blue lagoon (rozdział 29)

                Sawoo budzi Hayi smsem, że chce z nią rozmawiać na skype'ie. Ona przykrywa kołdrą nagich: siebie i leżącego obok Jiyonga. Włącza laptopa. Brat dziękuje im za wysłaną kartkę i wypytuje o Amerykę. Hayi wysyła mu kilka zdjęć, przedstawiających tutejsze krajobrazy i najbardziej znane obiekty. Jiyong przeciera zaspane oczy, opowiada szczegółowo, co zwiedzali w Los Angeles. Sawoo słucha z zainteresowaniem. Później odchodzi na chwilę, a gdy wraca, oznajmia:

- Noona, mama chce z tobą gadać.

- Ok…

Hayi jeszcze szczelniej przykrywa kołdrą siebie i Jiyonga. Co nie zmieni faktu, że leżą w łóżku nadzy. Chyba każdej matce trudno przyzwyczaić się do widoku swojej córki leżącej nago w łóżku z facetem. Twarz pani Lee pojawia się w kamerce. Nie ma na niej uśmiechu. Hayi się nie dziwi. Przecież przed wyprowadzką wykrzyczała rodzicom, że ich nienawidzi. Choćby wypowiedziane w złości, takie słowa musiały zaboleć. O to jej wtedy chodziło.

- Cześć – odzywa się matka – słyszałaś, że Hyeyoon poroniła?

Co za powitanie, myśli Hayi, zero ciekawości, co u mnie, jak mi się żyje. Widocznie na inne nie zasłużyłam…

- Tak. To straszne – przyznaje.

- Hayi… dziś doszła pocztówka dla Sawoo… z Los Angeles. Wy naprawdę to zrobiliście.

- Tak, mamo. Od trzech tygodni ja i Jiyong jesteśmy w Ameryce. Nie wierzyłaś?

- Nie chciałam w to wierzyć – chwila ciszy. I wreszcie – jesteś zdrowa? On dobrze się tobą opiekuje? Zabezpieczacie się?

- Mamo!

- Jestem za młoda na babcię.

- Zabezpieczamy się.

- Odnaleźliście jego matkę?

- Mamo, Jiyong leży obok. Możesz go zapytać. On nie gryzie.

- I jak widać nie śpię naćpany w rowie.

Jiyong nie zapomniał jakimi oskarżeniami obrzucili go rodzice Hayi i nadal ma do nich o to żal.

- Ji!

Hayi szturcha chłopaka w ramię.

- Jeszcze jej nie odnaleźliśmy, ale wczoraj wieczorem dzwonił do nas detektyw i dziś pilnie chce się z nami spotkać. Myślę, że ma jakieś informacje – wyjaśnia Jiyong.

- Musiało ci być ciężko bez matki – odpowiada pani Lee.

Jej głos brzmi całkiem ciepło.

- Tak, było.

- Opiekuj się Hayi, proszę.

- Dobrze. Kocham ją. Już to pani mówiłem.

- Mamo, czy tata ciągle się na mnie gniewa? – wtrąca Hayi.

- Tak, ale przejdzie mu. Nie martw się.

- A ty, mamo? Gniewasz się na mnie?

- Oczywiście. Ale bardziej za tobą tęsknię.

Do końca rozmowy Hayi powstrzymuje łzy. A gdy żegna się z matką i zamyka klapę laptopa, zaczyna płakać.

- Ty też tęsknisz? – pyta ją Jiyong.

Hayi nie jest w stanie odpowiedzieć przez dławiące ją łzy, jedynie potakująco kiwa głową.

- Przepraszam… gdybym wiedział, że to będzie dla ciebie takie trudne, nigdy bym się nie zgodził tu przylecieć. Jak chcesz, możemy wrócić. Choćby dziś.

Jiyong mocno przytula Hayi i ona powoli się uspokaja.

- Nie. Nikt nie mówił, że będzie łatwo – stwierdza – a dziś to jedziemy do detektywa.

                Malanovski wita ich z typową sobie powagą. Jak zwykle zaprasza, by usiedli i częstuje kawą. Długo milczy, przeglądając stos papierów. Hayi i Jiyong czują, że zaraz wydarzy się coś ważnego.

- Odnalazłem ją – oznajmia detektyw – odnalazłem Jane Kwon, pana matkę.

Jiyong wydaje z siebie niekontrolowany jęk. Zakrywa usta dłonią, by to się nie powtórzyło. Ma wrażenie, że wszystko w nim drży, serce bije jak oszalałe. Jane Kwon – choć od dwudziestu lat jej nie widział, nie wydaje mu się obca. To jego matka, która go porzuciła, skazała na tęsknotę i cierpienie.

- Gdzie… ona teraz jest? – odzywa się Hayi.

Jiyong wie, że dla niej to też są wielkie emocje.

- Nie musiałem daleko szukać – zaczyna detektyw – Jane Kwon kilkanaście lat temu otworzyła hotel w dzielnicy Santa Monica, przy plaży. Tam też zamieszkała. Hotel nazywa się Blue Lagoon.

                Jiyong stoi oparty plecami o ścianę budynku, w którym znajduje się biuro detektywa Malanovskiego. Pali trzeciego z rzędu papierosa i się nie odzywa.

- Ji. Powiedz coś – prosi go Hayi.

- Co mam ci powiedzieć?

- Cokolwiek. Nie odtrącaj mnie. Powiedz mi, co czujesz.

- Nic… boję się – znika cała wcześniejsza obojętność, otępienie, jakkolwiek to nazwać, Jiyong znów jest tym samym Jiyongiem, w którym Hayi się zakochała, szczerym, wrażliwym, trochę niepewnym. Ona wyjmuje mu z ust papierosa, zaciąga się nim i gasi o ścianę.

- Czego się boisz? Chcesz ze mną o tym pogadać, a może chcesz zadzwonić do pani Kim?

- Chcę… cię pocałować.

Jiyong przyciąga do siebie Hayi. Mocno trzyma w dłoniach jej policzki. Całuje ją pełen furii, wpija się w usta dziewczyny, a gdy odrywa się od niej, jest już spokojny.

- Boję się, że spotkam się z matką i się rozczaruję. Oczekuję czegoś od tego spotkania, chociaż sam nie wiem czego… Nie chcę, żeby się okazało, że to wszystko na nic.

Hayi go przytula, z czułością, jak on ją rano, gdy płakała po rozmowie ze swoją matką.

- Oppa, chcesz poczekać z tym spotkaniem?

- Nie. Chcę wreszcie mieć to za sobą. Cokolwiek się wydarzy – Jiyong lekko odsuwa od siebie Hayi i dodaje z uśmiechem – przy tobie jestem wystarczająco silny, by wszystko znieść.

- No to co teraz?

- Zamieszkamy w hotelu Blue Lagoon!

Jeszcze tego samego dnia zajmują tam pokój z widokiem na morze i niestety w niekorzystnej cenie. Jiyong zabiera się za przestawianie mebli, aby łóżko stało na wprost okna, tak jak w poprzednim hotelowym pokoju, gdzie stopniowo zbliżali się do siebie, kochali się – pierwszy raz. Dla Hayi to zawsze będzie ich pierwszy raz, nie tamto wszystko, co wydarzyło się na jej rozmowie kwalifikacyjnej.

                Jiyong się denerwuje. Hayi to czuje. Rozumie jego dylematy: poprosić matkę o rozmowę, czy poczekać, aż wpadną na siebie przypadkowo? Jiyong skłania się ku pierwszej opcji, by być choć trochę przygotowanym, wiedzieć, gdzie i kiedy dojdzie do spotkania. Ale odwleka tę chwilę. Brak mu odwagi, aby zejść do recepcji i poprosić o rozmowę z kierowniczką.

I tak mijają dni. Hayi i Jiyong spędzają je częściowo na plaży, częściowo krążąc po hotelu, by zobaczyć Jane Kwon choćby z ukrycia, lecz ona jakby zaginęła bez śladu. Nic się nie dzieje. To trzyma chłopaka w niepewności, a niepewność go męczy. Jiyong nie może skupić się na niczym, ani spać. Całe noce leży wpatrzony w przestrzeń za oknem. Hayi musi go odpowiednio podniecić, by był w stanie kochać się z nią. On ją za to przeprasza. Ona zapewnia, że to nic. Nie ma do niego żalu, jedynie się martwi. Stara się przekonać Jiyonga, aby wreszcie porozmawiał z matką, ale nie chce go zmuszać do czegokolwiek.  

Pewnego popołudnia, tydzień po przeprowadzce do hotelu Blue Lagoon, zjeżdżają windą, żeby jak co dzień poleżeć na plaży i popluskać się w falach. Jiyong opowiada sprośny żart. Hayi udaje zgorszenie, ale się śmieje. Winda zatrzymuje się, by zabrać na dół ludzi czekających na piętrze. Drzwi się otwierają. I stoi w nich Jane Kwon.

OD AUTORKI:

Kilka informacji: wróciłam z kursu :) Trochę zaniedbałam bloga przez ten czas, bo nie dawałam zdjęć nowych postaci i nie uzupełniłam playlisty od dawna, ale zajmę się tym w najbliższym czasie. Jeśli u kogoś z czymś zalegam z czytaniem, to nadrobię! 

Co do Apeiron, nowy rozdział się pisze, jeśli dobrze pójdzie, wstawię pod koniec tygodnia :)