eyes wide open (rozdział 25)

ALL THESE LITTLE SHOCKS

                Chociaż Mia niecierpliwie czekała na koniec roku szkolnego, jak już wreszcie nastał, nie umiała się cieszyć. Wszyscy z klasy rozmawiali z podekscytowaniem o wakacjach i rozpoczęciu po nich nauki w gimnazjum, a ona miała inne troski. Przez kilka dni po spotkaniu ojca, obawiała się, że może jej szukać, a nie chciała go więcej widzieć. Lecz nic się nie wydarzyło. Pewnie też nie życzył sobie kontaktu z nią. Mia czuła się winna, jakby zrobiła coś niedobrego. Po raz pierwszy od dawna, od bardzo bardzo dawna, chwilowo rozważała, czy nie zwierzyć się z tego "występku" Angelene. Ale matka była ostatnio jakaś inna. Poddenerwowana. I cały czas łykała leki na uspokojenie. O nie, to nie był odpowiedni moment na zwierzanie się jej.

Kiedy klasa wystawiała musical, Mia siedziała w pierwszym rzędzie i patrzyła z lekkim znudzeniem. Z prób znała wszystkie dialogi i piosenki. Nie była zazdrosna, słysząc śpiewającą Jaemi. Przeciwnie, czuła się wewnętrznie usatysfakcjonowana, bo zrozumiała spojrzenie Seungho, a jak z pozostałymi uczniami stanęła ma scenie, by wykonać ostatnią piosenkę, wyznał jej szeptem:

- Nasz duet brzmiałby o wiele lepiej.

Później, po oklaskach i bisie, cała klasa umawiała się na lody. Mia nie brała udziału w rozmowie. Jak zwykle trzymała się z boku i rozmyślała o niebieskich migdałach.

- To co, idziemy na lody? - zapytała jej koleżanka, Jyuri, wyrywając ją z zadumy.

- Co? Ach nie, nie mogę, już jestem umówiona - powiedziała, po czym dodała, że życzy miłych wakacji i wyszła ze szkoły.

Siwan stał w pobliżu, galowo ubrany. Takim Mia go jeszcze nie widziała. Podchodząc do niego, milczała, czekała, by sam zauważył jej obecność. A jak już zauważył, poczochrał ją po włosach, witając się:

- Cześć.

- Cześć - odpowiedziała - co słychać?

- Wporzo.

- A jak się dogadujecie z Sunwoo ajussim?

- Dobrze. Może wyjdę z tego wszystkiego bez większych konsekwencji. Tylko trochę boję się zeznawać przeciwko tym typom podczas rozprawy. Ale Sunwoo ajussi ma mi towarzyszyć.

- To super - przyznała Mia - zobaczysz, wszystko się poukłada.

Przez moment milczeli. Dzień był wyjątkowo ciepły i pogodny. Większość uczniów spędzała czas na dworze.

- Mia, chcesz iść na lody? - zapytał niespodziewanie Siwan, a ona bez wahania zawołała:

- Tak!

Ruszyli niespiesznym krokiem. Kupili sobie lody, oboje po takim samym. Przechadzali się po zalanych słońcem ulicach i rozmawiali. Mia opowiadała o musicalu, a Siwan jej słuchał. Kiedy zamilkła, zapanowała cisza, lecz nie niezręczna, taka zupełnie naturalna.

- O czym myślisz? - zapytał w pewnym momencie Siwan.

- O... - zawahała się, tylko chwilowo, a potem opowiedziała o swoim ojcu.

Jak podejrzewała Siwan nie ocenił jej postępowania, nie określił też, co sam by zrobił w podobnej sytuacji. Nigdy nie był zbyt rozmowy, zazwyczaj odpowiadał monosylabami. Ale Mia mu ufała. Nikt jej lepiej nie zrozumie, wiedziała o tym.

- A ty? - zapytała potem, niepewnie - o czym myślisz?

Siwan milczał. Mia uznała, że widocznie nie chce odpowiadać i nie przeszkadzało jej to. Wystarczy, że szli obok siebie i lizali lody, idealne popołudnie. Już niemalże zapomniała o swoim pytaniu, jak Siwan niespodziewanie przyznał:

- O tym, jaka jesteś ładna.

***

                Angelene wsiadła do samochodu Dongwoo z ciężkim westchnieniem i powiedziała:

- Mimo wszystko denerwuję się trochę.

- To może po prostu tam nie jedźmy?

- Nie, już postanowiliśmy, że pojedziemy do szpitala i tak zrobimy.

- Na pewno?

- Na pewno - głos Angelene zabrzmiał wyjątkowo stanowczo.

- Tylko pamiętaj, robię to dla ciebie, nie dla rodziców - przypomniał Dongwoo i ruszył z podjazdu pod domem siostry.

Oboje nie odzywali się po drodze do siebie, wsłuchani w deszcz, obijający się o szyby. Nic dziwnego, że w taką fatalną pogodę towarzyszył im i fatalny humor. Poza tym, bali się pierwszego po tylu latach spotkania z rodzicami. Nie opuszczały ich obawy. Co my im powiemy? A oni? Czy mają cokolwiek do powiedzenia? Przed budynkiem szpitala Dongwoo wypalił kilka papierosów. Angelene za to z nerwów przygryzała wargi.

- Jestem przerażona - przyznała.

- Noona, ja nie wiem, czy zdołam tam wejść - dodał Dongwoo.

Nie chciał płakać. Nie tu. Nie w tym miejscu. Niestety czuł, że niewiele do tego brakowało. Angelene złapała go za rękę i powiedziała:

- Braciszku, mamy przecież siebie, będzie dobrze, wszystko będzie dobrze.

Później weszli powoli do szpitala. Nie było to przyjemne miejsce. Wszędzie dookoła snuli się chorzy, przygnębieni ludzie, lekarze chodzili w tę i z powrotem. Angelene i Dongwoo dowiedzieli się, że ich matką opiekuje się doktor Kim i poszli go poszukać w dyżurce lekarskiej. Jak się okazało, był starszy, siwawy, sympatyczny. Ze spokojem opowiadał o chorobie ich matki. A oni milczeli, co pewien czas jedynie patrząc na siebie pytająco, pocieszająco i porozumiewawczo.

- Nie ukrywam, że może jej pomóc jedynie, niestety dość kosztowna, operacja - podsumował doktor Kim.

- Jak kosztowna? - zapytał Dongwoo, odzywając się po raz pierwszy, a kiedy usłyszał cenę, pomimo lekkiego przerażenia, postanowił - pokryję te koszty.

Po omówieniu kilku szczegółów, doktor Kim zapytał, czy chcieliby pójść do swojej matki. A skoro nie umieli powiedzieć "nie", powiedzieli "tak" i ruszyli w kierunku sali. Pani Shin leżała w łóżku, ze wzrokiem wbitym w sufit. Pan Shin przysypiał na krześle obok. Rodzice sprawiali wrażenie starszych niż byli, wyniszczonych z powodu nadużywania alkoholu. Angelene i Dongwoo znieruchomieli. Nie zauważyli, kiedy doktor Kim zniknął.

- Cześć, mamo... - odezwała się Angelene.

Pani Shin spojrzała na nią, lecz nie powiedziała nic. Pan Shin natomiast, wyrwany z drzemki, zawołał z przejęciem.

- Jiwoo! Dongwoo! Jesteście tu!

To wtedy po twarzy Angelene popłynęły łzy. Już taki był ich ojciec, czuły i troskliwy, aż sobie nie wypił, wtedy stawał się zupełnie inny...

- Cześć, tato. Jak mama się czuje? - spytała zapłakana Angelene.

- Kiepsko, cały czas ją boli, chyba nie wierzy w to, że wyzdrowieje... nie chce jeść, nie chce z nikim rozmawiać - tłumaczył ojciec.

- Och, mamo, wyzdrowiejesz, Dongwoo zapłaci za operację, nie martw się - powtarzała Angelene i chociaż miała potrzebę, nie złapała matki za rękę, bała się.

- Ale to sporo kosztuje, Dongwoo skąd ty tyle masz? - zapytał zaskoczony ojciec, nie usłyszał odpowiedzi i dodał po chwili - dzieci, a... co u was?

- W porządku - powiedziała Angelene.

I zapadła cisza. A to była tylko męczarnia, dla wszystkich. Angelene obiecała, że za jakiś czas pojawią się znowu i pożegnała się. Na dworze zapytała Dongwoo, czemu cały czas milczał.

- Ja... nie wiem, nie mogłem nic powiedzieć, po prostu nie mogłem - stwierdził i wtedy też się rozpłakał, tak więc stali w deszczu, przytuleni, a po policzkach płynęły im łzy.

***

                Wszyscy siedzieli przy stole: Angelene, Dongwoo i Mia. Ta ostatnia wydawała się zszokowana.

- O ja! Po co jej pomagacie? Przecież tak uprzykrzyła wam życie! - wołała.

Nigdy nie poznała swojej babci. I nie miała zamiaru. Wystarczająco wiele słyszała o rodzicach matki, by wiedzieć, że nie chce mieć z tymi pijakami kontaktu.

Jak tylko Angelene i Dongwoo wrócili ze szpitala, wydawali się po prostu obdarci z resztek energii.

- Przykro mi, że tego nie rozumiesz - powiedziała matka.

Mia przygryzła wargi.

- No nie, nie rozumiem.

- Ale ty też pomagasz Siwanowi, chociaż przedtem "uprzykrzył ci życie" - przypomniał Dongwoo.

- To zupełnie inna sytuacja - upierała się Mia - Siwan był zmuszony do tego, co robił, a potem okazał skruchę.

- Może chciałabym, żeby moja matka też ją okazała - odpowiedziała z powagą Angelene - a nie zrobi tego, jeżeli zabraknie jej czasu.

W tym momencie Mia wybuchła śmiechem.

- W co ty wierzysz, mamo! Przez tyle lat miała cię po prostu gdzieś! Jak liczysz, że przeprosi, to wiedz, że zrobi to pewnie tylko, żeby wyciągnąć z ciebie pieniądze, czy inną pomoc, bo wie, jaka jesteś naiwna! - wykrzykiwała to wszystko i przypominała sobie o swoim ojcu, jego zimnym, pozbawionym uczuć wzroku.

- Mia. Nie mów tak do matki - poprosił, upominając ją Dongwoo.

- Nie mów tak do mnie - powtarzała Angelene.

W jej głosie słychać było ostrzeżenie, co Mia zignorowała. Nie przejmowała się uczuciami matki, a swoimi. Przez to, że sama została zraniona tym, jak ojciec ją potraktował, chciała udowodnić sobie, że rodzice innych też ich ranią.

- Bo co? - zapytała buntowniczo - co mi zrobisz, he?

Nie spodziewała się, że Angelene wreszcie straci cierpliwość i wymierzy jej policzek. Mia była zszokowana. Niepewnie podniosła wzrok w kierunku matki, potem w kierunku Dongwoo. Oboje byli milczący, spokojni, jak gdyby nigdy nic. Jedynie Mia przeżywała dramat, czekała, aż matka ją przeprosi, a wujek pocieszy. Nie zrobili tego. Wtedy zdenerwowana zawołała:

- Jesteście siebie warci! Nienawidzę was! Słyszycie? Nienawidzę!

Pospiesznie ubrała się i wypadła z mieszkania.

***

                Mia niezbyt wiedziała, dokąd pójść i, co zrobić. Jedyne, o czym była przekonana, to, że nie ma zamiaru wracać do domu na noc. Niech matka martwi się do rana. Niech wie, że i tak Mia wygrała. Niech ją wreszcie przeprosi, błaga o wybaczenie! Póki co postanowiła, że pochodzi po centrum handlowym. Tam oglądała drogie ubrania, kosmetyki i pomalowała się dość wyzywająco. Makijaż postarzał ją o dobre kilka lat. Może mogłaby wreszcie wejść do jednego z tych klubów, mijanych codziennie po drodze do szkoły. Wiele razy o tym marzyła, chciała poczuć się dorosła, przeżyć coś ekscytującego. O tak, tak zrobi i przeczeka do rana. Ta perspektywa ją ekscytowała. Wczesnym wieczorem Mia siedziała w klubie i popijała piwo, które bez trudu kupiła. A to wszystko na złość Angelene. Niech matka zobaczy, jaka może być problematyczna. A potem poczuła, że musi iść do ubikacji. Kiedy myła ręce, zobaczyła obok siebie w lustrze twarz. I była to twarz mężczyzny, mimo że to damska ubikacja...

- Hej, mała, zabawimy się? - zaproponował wprost.

- Już wyrosłam z zabaw - odparła, mimo że wiedziała, o co mu chodzi.

- No, proszę, masz poczucie humoru - zaśmiał się - podoba mi się to.

Mia nie zdążyła zareagować, a już ciągnął ją do jednej z kabin, zasłaniając jej usta. Nie zamierzała tak po prostu poddać się mu, ugryzła go w rękę i poczuła smak krwi. Tyle wystarczyło, zawył z bólu, puszczając ją, a ona z przerażeniem wypadła z klubu. Chociaż wieczór był ciepły, Mia cała drżała. Naprawdę niewiele brakowało... W tym momencie potrzebowała kogoś, kto ją pocieszy i uspokoi. Bez zastanowienia wybrała numer Siwana. Skupiona na swoim telefonie, nie widziała, że wchodzi na ulicę i nie słyszała zbliżającego się samochodu.