginięciami, ale dla mnie to wygląda bardzo podejrzanie.

- Kto? Dlaczego? Po co? – wybuchnęła pani Oh – wciąż zadaję sobie te same pytania i nie przestaję myśleć o Jaejoongu. Chcę tylko, żeby wrócił do domu, czy to tak wiele? – pani Oh rozpłakała się.

Zaraz po niej rozpłakał się również malutki Jaejoong.

- Już dobrze – powtarzała Suyoung, nie wiedząc sama, czy zwraca się do swojej matki, czy synka.

Pan Kim nie wytrzymał i zrobił sobie drinka. Ponownie zaproponował gościom coś mocniejszego. Nikt nie odpowiedział. Wszyscy siedzieli wpatrzeni w blat stołu. Pani Shin dopijała herbatę.

- Codziennie dzwonię na policję i codziennie słyszę, że nie mają żadnych nowych informacji, że jeśli nic się nie zmieni, odłożą sprawę – wyznała - pytają mnie: jak długo zamierza pani szukać syna? Odpowiadam im…

Pani Oh dokończyła razem z nią:

- Dopóki go nie znajdę.

***

                Mikasa pewnym krokiem przeszła przez pokój i usiadła na łóżku Jaejoonga.

- Jak się czujesz? – zapytał.

- Dobrze – pokazała mu nadgarstki – rany się zagoiły.

Jaejoong się uśmiechnął. Mikasa rozejrzała się po pokoju.

- Gdzie Kyumin?

- W łaźni.

Zapadło milczenie, aż Mikasa znów się odezwała:

- Będziesz tak stał nade mną?

Kiedy Jaejoong usiadł obok niej, powiedziała:

- T.O.P dobrze mnie traktuje.

- Cieszę się.

- Może się we mnie zakochał.

- Może.

- Robi to ze mną tak, że doprowadza mnie do orgazmu.

- Mikasa… nie musisz…

Roześmiała się.

- Nie mówię tego, by wzbudzić w tobie zazdrość – czy aby na pewno? – jeśli T.O.P się we mnie zakochał, nie podejrzewa, że mogłabym wykorzystać jego zaufanie…

- Nie rozumiem.

Zastanawiała się, czy zdradzić Jaejoongowi, że od kilku dni utrzymuje kontakt z członkami gangu ojca i zdecydowała zachować to dla siebie, dopóki nie zdobędzie konkretnego planu zniszczenia Extreme Dimension.

- Mój ojciec był okrutnym gangsterem, ale również wspaniałym rodzicem. Nigdy mnie nie zawiódł, więc ja też go nie zawiodę i pomszczę jego śmierć – wyznała.

- Jak?

- Nie wiem….

Skrzypnęły drzwi, do pokoju wszedł Kyumin.

- Mikasa! – zawołał.

Przytulił ją i pocałował w oba policzki.

- Pokażę ci nowe płyty, które załatwił nam Youngjun.

- Zwariowałaś – skomentował Jaejoong.

Mikasa posłała mu pytające spojrzenie.

- Słucham?

- Wcześniej byłaś inna  – stwierdził – kiedy się tak zmieniłaś?

- Kiedy powiedziałeś, że mam się nie bać i zostawiłeś mnie w apartamencie T.O.P – odparła bez zastanowienia. Czyżby z wyrzutem? Czego wtedy od niego oczekiwała?

- Więc przestałam się bać i wymyślałam zemstę, bo co mi pozostało?

Jaejoong już otwierał usta, by odpowiedzieć, ale nic nie rozumiejący z ich rozmowy po japońsku Kyumin, zapytał:

- O co chodzi?

- Mikasa planuje pomścić śmierć ojca – wyjaśnił mu Jaejoong – powiedz, że zwariowała.

- Mikasa… - zaczął ostrożnie Kyumin – ja też początkowo planowałem się zemścić, za to co mi zrobili, ale Hero przekonał mnie, że tym jedynie wydam wyrok na siebie i swoich najbliższych, a potem… - przypomniał sobie członków gangu ojca Mikasy zastrzelonych w lesie i ze szczegółami opowiedział jej o tym wydarzeniu – potem na zawsze pożegnałem się z wolnością.

- Nie pragniesz, żebyśmy znowu byli wolni? – spytała.

- Nie pragnę – odpowiedział Kyumin ze łzami w oczach – nie pragnę niczego, co jest niemożliwe.

- Nie wierzycie we mnie… - odkryła Mikasa i w jednej chwili straciła cały entuzjazm, z jakim przyszła do pokoju chłopaków – a ja was uważałam za swoich przyjaciół… Uważałam za swoich przyjaciół! – zawołała w języku japońskim, a potem powtórzyła w angielskim i wyszła, głośno zatrzaskując za sobą drzwi.

                Reakcja chłopaków ją rozzłościła, a jednocześnie podziałała motywująco.

Udowodnię im, że odzyskanie wolności nie jest niemożliwe!

 Z nowym entuzjazmem poszła odwiedzić Youngjuna.

- Chcę się napić – powiedziała.

Zaprosił ją do stolika, przyniósł butelkę soju i dwa kieliszki.

- Napiję się z tobą – postanowił.

Napełnił kieliszki alkoholem, a wtedy ona wzniosła toast:

- Za nowe życie!

- T.O.P naprawdę musi cię dobrze traktować.

- Yhm…

- Jednak po twojej minie wnioskuję, że chodzi o coś więcej.

- Yhm…

- Jak T.O.P przyłapał cię na ucieczce, skłamałem że Jang Kwangsoo chce z nim pilnie rozmawiać. Nie wiedziałem, że wcale nie miał zamiaru cię skrzywdzić. Moje kłamstwo zamiast ci pomóc, przyniosło wręcz odwrotny efekt… Bardzo się o ciebie martwiłem – tłumaczył Youngjun, ponownie napełniając kieliszki – dlatego cieszę się, że teraz wydajesz się być szczęśliwa.

Mikasa chwyciła go za ręce.

- Gdybym jeszcze kiedyś tego potrzebowała, pomógłbyś mi? – spytała z tajemniczym błyskiem w oku, któremu jako powód Youngjun przypisał opróżnioną do połowy butelkę soju.

- No pewnie – odpowiedział.

Roześmiana Mikasa powtarzała:

- Youngjun-ssi, Youngjun-ah, Youngjun oppa…

                T.O.P nie udało się długo zachować w tajemnicy faktu, że stan Mikasy nie tylko się unormował, ale był obecnie nawet lepszy, niż przed jej próbą samobójczą. Dodatkowe kilka kilogramów zmieniło ją z osoby chudej w po prostu szczupłą, kąciki ust coraz częściej unosiła się w uśmiechu, a policzki się zarumieniły. Nie sprawiała wrażenia zbyt zmartwionej, że znowu musi świadczyć usługi seksualne innym pracownikom. Jakby zupełnie jej to nie obchodziło.

Wieczorami zjawiała się w apartamencie T.O.P. Podczas kiedy się kąpał korzystała z jego komputera, by razem z członkami gangu ojca ustalić plan zemsty. Niestety za każdym razem miała na to ledwie kilkanaście minut. Zdarzało jej się zapominać o czasie i właśnie dlatego w końcu została przyłapana przez T.O.P.

- Co robisz? – zapytał oskarżycielskim tonem.

Przypomniała sobie jak przyłapał ją na wspinaniu się na dach po drabince i równie bardzo się wystraszyła.

- Ja… chciałam wydrukować kanapę, bo wszystkie ładne już powycinałam z katalogu – skłamała.

- Wydrukuję ci tyle kanap, ile ci się spodoba, ale nigdy więcej nie korzystaj sama z mojego komputera, jasne?

- Tak… przepraszam.

- W porządku.

Odwróciła się w jego stronę i odważyła poruszyć temat, który od dawna ją interesował.

- Mogę o coś zapytać? – zaczęła.

T.O.P skinął głową.

- Na czym polega twoja praca?

- Jestem profilerem.

- Na czym polega praca profilera?

- Zajmuję się wyszukiwaniem informacji o różnych osobach, stwarzam ich portrety psychologiczne, by poznać motywy działań, które oni podejmują, a także móc nimi manipulować.

- To brzmi… - Mikasa nie potrafiła znaleźć odpowiedniego słowa.

- Przerażająco?

- Też… ale raczej chodziło mi o to, że musisz być bardzo inteligentny, żeby wykonywać taką pracę.

- T.O.P to skrót od The Only Profiler – wyjaśnił.

- A jak naprawdę się nazywasz?

- T.O.P.

Nie chciała nalegać, by swoim zainteresowaniem nie wzbudzić podejrzeń.

- Powiedz chociaż ile masz lat, ja nic o tobie nie wiem.

- Tyle, na ile wyglądam.

- Trzydzieści?

- Co?

Mikasa zaczęła się śmiać.

- Nie wyglądam na trzydzieści lat – upierał się T.O.P.

Mikasa wciąż się śmiała, gdy przeniósł ją na łóżko i rozebrał. Jak zawsze, odkąd kochali się po jej próbie samobójczej, razem osiągnęli spełnienie i nadzy zasnęli w swoich objęciach.

- Dwadzieścia siedem – tymi słowami T.O.P obudził rano Mikasę.

- Co?

- Pytałaś ile mam lat.

Ugryzła go w ucho.

- Taki młody, a taki zboczony…

- Sama tego chciałaś…

Kochali się cały ranek.

Wieczorem Mikasa znów skorzystała z komputera T.O.P, podczas kiedy on się kąpał.

                - Jedynym sposobem, by odzyskać wolność jest zabicie Jang Kwangsoo oraz najwyżej postawionych pracowników – powiedziała Mikasa do Jaejoonga i Kyumina – wysadzimy lewe skrzydło budynku.

Ponieważ chłopacy milczeli, kontynuowała:

- Plan jest taki: materiały wybuchowe przekażą wam podczas misji członkowie gangu mojego ojca, z którymi kontaktuję się od kilku tygodni . Lewe skrzydło budynku zamieszkuje główny szef oraz pięciu pracowników – Mikasa przeczytała ich nazwiska – ja oprócz T.O.P widuję tylko dwóch z nich, co uniemożliwia nam kontrolowanie wszystkich. Dlatego ludzie ojca poza materiałami wybuchowymi, przekażą wam również specjalne systemy do wykrywania czyjejś obecności w promieniu dwustu metrów, a także fal wysyłanych przez krótkofalówki. Kiedy systemy wykryją w lewym skrzydle budynku obecność sześciu osób i sześć krótkofalówek, których sygnały będą zgodne z sygnałami krótkofalówek tych, których chcemy zabić, zyskamy pewność, że każdy z nich jest w swoim apartamencie. Wtedy ich wysadzimy. I będziemy wolni – Mikasa uśmiechnęła się szeroko – moim jedynym pragnieniem jest pomścić śmierć ojca i odzyskać wolność, ale żeby to osiągnąć, potrzebuję waszej pomocy. Jeśli nadal uważacie, że zwariowałam, obiecuję więcej nie wracać do tematu.

Jaejoong i Kyumin siedzieli na podłodze. Mikasa stała nad nimi, a jej słowa sprawiły, że wpatrywali się w nią jak zahipnotyzowani.

Materiały wybuchowe – główny szef oraz pięciu pracowników – zabić.

Po miesiącach spędzonych w niewoli, zastraszeniu i poniżeniu, wreszcie dostrzegli cień nadziei na ucieczkę. Niemożliwe stało się możliwe. Ale wydawało zbyt piękne, by się powiodło.

- Co zrobimy z materiałami wybuchowymi i tamtymi systemami, zanim je wykorzystamy? – zapytał, pełen obaw Kyumin.

- Youngjun je ukryje – odpowiedziała Mikasa.

Dopracowała plan w każdym calu.

- Youngjun?! – zawołał Kyumin – dlaczego go w to wciągnęłaś?

- A myślałeś, że jak zdobyłam listę pracowników, zamieszkujących apartamenty w lewym skrzydle budynku?

Drzwi skrzypnęły i do pokoju wszedł Youngjun.

- Jestem po waszej stronie – oznajmił.

Jaejoong i Kyumin poderwali się z podłogi.

- Dlaczego mielibyśmy ci zaufać?! – zapytał ten drugi – czy nie pracujesz dobrowolnie dla Extreme Dimension?

- To prawda, zatrudniłem się z własnej woli. Potrzebowałem pieniędzy na leczenie mojej dziewczyny. Niestety… zmarła wcześniej, niż zdążyłem zarobić większą sumę. A ja wiedziałem za dużo o Extreme Dimension, by pozwolili mi stąd odejść. Jednak dopóki nie poznałem was, nie wiedziałem najważniejszego: jak bardzo okrutne jest to miejsce i jak okrutni są ludzie, dla których pracuję. Mam już dość – Youngjun wyciągnął przed siebie dłoń i powtórzył: - jestem po waszej stronie. Czy połączymy siły i powstrzymamy zło szerzone przez Extreme Dimension?

Mikasa położyła dłoń na dłoni Youngjuna. Kyumin położył dłoń na dłoni Mikasy. Jaejoong położył dłoń na dłoni Kyumina. Połączyli siły.