blue lagoon (rozdział 42)

                Lizzy aż rumieni się z emocji i pyta:

- Hayi! Widziałaś go?!

- Kogo?

- Tego przystojniaka, co kupił trzy paczki Lucky Strike’ów i gulaszową pikantną. To takie męskie!

- Lucky Strike’i i zupka instant?

- Aj! A twój Ji… cośtam…

- Jiyong.

- No, właśnie ten, też jara Lucky Strike’i, nie?

- Czasami.

- Ah! Nawet nie wiesz jak ja ci go zazdroszczę! Może i dla mnie znalazłby się taki sexy Koreańczyk?

- Może.

- Hayi…

- Co?

- Ty masz brata, nie?

- Liz!

- No co?

Hayi bierze kilka głębszych oddechów, by się uspokoić. Uwielbia tę szaloną dziewczynę, ale nie raz chętnie odebrałaby jej życie.

- Sawoo ma dziesięć lat. Mieszka w Korei. I w ogóle nie pali papierosów.

Lizzy poddaje się z westchnieniem rezygnacji. A zaraz przychodzi kolejny klient. Kupuje prezerwatywy i wówczas dopiero Liz naprawdę zaczyna się emocjonować. Gdy Hayi, krótko po przeprowadzce do Corpus Christi, zatrudniła się w sklepie na stacji benzynowej, Lizzy pracowała tu od niedawna. Jednak sama nazywała się ekspertem od stania za ladą. Witała klientów z szerokim uśmiechem, zawsze miała dla nich miłe słowo. I była piękna, wysoka, szczupła, z miedzianymi, długimi, falowanymi włosami. Na jej policzkach w słoneczne dni pojawiały się piegi. To tylko dodawało Lizzy uroku, a całość sprawiała, że po prostu przyciągała spojrzenia. Dla Hayi okazała się bardzo uczynna. Pomagała jej obsługiwać kasę fiskalną, rozśmieszała głupimi historyjkami. Ale miała też pewien problem – obsesyjnie podrywała chłopków – wszystkich. I nie umiała angażować się w stałe związki. Hayi cieszyła się, że zyskała koleżankę, lecz czasami miała dość jej gadania o nowych obiektach zainteresowań. Na przykład dziś.

Stara się cierpliwie znosić podekscytowanie Lizzy, delikatnie zmienić temat. Zaczyna opowiadać o książce z przepisami kulinarnymi, jaką sobie kupiła. Chce nauczyć się gotować. To jej cel. Postanawia przygotować dziś na obiad żeberka w miodzie, albo kurczaka w ziołach. Lizzy doradza, że to pierwsze brzmi lepiej. Po pracy Hayi kupuje potrzebne składniki. Z ciężkimi torbami dochodzi do przyczepy. I stwierdza, że nieźle się tu zadomowili. Pokoik z aneksem kuchennym, łazienka, dostęp do sieci wodnokanalizacyjnych, gazowych i elektrycznych. Niczego im nie brakuje. Specjalne osiedle dla przyczep mieszkalnych stwarza wrażenie wielkiego kempingu i Hayi czuje się tu trochę jak na wakacjach. Zwłaszcza, że blisko znajduje się plaża. Wystarczy otworzyć okno, by usłyszeć szum fal. Tak właśnie robi Hayi. Pisze Jiyognowi, że ma nie kupować nic na wynos, bo ona będzie czekać z przygotowanym przez siebie jedzeniem. Zwykle on zajmuje się obiadami, gotuje trzy lub cztery razy w tygodniu. W pozostałe dni przynosi gotowe. Pracuje na budowie do późnych, popołudniowych godzin. To nie wymarzone zajęcie, ale Jiyong jest przyzwyczajony do ciężkiej, fizycznej pracy. Przez swoje młodzieńcze lata zatrudniał się w fabrykach. Nie zarabia zbyt dużo, Hayi też nie, ale wystarcza im na życie. Zaczęli nawet wpłacać niewielkie oszczędności na wspólne konto. Nie planują przecież w nieskończoność mieszkać w przyczepie.

Hayi zakłada fartuch z nadrukowaną nagą kobietą, który kiedyś sprezentował jej Jiyong i zabiera się za przygotowywanie żeberek w miodzie. Słucha przy tym muzyki z laptopa, swoich ulubionych koreańskich zespołów. Tęskni za nimi. Podśpiewuje, gdy kroi żeberka i miesza sos. Dumna z siebie, wstawia mięso do piekarnika. I nagle ktoś dzwoni na skype'ie. Mama. Hayi długo z nią rozmawia, zapomina o obiedzie, dopóki nie czuje zapachu spalenizny. Otwiera piekarnik i przekonuje się, że z żeberek w miodzie nic nie zostało. Kiedy Jiyong wraca z pracy zastaje Hayi zapłakaną, pogrążoną w skrajnej rozpaczy. Chwyta dziewczynę za ręce i pyta z przerażeniem:

- Co się stało?

- Spaliłam obiad.

- Hayi, to nic. Myślałaś, że będę się złościć?

- Nie.

- No to czemu ryczysz?

- Bo chciałam go ugotować.

- Nie martw się, na wszelki wypadek po drodze kupiłem pizzę.

Hayi znów zaczyna płakać. Jiyong szybko wyciera jej łzy. I na pocieszenie podaje pizzę.  

- Co?! Kupiłeś to, chociaż gotowałam obiad? Wiedziałeś, że nic z tego nie będzie!

- To nie tak…

- Właśnie, że tak! Nie umiem gotować, racja! Jestem beznadziejna!

Hayi odpycha go i wybiega z przyczepy. Jiyong wyrzuca resztki spalonych żeberek i czyści piekarnik. No naprawdę, nigdy wcześniej nie widział swojej dziewczyny w histerii. Nic zabawnego. Podgrzewa pizzę i niepewnie przynosi na plażę, gdzie siedzi Hayi.

- Może chce pani kawałek, pani obrażalska?

- Nie.

Hayi ma oczy czerwone od płaczu. Pustym wzrokiem wpatruje się w fale, ale jest już spokojna. Po chwili znajduje się w objęciach chłopaka.

- Nie wiesz, że to dla mnie nieważne ile obiadów spalisz? Kocham cię tak samo, czy umiesz gotować, czy nie.

- Wiem… ale chciałam… ugotować coś… dla ciebie.

- Te naleśniki, co ostatnio zrobiłaś… były zajebiste.

- Ich akurat nie spaliłam. Ale za to zawiodłam przy rozbijaniu jaj.

- Nawet sobie nie wyobrażasz ile żarcia zmarnowałem, zanim czegoś się wreszcie nauczyłem. Jeszcze będziesz mistrzem kuchni, jak ja.

- Really?

- Of course!

- Przepraszam, że nic nie ugotowałam i nakrzyczałam na ciebie bez powodu. Wybacz mi.

- Wybaczam. A ty bierz się za tę pizzę.

Nie wracają do przyczepy. Na plaży jest ciepło, przyjemnie. Świeci słońce, lecz nie grzeje zbyt mocno, a od oceanu wieje lekki wiatr. Hayi i Jiyong szybko zjadają pizzę. Rozmawiają o tym, co dziś robili.

- Kończymy budować piętro. I mamy naprawdę… ciekawe widoki z tych rusztowań. Loyd gapił się dziś, jak pan i pani Anderson baraszkowali u siebie w ogrodzie…

- Co?! Obrzydlistwo!

- No.

- Też się gapiłeś?

- Nie.

- Potwierdziłeś, że obrzydlistwo.

- Nie gapiłem się!

- Nie kłam, oppa.

- Eh, no chwilę tylko.

- I co?

- Obrzydlistwo!

- To co oni takiego robili?

- Zademonstrować ci?

- Nie. Nie było pytania!

- A co u Lizzy?

- Wkurza mnie, jak zwykle. I leci na ciebie.

- Wow.

- Co "wow"? Podoba ci się?

- Ty mi się podobasz.

- Oppa, chcesz mnie uwieść?

- Yhm…

Jiyong kładzie Hayi na piasku i wpija się w jej usta. Ona odwzajemnia pocałunek, a później odpycha chłopaka od siebie. Lubi się z nim trochę poprzekomarzać. Oznajmia:

- Idę. Trzeba umyć piekarnik.

- Umyty.

- Naprawdę?

- Tak.

- Oppa, mówiłam już jak cię bardzo kocham?

- Yhm… ale nie mam nic przeciwko, żebyś mi przypomniała… i żebym zademonstrował ci, co robili Andersonowie...

***

                Jiyong jeszcze śpi, gdy Hayi szykuje się do pracy i stara się zachowywać cicho, by go nie obudzić. Stoi przy małym łazienkowym lustrze i poprawia makijaż – niemal niewidoczny, który tylko podkreśla najlepsze cechy jej urody. Kiedy chodziła do szkoły, nienawidziła wcześnie wstawać. Teraz lubi budzić się z pierwszymi, słonecznymi promieniami, obserwować jak wielka, jasna kula wznosi się wysoko. Popija kawę, zjada jogurt z mussli i przygotowuje sobie drugie śniadanie. Jiyong czuje, że Hayi cmoka go w policzek i słyszy, że wychodzi. Chciałby dziś nic nie robić. Chyba po to ma te nieliczne wolne dni. Usiadłby z paczką chipsów, uruchomił laptopa i włączył „Niesamowity świat Gumballa”. Nikt, czyli Hayi, nie wypominałby mu, że „dorosły facet i ogląda bajki!”. Ale najpierw postanawia się wyspać. Ledwo znów odpływa do krainy snów, dzwoni telefon. Jiyong zerka na ekran. Obcy numer. Niechętnie odbiera i wcale się nie krępuje, że ma zaspany głos, a nawet cicho ziewa.

- Taaak?

- Jiyong… czy ty i Hayi… możecie się zaopiekować Sarang po mojej śmierci?

- Sumin! Co się dzieje?

Ona jedynie płacze w odpowiedzi. Jiyong natychmiast przytomnieje, siada na poduszkach i w kółko powtarza jej imię.

- Sumin! Sumin-ah! Hong Sumin! Jesteś tam?

- Jestem…

- Co się dzieje? Wystraszyłaś mnie.

- Nie chcę żyć – Sumin nie może złapać oddechu przez płacz- wstydzę się o tym opowiadać.

- Opowiedz mi. Będzie ci lepiej, kiedy się komuś wygadasz.

- Hakyeon… pobił mnie i zgwałcił. Tak bardzo się bałam… Próbowałam się bronić, ale był silniejszy… Wszystko mnie boli.

- O Jesus!... Hakyeon to zwykły skurwiel. Sumin? Sumin?!

- Tak?

- Gdzie teraz jesteś?

- W toalecie…  w jakiejś knajpie. Mam tabletki nasenne i wino. Chcę się zabić, ale musisz mi obiecać, że ty i Hayi zaopiekujecie się Sarang.

- Nie! Nie wolno ci się poddawać. Mam dla ciebie propozycję.

- Hm?

- Jedź do domu, weź prysznic i jeśli nie łykałaś tabletek, napij się trochę alkoholu. Wejdź na skype’a i zadzwoń do mnie. Do tego czasu będę mieć plan, by ci pomóc. Ok?

- Ok… Jiyong?

- No?

- Dlaczego?

- Co „dlaczego”?

- Tyle dla mnie robisz.

- Bo obiecałem ci pomoc. I dlatego, że Sarang cię potrzebuje. A ja wiem jak to jest żyć bez matki.

- Dziękuję.

- Sumin-ah?

- Hm?

- Ty nie chcesz się zabić. Gdybyś chciała, po prostu połknęłabyś te tabletki. Nie zadzwoniłabyś do mnie.

- Nie wiem.

- Zrobisz to wszystko, co ci kazałem?

- Tak.

- Czekam, aż zadzwonisz na skype’ie. Będzie dobrze, maleńka. Nie rób niczego głupiego.

- Ok.

Sumin się rozłącza. Jiyong cały się trzęsie, po wszystkim, co mu opowiedziała. Żal mu jej. I jest wściekły na Hakyeona, jak jeszcze nigdy. Najchętniej rozszarpałby go na strzępy. A skoro to niemożliwe, wymyśli coś innego. Na pewno tak tego nie zostawi. Nawet nie chce mu się jeść śniadania. Jiyong ubiera się w pierwsze-lepszcze ciuchy, bo znów spał nago, i czeka. Sumin dzwoni po dwóch godzinach. Ma spokojny głos, wręcz apatyczny. Chce, by Jiyong pokazał się w kamerce, choć sama tego nie robi. On domyśla się, że wolałaby nie pokazywać śladów po pobiciu.

- Wróciłam do domu taksówką. Powiedziałam Choa i Sarang, że po drodze się przewróciłam. Wykąpałam się i napiłam.

- Lepiej ci?

- Troszeczkę.

- Powinnaś iść do lekarza.

- Nie. Nie chcę o tym komukolwiek opowiadać. Nic mi nie będzie.

- Ok…

- Chcę tylko uciec od Hakyeona.

- Mam pewien plan.

- Tak?

- Przylecisz z Sarang do Los Angeles. Moja kuzynka się wami zaopiekuje, pomoże ci szukać pracy. Spodoba wam się Ameryka.

- Jiyong…

- No co?

- To szaleństwo.

- Też tak myślałem, zanim tu przyleciałem. A teraz co? W ogóle nie chcę wracać do Seulu.

- Nie wiem… to mnie przeraża, boję się.

- Nie masz czego. Teraz naprawdę nie masz czego się bać.

- Muszę się zastanowić.

- Jasne.

Jiyong nie przestaje jej namawiać. Pół godziny później Sumin oznajmia, że idzie spać. I jest już prawie zdecydowana przeprowadzić się do Ameryki. W jej głosie pojawia się lekki entuzjazm. Jiyong też czuje się spokojny, ponieważ wreszcie przestała powtarzać „Nie chcę żyć. Chcę się zabić” i zaczęła robić plany na przyszłość. Zdołał przekonać Sumin, że może być lepiej. Bo i on w to wierzy. Pomoże jej i Sarang uciec od Hakyeona. I będzie mieć spokojne sumienie, że spełnił obietnicę. To się nie może nie udać. Jiyong postanawia odwiedzić Hayi w pracy, opowiedzieć jej o wszystkim, a przy okazji trochę podroczyć się z Lizzy.

OD AUTORKI:

Pozdrawiam fanów bajki "Niesamowity świat Gumballa":D