eyes wide open (rozdział 32)

EYES WIDE OPEN

                Sunwoo usłyszał przez uchylone okno hałas, a potem coś jakby zduszony jęk. Bez wahania wyszedł przed dom i zauważył Angelene siedzącą na schodach i patrzącą z rezygnacją na swoje stłuczone kolano. Dookoła leżała rozsypana zawartość jej torebki i but. Wystarczyło na nią spojrzeć, by widzieć, że była pijana.

- Angelene! Co się stało? - zawołał na jej widok, a ona w odpowiedzi rozpłakała się głośno.

Strumienie łez spływały po jej policzkach i kapały prosto na krwawiące kolano, co chyba szczypało, lecz ignorowała to zupełnie. Sunwoo w jednej chwili znalazł się obok i przytulając ją do siebie jeszcze raz zapytał, co się stało. Nie otrzymał odpowiedzi i zrozumiał wreszcie, że niczego się nie dowie, póki jej nie uspokoi. Angelene nie przestawała płakać i drżała na całym ciele. Instynktownie wtulała się w niego, jak dziecko szukające pocieszenia. A potem zbierając to, co wysypało się z torebki, zapytał ją, czy zdoła dojść sama do domu. Chociaż upierała się, że tak, zachwiała się niebezpiecznie, wstając. Sunwoo nie zamierzał pozwolić jej ponownie upaść i zrobić sobie krzywdy. Nie zważając na protesty Angelene, zaniósł ją do siebie i posadził na kanapie. To wtedy poddała się, jakby obojętna na wszystko. Nadal nic nie powiedziała, kiedy poszedł po apteczkę i opatrzył jej kolano. Niespodziewanie poczuła się zbyt wyczerpana, by płakać. Więc ucichła.

- Angelene, powiesz mi wreszcie, co się stało? - poprosił.

- No dobrze, zostałam zwolniona - wyznała bez większych emocji.

- Czemu?!

- Bez powodu, tak po prostu.

- Nie zwalnia się nikogo "tak po prostu".

- Och, Sunwoo - z westchnieniem popatrzyła mu w oczy - ty nie wiesz, kim tak naprawdę jestem.

- Więc opowiedz mi o tym.

- Jeżeli opowiem ci o sobie, to przestaniesz mnie lubić.

- Nie...

- Niestety, wiem, że tak będzie.

- Angelene, lubię cię bez względu na wszystko.

- Nie, lubisz mnie taką, jaka myślisz, że jestem. Przykro mi. Wiele razy kłamałam.

- Z czym?

- Ze wszystkim, kiedy opowiadałam ci o swojej rodzinie.

Angelene zauważyła niepokój w oczach Sunwoo i miała wrażenie, że serce zaraz jej pęknie.

- Nie rozumiem...

- Moi rodzice to alkoholicy. Mój brat był w poprawczaku, bo nie zatroszczyłam się o niego. A ja... ja zarabiałam spotykając się z facetami za pieniądze. Niestety, oto cała prawda. Jaehyuk, szef, był moim ostatnim sponsorem, zwolnił mnie, kiedy z go zostawiłam.

- N... Nie wiedziałem - tylko tyle wyrzucił z siebie Sunwoo.

Przez cały czas wpatrywał się w Angelene szeroko otwartymi oczami, z niedowierzaniem.

- No, to wreszcie wiesz... Czy jest jeszcze coś, co chcesz mi powiedzieć? - zapytała i odpowiedziała jej cisza - tak przypuszczałam.

- Angelene...

Nie wiedziała sama, jak to się stało, że tak szybko wytrzeźwiała. Nie czuła się już pijana, kiedy wstała i pewnym krokiem ruszyła w kierunku drzwi.

- Dziękuję ci za wszystko - powiedziała - my... potraktujmy to jako pożegnanie.

A potem poszła do swojego mieszkania, stanęła pośrodku pokoju dziennego i zastygła w bezruchu, do czasu aż obok nie zjawiła się Mia.

- Och, mamo! - zawołała tylko i, wyciągając z uszu słuchawki, przytuliła ją, nie pytając o nic.

***

                Jinhee odczytała sms-a, wstała i pozostała w tej pozycji, wpatrzona w telefon z szeroko otwartymi oczami i uchylonymi ustami. W dodatku, o czym była przekonana, pewnie zaczerwieniła się znowu...

- Jinhee, co ci? - zapytała Mikyeon, która akurat pojawiła się w jej pokoju bez ostrzeżenia chociażby w postaci pukania.

- Ja... dostałam wiadomość.

- Tak, a jaką?

- Yhm... w... wiesz co, sama zobacz.

Jinhee podała jej telefon i czekała niecierpliwie na reakcję.

"Hej, masz może czas i ochotę iść wieczorem do klubu? Shin Dongwoo."

- Aaa!!! - zawołała Mikyeon, podekscytowana jakby ta wiadomość dotyczyły jej i szybko odpisała.

- Unni! Nie wysłałaś mu niczego? Nie wysłałaś, prawda? Jak wysłałaś to cię po prostu uduszę!

- OK. Ale może wstrzymaj się z tym trochę, pewnie przydadzą ci się moje rady, co ubrać do klubu...

- Unni, jeszcze nie powiedziałam, że idę.

- No nie, nie powiedziałaś, więc zrobiłam to za ciebie.

- Ja cię naprawdę....!!! - nie dokończyła, rozległ się sygnał przychodzącego sms-a.

- Ooo, odpisał.

- Co? Co? Co odpisał?! - powtarzała Jinhee, też mimowolnie wpadając w stan podekscytowania.

- Że cieszy się i zaprasza do "Music Heaven" o 20.00. Jinhee! Czy to nie...

- Ojej, tak, mój ulubiony klub.

- Och wow, nie wiem jak ty, ja nie wierzę w przypadki.

- Ani ja, pewnie Jinyoung zdradził mu, że lubię to miejsce.

- Nie.

- Nie?

- Nie zamierzał wam "pomagać", stwierdził, że lepiej pozwolić wszystkiemu toczyć się swoim tempem.

- Ach, widzę, że sporo o nas dyskutujecie.

- Jinhee.

- No nic, nieważne. Chwilowo mam większy problem, kompletnie nie wiem w co się ubiorę, unni!

Mikyeon zachichotała, potem ułożyła dłonie w pistolety, wycelowała w kierunku przyjaciółki i zawołała:

- Hahaha, wiedziałam!

                Trzy godziny później Jinhee uznała, że jest już chyba gotowa. Dzięki poradom Mikyeon została ostatecznie w spódniczce i koszulce. Nie malowała się, jedynie posmarowała usta błyszczykiem. Włosy zostawiła rozpuszczone. Podobała jej się taka kreacja, naturalna. A potem z bijącym nieco za szybko sercem ruszyła do klubu. Dopiero przy wejściu spanikowała, nadal jeszcze ogarniał ją wstyd po tym, jak rozpoczęli znajomość... Nie wiedziała, czy powinna o tym wspomnieć, czy udawać, że nic a nic się nie stało. A może w ogóle pojawienie się tu to idiotyczny pomysł? Już chciała wycofać się i odejść, kiedy drzwi do klubu otworzyły się i stanął w nich...

- Cześć... Dongwoo, oppa - powiedziała niepewnie i spuściła wzrok, zawstydzona, czując, że na jej czoło wystąpiły kropelki potu, a przecież nie było upału...

- Cześć, w sumie to wyszedłem zapalić - wyjaśnił jej - chcesz też?

- Yhm.

Tak więc po chwili stali oboje oparci o mur i palili papierosy. Dongwoo o czymś opowiadał i chociaż Jinhee tego słuchała, to potem za nic nie pamiętała o czym. Promienie zachodzącego słońca raziły ich w oczy. A napięcie nie opadało, ani tu, ani w klubie. W środku było tłoczno i duszno. Jinhee i Dongwoo usiedli przy stoliku w rogu.

- Czego chcesz się napić? - zapytał.

- Yhm... może piwa - powinna opanować się z tym rozpoczynaniem zdania od "yhm", "eh", "ehm" i tym podobne!

Kiedy Dongwoo podszedł do baru, Jinhee obserwowała go ukradkowo. Podobało jej się, jak był ubrany, jak brzmiał jego głos i jak się śmiał. O tak, gdyby słuchała tego śmiechu codziennie, nigdy nie byłaby smutna.

- O czym myślisz? - zagadnął ją, wracając z dwoma szklankami piwa.

- O niczym istotnym - skłamała.

- Ach, tak? A byłaś taka skupiona...

Jinhee chichotała, gdy udawał jej mimikę.

- No wiesz, naprawdę bardzo bardzo śmieszne! - wołała.

- A co, nieśmieszne? To czemu się śmiejesz?

- Z ciebie. Z tego jak wyglądasz, udając mnie.

- No jak?

W tym momencie zrobiła taką zabawną minę, jaką tylko potrafiła. Dongwoo wybuchł śmiechem. Jinhee nie wytrzymała i też się roześmiała.

- Wybacz - powiedziała potem - czasami trochę mi odbija.

- Wybaczam, to było baaardzo... ciekawe.

I znowu się zaśmiali.

- Ale chyba nie powinnam tego robić, jeżeli chciałabym, byś mnie polubił, pomyślisz, że jestem wariatką.

- Jinhee, ja już cię lubię.

I zapadła chwilowa cisza.

- Yhm... to za co wypijemy?

- No nie wiem, za przyszłość?

- OK.

I stuknęli się szklankami. A potem pili i rozmawiali o wszystkim, nie zważając, jak szybko mija czas. W pewnym momencie Jinhee powiedziała, że idzie do ubikacji. Długo stała przy lustrze wpatrzona w swoje odbicie. Dawno nie wyglądała tak dobrze i zdrowo. A kiedy wyszła, z przerażeniem zauważyła, że przy ich stoliku nie było Dongwoo. Czyżby wyszedł bez pożegnania? Nie... Niemożliwe. Mimo to poczuła jak coś ją ściska w środku. Już była gotowa się rozpłakać, gdy niespodziewanie usłyszała jego głos... ze sceny, trochę zmieniony przez mikrofon.

- Dla Jinhee - rzekł tylko, a potem zaśpiewał piosenkę CNBlue - "Now or Never". Nie wydawał się przy tym zażenowany, zachowywał się zupełnie swobodnie, mimo że wszyscy w klubie na niego patrzyli. To dla mnie... To naprawdę dla mnie, powtarzała sobie Jinhee z niedowierzaniem. Jak zahipnotyzowana stała i nie odrywała oczu od Dongwoo. Kiedy wyciągnął rękę w jej stronę, ruszyła w jego kierunku. Już wszyscy wiedzieli, że to o nią chodzi, że to ta Jinhee. Jeszcze nigdy w życiu nie czuła się tak wyjątkowa. Aż wreszcie przy pomocy Dongwoo wdrapała się na scenę i zaśpiewali do jednego mikrofonu ostatni refren. A kiedy rozległy się brawa, ich usta połączyły się w niewinnym pocałunku.

***

                Sunwoo przez kilka dni nie widywał Angelene i nie był pewien, czy nie wychodziła z domu, czy po prostu na siebie nie trafiali. Za to czasami spotykał Mię, a ta ignorowała go w dziwny sposób. Aż pewnego dnia, kiedy znowu nie powiedziała mu "dzień dobry" zapytał ją, o co chodzi.

- Pfff, jak to o co?! - zawołała z ironią - ajussi, nie odezwę się do ciebie, aż nie zrobisz czegoś, by mama już nie płakała.

A po tym poszła w kierunku przystanku, zapewne wybierając się do Siwana.

Sunwoo zaklął po cichu. Nie chciał, by tak się wszystko potoczyło. I bez przerwy rozmyślał o Angelene. Nieustannie zastanawiał się, jak naprawić ich relacje. Nie skupiał się na niczym i wiecznie chodził poddenerwowany. Nie. Nie może tak tego pozostawić. Niepotrzebnie wyczekuje reakcji Angelene, skoro sam powinien działać. Dopiero Mia mu to uzmysłowiła. 
Długo szykował się na tę rozmowę i układał sobie w myślach, co powie. A i tak, jak przypuszczał, wszystko zapomniał, gdy tylko zapukał drzwi. W pierwszej chwili rozważał cofnięcie się, lecz było już za późno. Angelene otworzyła.

- Nie zalałam ci mieszkania, czy coś z tych rzeczy, więc chyba możesz sobie iść - powiedziała nadzwyczaj chłodno, chociaż widział po jej twarzy, że przedtem płakała.

Już zamykała mu drzwi i gdyby ich nie przytrzymał, pewnie nie otworzyłaby mu znowu. Zdecydowanie wszedł do środka i usiadł na kanapie w pokoju dziennym.

- A ty zamierzasz tak stać? - zapytał.

- Nie zapraszałam cię.

- Ale ostatnio oczekiwałaś ode mnie odpowiedzi, a ja ci jej nie udzieliłem.

- Ach tak, odpowiedzi?

Anglene stała oparta o futrynę, zakładając ręce.

- Przykro mi, że twoja przeszłość była, jaka była. Ale nie osądzam cię. Bo nie mam prawa. I nie wiem, jak sam zachowałbym się w podobnej sytuacji. Boli mnie to, że cały czas kłamałaś i udawałaś kogoś, kim nie jesteś. Mimo wszystko, chcę cię lepiej poznać, chcę poznać Shin Jiwoo.

Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. W swojej przemowie brzmiał tak szczerze. Angelene poczuła wzruszenie, lecz nie pokazała go, pozostawała opanowana.

- Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała.

- Ja... chcę po prostu być przy tobie - wyznał, wyciągając ramiona, a ona natychmiast w nie wpadła.

- Sunwoo. Och, Sunwoo! - powtarzała ze łzami w oczach i całowała go namiętnie - z... zaraz...

- Ciii.

- Ale zaraz...

W jednej chwili otworzyły się drzwi, w pokoju zjawiła się Mia i wydała z siebie okrzyk zaskoczenia.

- No proszę... tego to się nie spodziewałam - przyznała z ironicznym uśmiechem.

Angelene szybko odskoczyła od Sunwoo i wytłumaczyła mu:

- Yhmm chciałam powiedzieć, że zaraz przyjdzie Mia.

- Ale... byłem pewien, że pojechała do Siwana!

- Nie, poszłam do sklepu, po loda - odpowiedziała Mia - no aleee jak chcecie, to zaraz odwiedzę Siwana.

- Nie. Nie musisz... - powtarzała zakłopotana Angelene.

- A może powinnam zostać u niego na noc? - chichotała Mia.

- O nie! Chcę cię widzieć w domu o 20!

- To do jutra, mamo!

- Mia! Mia! Wracaj! Mia! - krzyczała Angelene, a wtedy Sunwoo z powrotem objął ją ramionami i pocałował.