the song of love (prolog)

Rok 1956, Seul, Korea Południowa

              Wracając po jedenastu latach do dzielnicy Yongsan Akiharu ujrzał odmieniony świat, wolną, wyzwoloną Koreę. Zniszczoną ledwo co zakończoną wojną z komunistami z  Północy, nadal przepełnioną oddziałami żołnierzy ONZ i biegającymi za nimi pannami, podburzaną przeciwko rządom prezydenckim Lee Seungmana, lecz wolną, naprawdę wolną! Ten widok wywołał w nim wstrząs. Nowy, odmieniony świat, to świat, którego on nie jest już elementem. Nie mógł uwierzyć, że miejsce, gdzie przeżył swoje dzieciństwo i wczesne lata młodości, dziś nie istnieje. Keijo zostało nazwane Seulem, nie pozostawiając nic przypominającego o trwającym dziesięciolecia zwierzchnictwie japońskim. Kraj nie tylko wyrwał się z rąk okupanta, odparł też ataki komunistów z Północy, powoli zaczynał odbudowywać się po wojnie, industrializować, rozwijać gospodarkę. Wiara w niepodległe państwo, jaką nosili w sobie przez lata okupowani Koreańczycy, stała się prawdą. Akiharu nie potrafił tego pojąć, przekraczało to jego wyobrażenie. Przez kilka dni nie wychodził z hotelu, który za dawnych czasów był hotelem japońskim, dziś - koreańskim, służącym przede wszystkim stacjonującym tu żołnierzom ONZ. Akiharu nie umiał przyzwyczaić się do tego nowego świata, bał się ogromu zmian, które tu nastąpiły. To wszystko przytłaczało go. Wreszcie znudzony obserwowaniem z okna budowy fabryki tekstyliów, przesiadywaniem w hotelowej restauracji, wybrał się na przechadzkę. Poruszał się bez mapy, krążąc dobrze znanymi ulicami. Ich rozkład się nie zmienił, zmieniło się tylko otaczające je tło. Po dwóch godzinach bezcelowego spacerowania poczuł pragnienie, bo dzień był dzisiaj wyjątkowo gorący. Akiharu udał się na główny plac w dzielnicy Yongsan i zajął miejsce w ogródku jednej z kawiarni. Płynęła tu łagodna muzyka, sąsiednie stoliki zajmowali liczni klienci, eleganckie kobiety, mężczyźni w garniturach. Akiharu przyglądał się otoczeniu, gdy obok zjawiła się kelnerka z kartą menu. Nie zwrócił na dziewczynę uwagi, był za bardzo pochłonięty parą obściskującą się bez skrępowania nad filiżankami z parującą herbatą. Dopiero, gdy kelnerka wróciła i zapytała "co dla pana?", podniósł wzrok. I skulił się w sobie, jakby otrzymał obezwładniający cios w brzuch. Aika, pomyślał, moja Aika. To naprawdę ona! Równie szybko uświadomił sobie, że to nie może być ona. Aika miałaby dziś trzydzieści pięć lat, a ta panna zapewne nie skończyła jeszcze dwudziestu!

- Boże... - wydał z siebie zduszony jęk i poczuł niespodziewany zawrót głowy.

- Dobrze się pan czuje? - zapytała zdezorientowana kelnerka, choć nadal jeszcze z uśmiechem - przynieść panu wody? Dziś tak gorąco, nietrudno o omdlenie!

Złapał ją za rękę. Stanowczo. Posłała mu pytające spojrzenie.

- Prze... przepraszam - zająknął się i puścił jej rękę - kogoś mi pani przypomina...

- Tak?

- Czy... łączy panią jakiekolwiek pokrewieństwo z Aiką Takahashi?

Z twarzy dziewczyny zniknął uśmiech.

- To była moja matka. Znał ją pan?

Potwierdził skinieniem głowy.

- Kiedy się pani urodziła? Jak się pani w ogóle nazywa?

- Ja? W marcu, trzydziestego ósmego roku. Takahashi Minori... Ale... - straciła pewność siebie, przedstawiając się - czemu tak to pana interesuje?

                Minori, jej imię oznacza "prawda". W jednej chwili Akiharu przypomniał sobie błagalne spojrzenie Aiki, kiedy widział ją po raz ostatni i rozpaczliwy głos: "Prawda. Zapamiętaj: Prawda!". Nie zdążył poprosić o wodę. Zasłabł.