the song of love (rozdział 22)

                Płacz wbiegającej po schodach Mei dał się słyszeć w pokoju Aiki i wywabił ją na korytarz. Z lękiem przyjrzała się kuzynce, ociekającej łzami i deszczem, który kilka chwil temu lunął i nieprzerwanie padał.

- Co się stało? - spytała i nie doczekała się odpowiedzi.

Mei przytuliła się do kuzynki, a że była sporo wyższa, wyglądało to, jakby sama ją przytulała, nie przestając płakać. Aika poklepywała lekko jej plecy, powtarzała uspokajające "ciii" i przygotowywała się wewnętrznie na kolejne niedobre wieści. Nie wiedziała, co mogło się wydarzyć. A wyobraźnia podsuwała przerażające scenariusze. Lecz na to, co usłyszała, Aika na pewno nie była przygotowana.

- Jonghyuna zabrała policja - wyszlochała Mei.

Zbyt była skoncentrowana na własnym cierpieniu, własnym, wręcz fizycznym, bólu, by zauważyć, że Aika niebezpiecznie zbladła i wyczuć, że cała zesztywniała.

- Jak... do tego doszło? - usłyszała jej, lecz dziwnie obcy, jakby należący do kogoś innego, głos.

Aika miała wrażenie, że straciła wszystkie zmysły, po prostu zbuntowały się, opuszczając ją i tym samym odpierając tę straszną wiadomość. Nie chciała w to wierzyć. Nie chciała tego zaakceptować.

- Przyszli we dwóch - opowiadała roztrzęsiona Mei - oskarżyli go o działalność przeciwko Imperium i zabrali...

- Powiedzieli coś konkretnego? - Aika starała się mimo wszystko nie tracić zimnej krwi i nie pokazywać swoich prawdziwych uczuć.

- Nie. Nie powiedzieli nic. Nie pozwolili mu niczego wytłumaczyć, czy choćby się spakować, zabrali go, jak go zastali.

- A Jonghyun? - dodała niepewnie Aika - czy... mówił cokolwiek?

- A co miał powiedzieć?! - uniosła się Mei - przecież jest niewinny. Nie zrobił niczego złego, wierzy w Cesarza. To niemożliwe, żeby działał przeciwko jego rządom! Gdyby tak było, to bym o tym wiedziała!

- Oczywiście. Zobaczysz, zapytają go o kilka rzeczy i zaraz wypuszczą.  To wszystko pomyłka. Jonghyun nie jest żadnym zdrajcą.

- Naprawdę?

- Tak - skłamała Aika - jestem o tym przekonana.

- Boję się...

- Wiem. Ale nie możesz tego po sobie pokazać. Nie rozmawiaj z nikim o tym aresztowaniu, bo tylko zaszkodzisz Jonghyunowi i rozniesiesz niepotrzebne plotki. Zaraz powinny przyjść mama i ciocia, są w hotelu, zachowuj się, jakby wszystko było w porządku, dobrze? Obie bałyby się o ciebie, gdyby usłyszały, że kochasz się w podejrzewanym o działalność w ruchu oporu. Może zabroniłyby się wam widywać. Rozumiesz?

- Yhm... tylko... nie wiem, czy umiem tak udawać.

- Poradzisz sobie, wierzę w ciebie - powiedziała Aika - postaraj się uspokoić. I przebierz się, wszystko masz mokre.

Dopiero, kiedy odprowadziła Mei wzrokiem do jej pokoju, pognała do swojego i kilka razy zwymiotowała w łazience. Cały czas czuła bolesne skurcze żołądka. Nie potrafiła ich opanować. I nie przestawała wymiotować, chociaż od dawna nie miała czym. Potem, zupełnie wyczerpana, popiła wody z kranu, opłukała twarz i udała się do salonu, gdzie służąca przygotowywała do kolacji. Niedługo później przyszły Hikari i Kanako. Po wymienieniu kilku zdań z Aiką, zapytały o Mei, a ta w tym samym momencie pojawiła się na schodach, przebrana i uczesana. Wszystkie cztery usiadły przy stole i zapadła niezręczna cisza. Katastrofa wisiała w powietrzu. Mei dobrze udawała, lecz Aika obawiała się, że kiedy tylko kuzynka się odezwie, to znowu się rozklei. Sama ostatkami sił powstrzymywała łzy.

- Co dziś robiłyście? - spytała obie kuzynki Hikari.

- Nic szczególnego, ciociu, Mei była u Jonghyuna, ja się uczyłam - odpowiedziała pospiesznie Aika, bowiem kilka dni temu skończyły się jej wakacje, i zapytała - a co tam w hotelu?

Tym sposobem sprawiła, że to Hikari i Kanako opowiadały, nie zauważając rozkojarzenia swoich córek i tego, że obie nic nie zjadły i nie wypiły kompotu. 
                Po kolacji Aika oznajmiła, że idzie do Akiharu i dyskretnie szepnęła na ucho Mei, że postara się dowiedzieć czegokolwiek o Jonghyunie. Po drodze do domu komendanta czuła, że kłamstwa, którymi uspokoiła kuzynkę, obciążają jej serce. Ale przecież chciała dobrze. Panika Mei i odkryta przez nią prawda o Jonghyunie, nie pomogłyby nikomu, wręcz przeciwnie. Powtarzała sobie, że sama może go uratować. Miała gotowy plan. I zdeterminowana zakołatała do drzwi. Otworzyła jej pani Choi, posłała przyjazny uśmiech.

- Akiharu odpoczywa w swoim pokoju - poinformowała, zanim Aika zdążyła się przywitać, zaprowadziła ją tam, zapukała, a jak tylko usłyszała "proszę", zostawiła samą i wystraszoną.

Tak, to był strach. Stopniowo się nasilał. Aika bała się zła, którym nasiąknął ten dom i ci, co go zamieszkiwali. A potem, wchodząc do pokoju, zauważyła Akiharu, leżącego na łóżku, ze wzrokiem tępo wbitym w sufit i przypomniała sobie, jak bardzo kochała tego chłopaka i, jak bardzo to uczucie zmalało...

- Cześć - powiedziała niepewnie, szeptem, z powrotem zamykając drzwi i nie oddalając się od nich o krok.

- Aika! - wtedy dotarło do niego, kto go odwiedził, wstał i z wielkim wzruszeniem objął ją czule - nie wiesz, jak ja tęskniłem i czekałem na odpowiedź od ciebie.

Przypomniała sobie coś jeszcze, coś, co mu obiecała. Chciała, by dał jej czas na zastanowienie się i podjęcie decyzji w kwestii ich związku. Zrozumiała wszystko, o jaką odpowiedź mu chodziło...

- Ja... nie przyszłam tu rozmawiać o nas - przyznała.

- Nie? - odsuwając ją od siebie, posłał jej pytające spojrzenie.

- Policja aresztowała Jonghyuna za działalność w ruchu oporu, proszę, pomóż mi go stamtąd wyciągnąć.

- Chcesz powiedzieć, że...

- Niestety, to nie niesłuszne oskarżenie...

Akiharu wydał z siebie westchnienie, przypominające... śmiech?

- No tak, wreszcie wszystko rozumiem - stwierdził - to był twój informator. Nie chciałaś mi powiedzieć, jak odkryłaś przeszłość swoich rodziców, bo chroniłaś go. To przez niego odwracasz się ode mnie, bo jestem synem komendanta i uczę się w szkole oficerskiej, tak?

- Aki...

- Co?

Bez wahania upadła na kolana i złapała go za ręce.

- Proszę... Błagam! Błagam, wyciągnij stamtąd Jonghyuna - powtarzała, a potem dodała z o wiele mniejszym ożywieniem - to chłopak Mei... okłamałam ją, że aresztowali go przez pomyłkę, ona o niczym nie wie i... nie przeżyje jego straty.

- Ale... ja nie mam jak mu pomóc  - odparł Akiharu, prosząc Aikę, żeby wstała i uspokoiła się.

To nie poskutkowało.

- Ja zrobię, co zechcesz, tylko pomóż mu - nie poddawała się.

- Och, nie chodzi o to, że nie chcę, po prostu nie mogę, nie mam takich wpływów - tłumaczył jej.

- Nieprawda! - zawołała - masz ojca komendanta.

Spodziewała się wszystkiego, lecz nie tego, że ją wyśmieje...

- Czy ty siebie słyszysz? Mój ojciec, zagorzały imperialista, wstawi się za zdrajcą narodu?

- Może, jakbyś go poprosił...

- Wiesz, co by zrobił, jakbym go o to poprosił? Chyba zatłukłby mnie. I Jonghyuna też, złośliwie. Nie zapytam, za kim wylałabyś więcej łez.

Ledwie wspomniał o łzach, rozpłakała się.

- To co mam zrobić? - pytała - siedzieć bezczynnie, kiedy torturują chłopaka mojej kuzynki?

Akiharu wyczuł, że zasłaniała się Mei, by nie pokazać swoich własnych uczuć, mimo wszystko, ukucnął obok, zapewniając ją:

- Jutro przejdę się na posterunek. Jak tylko dowiem się czegoś o Jonghyunie, obiecuję, że ci to przekażę.

- Dziękuję.

 ***

                Aika zdziwiła się, kiedy z ciężkim sercem opowiedziała Yonghwie o aresztowaniu Jonghyuna, a on rzucił w odpowiedzi:

- Wiem.

- Od kogo?

- Od Kangshina.

- A skąd...

- Bo sam go zdradził. I przekazał im o nim wszystko, co chcieli wiedzieć, w zamian za wolność - wszedł jej w słowo lider.

- Nie... Czemu... - jęknęła Aika.

- Towarzyszko Oh, gdybyś zobaczyła, jak wygląda po tygodniu przesłuchania, nie pytałabyś o to.

Siedzieli przy stole w domu Yonghwy. Milczeli. Byli zbyt przerażeni, zbyt przygnębieni i zbyt bezsilni.

- Przepraszam - odezwała się wreszcie Aika - poprosiłam kogoś, komu ufam, by postarał się dotrzeć do informacji o Jonghyunie.

- Kto to? - zapytał lider.

Patrzył na nią podejrzliwie i złowrogo.

- Pozwól, że zachowam to dla siebie.

- O nie, jesteśmy zorganizowanymi oddziałami i nie robimy niczego w pojedynkę. Z nikim nie powinnaś rozmawiać o tak ważnych sprawach bez mojej zgody, a skoro już rozmawiałaś, masz mi chociaż powiedzieć, kto to był.

- Tsukiyama Akiharu. Syn komendanta - wyznała z lekkim lękiem.

- Zwariowałaś? - Yonghwa złapał ją za ramiona i, potrząsając, powtarzał - co ty narobiłaś?! Czy ci odbiło kompletnie?!

- Przecież powiedziałam: ufam mu! - zawołała Aika - wiem, że zrobiłby dla mnie wszystko.

- A wiesz, że ci, którym ufamy, czasami i tak nas ranią?

***

                Następnego dnia Akiharu przyszedł w odwiedziny do Aiki. W jednej chwili wyczytała wszystko z jego twarzy. Nie przynosił jej dobrych wieści. Wydawał się spięty, obciążony brzemieniem zdobytych informacji i przekazaniem ich.

- Przejdziemy się? - zaproponowała - Mei nie powinna tego słyszeć...

Przytaknął. Chociaż w niezbyt sprzyjających okolicznościach, i tak cieszył się, że może znowu być blisko Aiki, zaangażować się w pomoc jej i tym samym pokazać, jakimi ją darzy uczuciami.

- Nie mogłem się zobaczyć z Jonghyunem, wiem tylko tyle, ile powiedzieli mi oficerowie.

- Czyli?

- Cały czas milczy. Nic z niego nie potrafią wyciągnąć, nie odpowiada na pytania.

Aika zagryzła wargi. Nie tego się spodziewała. Z przerażeniem słuchała Akiharu i wiedziała, co to oznacza: uporem Jonghyun jedynie potęguje gniew swoich oprawców. Wolałaby, żeby zdradził oficerom wszystko, byle tylko nie narażał się na gorsze tortury. I sama wystraszyła się tych myśli. Bojownicy o wolność stawiali na pierwszym miejscu miłość do ojczyzny, a ona, miłość do chłopaka, do chłopaka swojej kuzynki! Zapytała:

- To co my możemy zrobić?

- Nic. Przykro mi, stamtąd nie ma ucieczki... Jeżeli chcesz, mogę jedynie postarać się coś mu przekazać.

- Tak, p... powiedz - jąkała się Aika - powiedz, że ja i Mei błagamy go, żeby współpracował i zrobił wszystko, byleby tylko stamtąd wyjść!

Później pożegnała się z Akiharu i poszła z powrotem do domu. Znowu okłamała Mei, zapewniając ją, że Jonghyunowi nic nie jest, potrzebuje tylko czasu na potwierdzenie pomyłki. Po kilku dniach nie wytrzymała i złożyła wizytę Akiharu. Wtedy wyjawił jej kolejne szczegóły. Tak, zobaczył się z Jonghyunem, a, zapytany o jego stan, nie dodał nic oprócz:

- Skatowali go.

- Przekazałeś mu wiadomość?

- Yhm...

- I?

- Powtarzał, że nikt nie ma prawa go o to błagać.

- Cholerny Lee Jonghyun! - zawołała.

Wielokrotnie jeszcze zasięgała informacji od Akiharu i z przerażeniem stwierdzała, że były coraz gorsze. I tak wiedziała, że szczędził jej drastycznych opisów przesłuchania. Lecz pewnego dnia wyznał z bolącym sercem:

- Jonghyun ledwie to wytrzymuje...

Aika nie buntowała się, siedziała i popłakiwała cicho. A gdy wylała wszystkie łzy, poprosiła.

- Aki, powiedz mu, żeby był silny. Ja... zrobię, co w mojej mocy, by go stamtąd wyciągnąć.

Szybko doczekała się odpowiedzi:

- Jonghyun kazał was pozdrowić. I przekazać Mei, żeby mu wybaczyła, bo bardzo ją kocha - opowiadał ze spuszczonym wzrokiem Akiharu.

Aika wiedziała, że "was" dotyczyło wszystkich towarzyszy. Ale nie przekazała im pozdrowień. I nie przekazała nic Mei, mimo że nie okłamywała jej już z takim przekonaniem. Zwykle na pytania "Co z Jonghyunem?" odpowiadała: "Jeszcze nic nie wiadomo". 
                Zupełnie straciła poczucie czasu. Nie potrafiła dojść do tego, ile dni upłynęło odkąd go aresztowano, bo wszystkie były tak samo przerażające i tak samo bolesne, że nie odróżniała ich. Pomimo to, obie: i Aika i Mei nadal dobrze udawały, że nic się nie dzieje. Sumiennie wykonywały codzienne zajęcia. Siadywały ze swoimi matkami do posiłków, prowadząc przy tym niezobowiązujące rozmowy. Hikari i Kanako wypytywały Mei, czemu ostatnio nie umawia się z Jonghyunem. Powtarzała, że się pokłócili. Aż wreszcie nie wytrzymała. Powiedziała im wszystko o aresztowaniu. Aiki wtedy nie było. Wracała akurat ze szkoły i natknęła się na zapłakaną kuzynkę, idącą gdzieś szybkim krokiem. Popatrzyły na siebie. Mei zatrzymała się i wyznała:

- Nie wytrzymałam. Przepraszam. Powiedziałam mojej i twojej mamie o Jonghyunie. Nie myliłaś się. Obie krzyczały, żebyśmy więcej się nie widywali, bo tylko narażam nas wszystkich i stwierdziły, że skoro go nie wypuszczają, musi być winny.

- A... gdzie ty idziesz? - tylko tyle wydobyła z siebie Aika.

Nie zdenerwowała się, pomyślała: to było nieuniknione.

- Na posterunek policji - odpowiedziała Mei, jak gdyby nigdy nic.

- Co?!

- Ja muszę się dowiedzieć, co z Jonghyunem. Wystarczająco wiele słyszałam o traktowaniu podejrzewanych o działalność w ruchu oporu. A jeżeli go torturują?

- To, że tam pójdziesz, mu nie pomoże. Poza tym, tobie też grozi aresztowanie za tak bliskie kontakty z wrogiem. A ty byłaś jedynie ofiarą jego kłamstw, o niczym nie wiedziałaś! Tego się trzymaj, pamiętaj...

- Okłamywałaś mnie, prawda? - zapytała Mei, lecz bez wyrzutu - dowiadywałaś się o wiele więcej niż mi przekazywałaś?

- Bałam się twojej reakcji... Nie pomyliłam się, przewidziałam, że wszystko pogorszysz.

- Dobrze - powiedziała Mei, już nie płakała - zamiast iść na posterunek, porozmawiam z Akiharu.

- Po co? Postaram się odpowiedzieć na wszystkie twoje pytania.

- Tobie nie wierzę.

To zabolało Aikę. O tyle, że po prostu poszła z Mei do Akiharu i mimo obaw, pozwoliła im porozmawiać. Oczywiście, przy tym okazało się, jak często okłamywała kuzynkę. Było jej wstyd. Zwłaszcza, że Mei zaskakująco dobrze przyjmowała wieści przekazywane przez Akiharu. Z powagą i stoickim spokojem zagroziła mu:

- Wyciągnij go stamtąd. Jeżeli nie, nigdy więcej nie zobaczysz Aiki.

Nie wytłumaczyła, jak niby zamierzała do tego doprowadzić, lecz poskutkowało, bo kilka dni później Akiharu poinformował dziewczyny:

- Jeżeli w ciągu miesiąca aresztowany nie zdradzi żadnych informacji, skazują go na egzekucję albo odsyłają do jednostki, przeprowadzającej eksperymenty medyczne na ludziach, jak planują w przypadku Jonghyuna. Podczas transportu... jest szansa, by go odbić.

- To... zostało jeszcze dziesięć dni - zauważyła Mei.

Aika była zaskoczona jej racjonalnym myśleniem. Nie wiedziała, że kuzynka zaznaczała na kartkach kalendarza kolejne dni spędzone przez Jonghyuna w więzieniu.

- Proszę, dowiedz się dla nas szczegółów transportu - dodała Aika na nowo mając nadzieję.

- Postaram się. Choćby nie wiem co... - uspokajał dziewczyny Akiharu.

Mei złapała go za rękę i zapytała, czy pomoże w zorganizowaniu odbicia. Nie zdążył odpowiedzieć, Aika powstrzymała go i powiedziała:

- Nie. Ja znam kogoś, kto na pewno chętnie nam w tym pomoże.

Pomimo podejrzliwych spojrzeń, już nic nie dodała. Pospiesznie podziękowała chłopakowi i, ciągnąc kuzynkę do drzwi, ignorowała jej pytania, aż znalazły się na dworze i ruszyły niespiesznie do domu.

- Niby kto może pomóc Jonghyunowi? - powtarzała Mei.

Aika zrozumiała, że to najwyższy czas na przeprowadzenie z kuzynką szczerej rozmowy. Niepewnie zaproponowała, by poszły w spokojniejsze miejsce i tak dotarły do parku. Ławka w cieniu drzew ostatecznie okazała się ich celem.

- Okłamywałam cię więcej razy - przyznała skruszona Aika.

Jeszcze nigdy nie widziała Mei tak zdenerwowanej. Oczy jej kuzynki ciskały pioruny.

- Słucham? - zapytała z, cały czas narastającym, gniewem.

- Pamiętasz, jak włamałam się do domu Jonghyuna i znalazłam zdjęcie mojego taty?

- Tak.

- Okłamałam cię, że niczego się wtedy nie dowiedziałam. Otóż dowiedziałam się, dowiedziałam się wiele... I po prostu to zataiłam.

Powiedziała tylko tyle, że jej ojciec oddał życie, walcząc w ruchu oporu, że był przyjacielem ojca Jonghyuna, który, jak i jego syn jest bojownikiem o wolność.

- Czemu to ukrywałaś? Bo "bałaś się mojej reakcji"?!

- Twój ukochany działa w ruchu oporu. Twój tata uważałby, że to zwykły zdrajca. Nie chciałam, byś czuła się rozdarta... I bałam się, że sobie z tym nie poradzisz.

- Nie jestem taka słaba, za jaką mnie masz. Wiesz, że ja nigdy cię nie okłamałam? Choćby to było nic nieznaczące kłamstwo. A ty?!

- Przepraszam - powtarzała Aika.

Mei była zraniona, pomyślała, że skoro i Jonghyun i Aika ją okłamywali, oboje jej nie ufali...

- A więc, kogo poprosimy o pomoc? - spytała.

Już nic innego nie było istotne.

- Bojowników o wolność.

- To... ty ich znasz? A może sama działasz w ruchu oporu? Albo nie, nic więcej nie mów, wystarczy.

Mei wstała z ławki, chcąc wreszcie wracać do domu i popłakać w ciszy, lecz Aika złapała jej rękę.

- Wszystko, o czym rozmawiałyśmy i, co postanowiłyśmy może kosztować nas życie - ostrzegała.

Nie zauważyła, by to wywarło na Mei wrażenie i doszła do wniosku, że rzeczywiście jej nie doceniała.

***

                Rozpoczęły się przygotowania do odbicia Jonghyuna podczas transportu. Yongjun szkolił w tym celu kilkoro swoich wysoko wykwalifikowanych żołnierzy, a Yonghwa przyjął dowodzenie całą akcją. Chociaż dokładna data była jeszcze nieznana, wszyscy wiedzieli, że musi się to wydarzyć w ciągu najbliższych dziesięciu dni. Mei przez cały ten czas siedziała nieruchomo w swoim pokoju i czekała. Aika za to gdziekolwiek akurat przebywała, czy to w szkole, czy w drodze do domu, czy w domu, modliła się. Nie pamiętała o ziołach na poronienie, czasami zapominała i o ciąży, przyzwyczajając się do jej objawów albo po prostu nie zauważając ich w ferworze innych nieszczęść. Największe z nich to, że Jonghyunowi nie wystarczy sił na doczekanie do transportu. Nie tylko lękała się tego, że zabiją go tortury. Co jeżeli skorzysta z cyjanku, który każdy z towarzyszy obowiązkowo nosił przy sobie? Nieustannie myślała o Jonghyunie i błagała go: wytrzymaj, jeszcze tylko trochę, troszeczkę. Dla Mei. Dla mnie...