school of hard knocks (rozdział 42)

THE PRETTIEST MESS

Kim Sohyun

                Telefon nie przestawał dzwonić. Wiedziałam, że może to być Jinu. I chociaż nie chciałam wysłuchiwać jego usprawiedliwień, byłam po prostu ciekawa i wreszcie się poddałam. Odebrałam telefon. Tak, to był Jinu.

- Sohyun, wiem, że nie chcesz mnie widzieć. Udowodniłaś to, zatrzaskując drzwi. Rozumiem. Proszę tylko, byś pozwoliła mi wszystko wytłumaczyć.

- Tłumacz - odpowiedziałam.

- To nie rozmowa na telefon. Możesz zejść do kawiarni na rogu twojej ulicy? Siedzę tam i piję latte.

- Nie, nie mogę.

- Sohyun. Mimo wszystko... mam nadzieję, że przyjdziesz.

Rozłączyłam się. Głos Jinu brzmiał tak tkliwie i przepraszająco, aż mnie zemdliło. Najważniejsze, że oddał mi pieniądze. To, że opowie, po co mu były potrzebne i czemu zniknął na kilka długich miesięcy niczego nie zmieni. Powinnam po prostu wyrzucić go ze swoich myśli. Nic dobrego z tego nie wyniknie. Tak postanowiłam, a potem... po prostu się ubrałam i popędziłam do kawiarni. Jinu zajmował stolik pośrodku lokalu. Chyba celowo taki wybrał, żebym go szybko zauważyła. Byłam zła, że znał mnie lepiej niż sama siebie znałam i nie zdziwił się moim widokiem.

- Wiedziałem, że przyjdziesz - stwierdził z uśmiechem.

Miałam ochotę uderzyć go w twarz i wyjść. Lecz za dużo ludzi się przyglądało. Usiadłam i opanowałam nerwy.

- Pospiesz się, mam mnóstwo lekcji.

- Nie zamówisz nic?

- Nie. Wysłucham cię i pójdę do domu.

- Sohyun. Zrobiłem to, żeby cię chronić. Pożyczyłem pieniądze od nieodpowiednich ludzi. Ścigali mnie, żądali zaliczki, coraz większej. Grozili mi. Uciekłem. Wiesz, co, jako jedyne, mogło pomóc? Upozorowanie swojej śmierci. I wtedy pojawiła się szansa. Możliwość szybkiego zarobku. Zgodziłem się na wszystko, żeby spłacić długi i oddać tobie pieniądze. To było niebezpieczne zadanie, na szczęście, skończyło się dobrze - Jinu opowiadał z dziwnym niepokojem i przyspieszeniem, tak że ledwie rozumiałam słowa.

- Co to za zadanie? - zapytałam.

Nachylił się lekko w moim kierunku, ściszył głos i rzucił szeptem prosto do mojego ucha:

- Przemyt narkotyków. W żołądku.

Aż mnie zatkało. Przez moment się nie odzywałam, a potem włączyła mi się faza moralizatorki.

- Czy ty nie wiesz, że to niebezpieczne?! O Boże, Jinu... jesteś kompletnie nieodpowiedzialny - załamałamk się.

- Tak, czy siak groziło mi niebezpieczeństwo.

- Byłoby lepiej, żebyśmy się więcej nie spotykali - oznajmiłam, wstając w pośpiechu.

Jinu złapał moją rękę i posłał mi błagalne spojrzenie.

- Proszę cię... ja już z tym skończyłem. Nie mam długów, szukam pracy i... kocham cię. Ja cię cały czas kocham.

Spuścił wzrok.

- Przykro mi z powodu twoich problemów. I cieszę się, że jakoś się rozwiązały. Ale nie wrócę do ciebie. I twoja przeszłość nie ma z tym nic wspólnego - powiedziałam.

- Więc co? Przecież wtedy... ty też mnie kochałaś. A może kłamałaś? - spytał z pretensjami.

Nie spodobał mi się jego ton. Wcześniej nie chciałam mu nic tłumaczyć, lecz w tym momencie miałam dość owijania w bawełnę.

- Nie. Ja w przeciwieństwie do ciebie nie kłamałam. Kochałam cię. Ale potem ty uciekłeś z moimi pieniędzmi, a ja poznałam kogoś innego. Był u mnie, jak przyszedłeś. To z tego powodu zatrzasnęłam drzwi.

Po tych słowach zabrałam rękę i wyszłam z kawiarni. Jinu nie próbował mnie zatrzymywać.

Cha Hyerim

                Pewnego dnia po zajęciach na uczelni poszłam odwiedzić Hyekwanga. Robił lekcje, uczył się do sprawdzianu z biologii i był w kiepskim humorze, bo twierdził, że nic a nic nie umie. Nakrzyczałam na niego, że tak to jest, jak się zostawia wszystko na ostatni moment. Posłał mi pełne wyrzutu spojrzenie.

- Yhmm. Bo ty jesteś mądra i tobie nauka przychodzi od tak - rzucił z wyrzutem.

Świetnie. Jak w takich okolicznościach mam mu powiedzieć, że potrzebuję czasu, by się zastanowić, czy naprawdę chcę tego związku... Uratowała mnie mama Hyekwanga. Przyniosła sok i ciastka. Postawiła je na biurku, a później wyszła i jeszcze z trzy razy się cofała z byle pretekstem. No tak, mama Hyekwanga i Gikwanga się nie zmieniała. Zjadłam ciastko i wtedy wymyśliłam inny sposób, by powiedzieć Hye, że chcę troszeczkę przystopować.

- Przeszkadzam ci, prawda? - zapytałam.

Podniósł wzrok znad książki. Po raz pierwszy tego wieczoru popatrzył na mnie z pewnym zainteresowaniem.

- Co?

- Nie przykładasz się przeze mnie do nauki. Zawalasz sprawdziany. Zamiast poprawić sobie oceny, tylko je pogarszasz. A to klasa maturalna.

- Gadasz, jakbyś była moją matką.

- Czasami tak się czuję.

- Nie chcę, żebyś mi matkowała. Nie potrzebuję kolejnej matki, tylko dziewczyny.

- Jestem starsza. Studiuję, chodzę do pracy. Mój dzień nie wygląda tak, jak dzień przeciętnego licealisty...

- Jestem dla ciebie tylko przeciętnym licealistą?

- Proszę, nie zaczynaj.

- Nie rozumiem, o co ci chodzi - przyznał, trzaskając książką o biurko - cieszę się, że tu jesteś. Zrobiło mi się po prostu przykro, że bez powodu na mnie nawrzeszczałaś. Przyszłaś i nie pocałowałaś mnie, nie zapytałaś, co słychać. Ja mam wrażenie, że ty to robisz celowo. Odsuwasz się - przedstawiał mi swoje obawy, a ja wpatrywałam się w jego dłonie na kubku z sokiem.

Może te zarzuty nie były bezpodstawne. Rzeczywiście ostatnio zdystansowałam się do Hyekwanga. Nie nalegałam na częstsze spotkania i nie okazywałam mu tyle uczuć, ile okazywałam wcześniej. Nie wiedziałam, że to zauważył i był zmartwiony. Ale nie zamierzałam cofać swojej decyzji.

- Powiedziałam tylko, że nie chcę ci przeszkadzać. Masz obowiązki: nauka...

- Noona - powstrzymał mnie - nie musisz się silić na kiepskie wymówki. Ja wiem, o co ci chodzi. Ja wiem, że spotkałaś się z hyungiem. I nie, nie mówił mi. Wszystko było słychać. Jak rozmawiałaś z nim przez telefon i poprosiłaś, żebyście się spotkali. Czy ty go nadal kochasz? - zapytał.

Wiedziałam na jaką odpowiedź liczył. Chciał, żebym zapewniała, że kocham tylko jego. A ja już sama się w tym pogubiłam.

- Nie wiem. Potrzebuję czasu - odpowiedziałam.

- Dobrze. To może wracaj do domu - stwierdził, zraniony.

- Hye...

- To prawda, mam dużo nauki. Ty skup się na swoich uczuciach, a ja na szkole.

- Przepraszam - dodałam i wyszłam z pokoju.

Oczywiście przy drzwiach zastałam panią Lee z talerzem z kanapkami. Wolałam się nie zastanawiać, co tam tak naprawdę robiła i ile słyszała. A potem znalazłam się na dworze. Zadzwoniłam do Gikwanga. Wdychałam zimne powietrze i opowiadałam mu o wszystkim, co mnie dręczyło.

Kim Donghyun (Boyfriend)

                Siedzieliśmy na podłodze w sali i jedliśmy pizzę. Hyuna ją dla nas zamówiła. To była jej rekompensata po ciężkim treningu. Zapchaliśmy się tak, że tylko Jeongmin i Hyunseong pojawili się jeszcze na kolacji. Minwoo rzucił się na łóżko i zaraz zasnął. Bliźniacy przyszli do mnie do pokoju.

- Hyung, przejdziemy się? - zaproponował Youngmin.

- Tyle zjedliśmy, powinniśmy zrzucić trochę kalorii - dodał Kwangmin.

Wyczułem w tym jakiś podstęp. Lecz w sumie czemu mam z nimi nie wyjść?, stwierdziłem. Poszliśmy jak zwykle na stadion i usiedliśmy na trybunach.

- Chcecie zapalić? - spytał Youngmin, machając paczką papierosów.

Popatrzyliśmy na niego pytająco.

- A odkąd ty palisz? - zdziwiłem się.

- Ojjj, od niedawna. Tak sobie popalam czasami - przyznał z uśmiechem, wkładając do ust papierosa i zapalając go.

- Już wiem, czemu ostatnio w kiblu waliło fajkami - zauważył Kwangmin i odsunął się od brata, który wydmuchiwał mu dym prosto w twarz.

- To co się dzieje? Widzę, że jest jakaś sprawa. Raz, raz, gadajcie, o co chodzi - poprosiłem.

Cieszyłem się, że mają do mnie zaufanie i opowiadają o tym, co ich niepokoi. A coś ich niepokoiło.

- Hyung. Bo ty jesteś liderem... - zaczął Youngmin - my się martwimy o Stephanie. Ale nam nie wypada z nią o tym rozmawiać, może ty byś spróbował w imieniu nas wszystkich?

Zaskoczyła mnie ich uwaga. Rzeczywiście Stephanie zachowywała się ostatnio trochę dziwnie. Była taka wycofana i spokojna. Może, jakbyśmy dobrze jej nie znali, nie wydawałoby się nam to niepokojące. Ale znając ją chociaż odrobinę, byliśmy lekko zdziwieni zmianą, jaka zaszła.

- Yhm. No tak, rozumiem. Tylko co ja jej mam powiedzieć? Żeby nie była smutna? To niezbyt taktowna uwaga, skoro nie wiadomo, co ją smuci. A nie wypada nam tak po prostu wypytywać o jej osobiste życie - odpowiedziałem.

Bliźniacy pokiwali głowami ze zrozumieniem. Youngmin wypalił papierosa, a Kwangmin oznajmił:

- Bo my myślimy, że ona cierpi przez Rain'a...

- Jest w nim zakochana! - zawołałem - czemu miałaby przez niego cierpieć?

- Była w nim zakochana - poprawił mnie Youngmin - kiedyś, kiedy jeszcze jej nie odrzucił. I dopóki nie zmienił zdania. Wszystko potoczyło się za szybko. To ją przytłoczyło, jej siostra też tak uważa.

- Jak? - zapytałem.

- Że Stephanie była po prostu zauroczona Jihoonem. I przekonała się, że to tylko zauroczenie, dopiero jak już ogłosili, że są parą - tłumaczył Youngmin.

- Wszyscy zwariowali na punkcie ich związku. Gadają o tym, spamują komentarzami na portalach, pewnie już czekają na ślub i dzieci. To ją ostatecznie dobiło. Że inni planują jej przyszłość, a ona sama nie wie, czy związała się z odpowiednim kolesiem - ciągnął z przygnębieniem Kwangmin.

Pewnie mieli sporo racji...

- To, że jestem liderem, jeszcze mnie nie upoważnia...

- Hyung! - krzyknęli jednocześnie.

- Po prostu spróbuj - poprosił Youngmin.

- Nas by nie posłuchała - dodał niepocieszony Kwangmin.

- A swojej siostry?

- Siostra to siostra. Nakrzyczałaby na nią i tyle - stwierdził Youngmin - na ciebie nie nakrzyczy, ciebie wyjątkowo lubi.

No to wymyślili... Podniosłem się z trybun i powiedziałem:

- Wiecie co? Ta rozmowa nie ma sensu. Ja wracam do dormu.

- A porozmawiasz ze Stephanie? - zawołali.

- Nie wiem - rzuciłem.

I tak wiedzieli, że porozmawiam.

Yoon Doojoon (B2ST)

                Producent Kim Taeju pochwalił nas i pogratulował wykonania kawałka świetnej roboty.

- "Good luck" przyniesie wam szczęście - powtarzał.

- Czyli już jutro możecie zacząć przygotowania - podsumowała Taehee, uspokojona, że kończymy dopracowywać drugi singiel i jednocześnie ćwiczymy występ z pierwszym.

W tym momencie usłyszeliśmy ciężkie westchnienie Jang'a. No tak, jego lenistwo czasami przekraczało wszelkie wyobrażenie.

- Powinieneś się cieszyć, że już jutro bierzemy się ostro do roboty, zamiast opierdalać się w studiu, a w ostatnim tygodniu srać po gaciach, bo na nic nie mamy czasu - rzuciłem w jego kierunku.

Gikwang, Yoseob i Dongwoon zawołali równo:

- Hyung!

- Co? - zdziwiłem się.

- Słownictwo - odpowiedziała za wszystkich Taehee.

- To co? Wysłuchamy ostatecznego nagrania "Good luck"? - zaproponował Kim Taeju.

Wszyscy się zgodziliśmy. Tylko Junhyung jak zwykle miał obiekcje.

- Nie podoba mi się to... ostateczne brzmienie - oznajmił.

Zamilkliśmy. Szczerze? Mieliśmy cichą nadzieję, że jedynie żartował. Ale Junhyung był poważny.

- Szkoda czasu na poprawki - pierwszy przemówił producent.

- Szkoda? - powtórzył Junhyung - od tego może zależeć nasza wygrana.

- Jun, czemu nie powiedziałeś o tym wcześniej? - zapytał Gikwang.

- Powiedziałem. Cały czas to powtarzam, tylko nikt w tym cholernym studiu mnie nie słucha.

- O, wypraszam sobie - rzucił producent - ja wiecznie wysłuchuję twoich skarg i zastrzeżeń.

- Hyung, mnie się podoba tak, jak jest - Yoseob próbował załagodzić wiszący w powietrzu konflikt.

- Wszystkim powinno się podobać, nie tylko tobie - rzekł mu na to Junhyung.

- Mi obojętnie - stwierdził Jang, jak wszyscy na niego spojrzeliśmy.

Nie chciał stawać po niczyjej ze stron. A i tak ściągnął na siebie kłopoty.

- Tak, tobie wszystko jest obojętne - atakował go Dongwoon.

- To, czy wygramy pewnie też - dodał zdenerwowany Junhyung.

- Dość! - błagała Taehee.

- Ja nie chcę w tym uczestniczyć. Dogadajcie się - oświadczył Kim Taeju i wyszedł.

- Jun - stwierdziłem, że odpowiadam, jako lider, za opanowanie sytuacji - "Good luck" brzmi dobrze. Ty jesteś po prostu względem siebie zbyt krytyczny...

- Nieprawda. Pierwsze takty mi się nie podobają. Powinniśmy zacząć powoli, potem się rozkręcić... - przedstawiał swoją wizję, a ja już poległem w mojej misji ratowania sytuacji.

Wyszedłem, żeby ochłonąć i pooddychać świeżym powietrzem. Po chwili przy mnie znalazła się Taehee.

- Rozumiem, jak się czujesz... - powiedziała.

- Nic nie rozumiesz - rzuciłem chyba zbyt ostro.

- Wiem, że chcesz nad wszystkim panować i dbać o dyscyplinę w zespole. Tylko... czasami po prostu się nie da. Ile członków, tyle opinii. Ciężko dojść do kompromisu.

- Więc co mam zrobić?!

Ostrożnie położyła dłonie na moich ramionach i popatrzyła mi w oczy.

- Jesteś liderem, to ty powinieneś ostatecznie podjąć decyzję. Ja w takim przypadku nie pozwoliłabym na poprawki. Jest niewiele czasu. A wy musicie przygotować występ. Co z tego, że napiszecie super piosenkę, jeżeli nie dopracujecie jej wykonania?

- Tak - odpowiedziałem z uśmiechem, ściągając jej dłonie.

A potem poszedłem z powrotem do studia i pozwoliłem Junhyungowi wprowadzić wszystkie poprawki, które tylko sobie zażyczy.

Shin Donghyun (MC Mong)

                Dohee wróciła z uczelni w znakomitym humorze. Zapytana, co jest jego powodem, odpowiedziała:

- Po prostu cieszę się, że cię widzę!

Stając na palcach, pocałowała mnie w policzek.

- No nie wierzę. Cieszysz się, że widzisz swojego brzydala?

- Shin Donghyun - zrobiła naburmuszoną minę - nie mów tak. Nie wierzysz w siebie, zupełnie jak Yong Junhyung.

- A co ma do tego Yong Junhyung? - zdziwiłem się.

Dohee usiadła przy stole i oparła podbródek na łokciach. Czymś się martwiła.

- Dzisiaj na zajęciach dzwonił do mnie Kim Junsu i żalił się, że nie może ćwiczyć z B2ST ich drugiego singla, bo Junhyung cały czas go poprawia - wyjaśniła.

- Jak to?! Przecież muzycy z wytwórni napisali dla nich piosenki...

- B2ST jej nie przyjęli. Uparli się przy swojej. Która jeszcze nie jest gotowa.

- To dość ryzykowne - stwierdziłem - aż tak ufają Junhyungowi?

Dohee rozłożyła ręce.

- Doojoon go poparł. Mimo, że pozostali nie byli pewni, czy to dobry pomysł. Ogólnie zrobiło się nieprzyjemnie. Chłopacy są nerwowi, a trenerzy żalą się, że nie mają jak przygotowywać ich do występu. Myślałam, że widzisz na nagraniach, co się dzieje.

- Ja? To ty jesteś odpowiedzialna za nagrania.

- Ohhh, ok, a ty za ten program, nieprawda?

Odszedłem od kuchni. Opuściła mnie ochota na gotowanie. Chwyciłem swój telefon komórkowy, żeby zadzwonić do Junhyunga i zapytać, co sobie wyobraża. Zamiast niego, odezwała się automatyczna sekretarka. Przeszło mi przez myśl, że może lepiej porozmawiać z Doojoonem. Ten akurat raczył odpowiedzieć po kilku sygnałach. Poprosiłem go o wyjaśnienie.

- Hyung. To nasz singiel i nasz wybór. A skoro nie potrafiliśmy nic wspólnie postanowić, mi, liderowi, pozostawało podjęcie decyzji.

- Liderowi? Czy Junhyungowi?

- Hyung, ja popieram jego starania.

- Ok. Życzę powodzenia - odpowiedziałem lekko zirytowany. 

To był odpowiedni moment, bym grzecznie zakończył tę rozmowę. Wróciłem do kuchni. Warzywa już się przypalały. A Dohee siedziała wpatrzona w laptopa, obojętna, że zaraz wszystko wysadzi z dymem.

- Czemu tego nie zamieszałaś? - rzuciłem w jej kierunku.

- Bo zajęłam się nagraniami! Przecież jestem za nie odpowiedzialna - przypomniała.

Nie zareagowałem na zaczepkę. Dohee uznała chyba, że jestem obrażony, bo po chwili zapytała badawczo:

- To kiedy ten obiad?

- Kiedy go dokończę.

Siliłem się na złowrogi ton. Ale wreszcie i tak uległem. Streściłem Dohee swoją rozmowę z Doojoonem.

- Nie przejmuj się. Na pewno wie, co robi. W przeciwieństwie do Junhyunga.

- Co masz na myśli?

- To, co wyprawia, kiedy ty bezskutecznie do niego wydzwaniasz. Spójrz.

Pokazała mi nagranie sprzed kilku minut. Przedstawiało Hyunę z Junhyungiem. Całowali się, przysłaniając całą kamerę.