i will protect you (prolog)

3 MIESIĄCE TEMU...

                Był to jeden z tych jesiennych, deszczowych wieczorów, a jak na złość Hyojong nie zabrał parasola. Wyskakując z autobusu, przebiegł przez trawnik i schronił się w całodobowym osiedlowym sklepie. Czuł się zmęczony po kilku godzinach spędzonych na uczelni. Chciał położyć się wreszcie, pogapić się w telewizor i popisać ze znajomymi. Lecz przemoknięcie w tak zimny dzień groziło przeziębieniem. Postanowił przeczekać deszcz, usiąść na jednym z krzeseł ustawionych wzdłuż parapetu i posilić się zupą z paczki. Tak zrobił. Po chwili jadł ze wzrokiem wbitym w telefon. Który to już raz sprawdzał, czy rodzice może nie napisali? Który to już raz rozczarowywał się ich milczeniem? "Mamo, Tato, tęsknię..." wystukał w okienku z rodzinną konwersacją, lecz skasował to szybko, zażenowany. Oczy zaszły mu łzami, zaciskał zęby, by nie płakać, nie tu. Niespodziewanie stracił ochotę na jedzenie. Ze smutkiem po prostu wpatrywał się w obijający się o szyby deszcz. Nie widział dziewczyny z walizką, siedzącej na ostatnim z krzeseł, dopóki w pewnym momencie nie stanęła za nim i nie zapytała:

- Nie jesz już? A jeżeli nie, to mogę zjeść resztę?

Spojrzał na nią. Stała ze splecionymi z przodu dłońmi, kołysała się lekko i chichotała nerwowo. Była ubrana w dżinsy, sportową, białą bluzę i puchowy bezrękawnik. Spod czapki wystawały kosmyki jej pofarbowanych na blond włosów. Hyojong przez pewien czas przypatrywał się jej ze zdziwieniem. Chciała zjeść jego zupę? Czemu? Nie brzydziła się?

- Jesteś głodna?

- Yhm.

Hyojong wyciągnął portfel, po czym dał dziewczynie kilka drobnych.

- Kup sobie coś.

- Dziękuję! - zawołała z promiennym uśmiechem i skłoniła się przesadnie nisko.

Kupiła sobie zupę i usiadła z powrotem koło swojej walizki. A kiedy zaczęła jeść, jadła tak, jakby od dawna głodowała. Nie przejmowała się tym, że wszystko spływało jej po brodzie i kapało na ubrania, po prostu rozkoszowała się jedzeniem. W pewnym momencie do Hyojonga podszedł sprzedawca i rzekł:

- Ona przesiaduje tu tak od tygodnia, czasami idzie gdzieś na kilka godzin z tą walizką, a potem wraca, wraca i wychodzi, wychodzi i wraca.

Hyojong milczał. Chociaż zafascynował go los dziewczyny to nie tak, by chcieć mimo wszystko dowiedzieć się więcej. A w dodatku deszcz powoli przestawał padać. Już po ulewie, pora iść do domu. Wyszedł, tylko raz spoglądając na dziewczynę, wycierającą usta rękawami bluzy. Ruszył szybkim krokiem. Naprawdę się ochłodziło. Marzł. Mijał akurat niewielki park, kiedy usłyszał głos i odwracając się, ponownie ją zauważył.

- Przepraszam... - zaczęła niepewnie - czy byłbyś tak miły i kupiłbyś mi jeszcze coś do picia?

Nie. Niech ktoś inny ci kupi, chciał odpowiedzieć, lecz czy wypada tak odmawiać dziewczynie?

- OK.

Ruszyli w ciszy z powrotem w kierunku sklepu, wsłuchani w zgrzyt kółek walizki, dwoje obcych sobie ludzi spotykających się przypadkowo jesiennego, deszczowego wieczoru. 

Hyojong kupił po puszce coli dla siebie i dziewczyny. Sprzedawca natomiast posłał mu pełne politowania spojrzenie i rzucił:

- Nie daj się jej tak wykorzystywać.

Hyojong zachował się, jakby nie słyszał tego komentarza, wyszedł otwierając puszkę i popijając niewielkimi łykami. Przez cały czas wydawało mu się, że zgrzyt kółek walizki nie ustawał. Chyba mam przesłyszenia, stwierdził. Wreszcie nie wytrzymał, spojrzał za siebie i... zauważył znowu tę dziewczynę.

- O co ci chodzi, śledzisz mnie?

- Nie. Nie. Nie śledzę. Ja tylko tędy szłam...

Nie chciał tracić czasu, przyspieszył, byle by zgubić dziewczynę. Powoli zaczynała go irytować. Tylko raz postanowił, że jej pomoże, a ona przyssała się do niego, jak pijawka. Dość.

- Ej, odczep się ode mnie - polecił jej, oglądają się za siebie.

Niby stwierdził, że był stanowczy, a ona nic sobie z tego nie zrobiła, nadal szła za nim z walizką.

- Ja...

- Awrrr, powiedziałem, że masz się odczepić! - wszedł jej w słowo, po prostu wybuchł gniewem, eksplodował - pomogłem ci i to wystarczy, nie wiem, czego ode mnie chcesz, lecz zrozum, że o cokolwiek by chodziło, już niczego dla ciebie nie zrobię.

- Ja nie mam dokąd iść! - zawołała, zrozpaczona - tylko dzisiaj, przenocuj mnie, tylko dzisiaj...

- Co?!

Ta prośba była tak niedorzeczna, że go zatkało. Czy to jest jakiś kiepski żart? Czy ktoś go wrabia? Czy gdzieś tu zamontowano kamerę?!

Hyojong z niedowierzaniem wpatrywał się w dziewczynę, a ona wpatrywała się w niego, jak w wybawiciela.

- Proszę...

- Przecież my się nie znamy! Niby czemu mam cię przenocować? To nonsens, ogarnij się, laska. 

Zamiast wycofać się w tym momencie, zbliżyła się do niego w kilku krokach i przedstawiła się, wyciągając rękę:

- Chaewon. Lee Chaewon.

- Kim Hyojong.

- Już się znamy. To co, mogę u ciebie przenocować, czy nie mogę?

Wtedy Hyojong pozwolił dziewczynie u siebie zostać, też wreszcie podając jej rękę. I została, przez kolejne sto trzydzieści trzy dni...

OD AUTORKI:

Tak, to prolog nowego opowiadania...:) 

Wszystko przez Suzu Azumi, bo (konkretnie przez jej bloga) pokochałam E'Dawna i nie wiem jak ja mam z tym żyć :D 

A co do gatunku opowiadania: romans? dramat? mystery? 

Wszystkiego po trochę^^ 

W najbliższych dniach postaram się też dodać zakładkę bohaterowie! 

Wstawiam póki co prolog, a opowiadanie pewnie ruszy po "Eyes Wide Open", czyli w styczniu:)